Witold Stachurski

Witold Stachurski (ur. 15 stycznia 1947 w Chmielniku, zm. 16 maja 2001 w Kielcach) – polski bokser, medalista mistrzostw Europy i mistrzostw Polski, olimpijczyk.

Witold Stachurski

Data i miejsce urodzenia	15 stycznia 1947 Chmielnik
Data i miejsce śmierci	16 maja 2001 Kielce
Informacje klubowe
Klub	Błękitni Kielce (1964–1974)
Trener	Władysław Latkowski[1] Leszek Drogosz[1]
Dorobek medalowy
Mistrzostwa Europy srebro Rzym 1967 waga lekkośrednia brąz Belgrad 1973 waga średnia Mistrzostwa Polski złoto Opole 1970 waga średnia złoto Katowice 1971 waga średnia złoto Kraków 1972 waga średnia złoto Łódź 1973 waga średnia

Kariera sportowa

W 1967 reprezentował Polskę w mistrzostwach Europy w Rzymie. W pierwszej rundzie pokonał Węgra Imre Nagya, następnie zwyciężył Austriaka Rainera Salzburgera, zaś w półfinale wygrał z Czechosłowakiem Vojtechem Stantienem. Wskutek kontuzji nie przystąpił do finałowej walki z Wiktorem Agiejewem, zdobywając ostatecznie srebrny medal^[2]. W 1971 uczestniczył w mistrzostwach Europy w Madrycie, w których w wadze średniej pechowo i niezasłużenie przegrał z późniejszym mistrzem kontynentu, reprezentantem ZSRR Juozasem Juocevičiusem^[3]. Dwa lata później w Belgradzie wywalczył brązowy medal mistrzostw Europy, przegrywając w półfinale z mistrzem olimpijskim Wiaczesławem Lemieszewem^[4].

Uczestniczył także dwukrotnie w igrzyskach olimpijskich. W 1968 w Meksyku w wadze lekkośredniej przegrał w pierwszej walce z Rumunem Ionem Covacim^[5]. Cztery lata później w Monachium wygrał najpierw z Kenijczykiem Peterem Dulą, następnie w ćwierćfinale prowadził na punkty z Finem Reimą Virtanenem, jednak pod koniec walki doznał kontuzji łuku brwiowego i przegrał^[3].

Był pięściarzem Błękitnych Kielce, w których barwach czterokrotnie został mistrzem Polski w wadze średniej w latach 1970–1973^[6] oraz wicemistrzem kraju juniorów w wadze lekkośredniej w 1965^[7]. Ponadto w 1969 zwyciężył w międzynarodowym turnieju TSC, który odbył się w Berlinie – w zawodach tych pokonał m.in. w półfinale mistrza olimpijskiego, Kubańczyka Rolando Garbeya^[8]. Dwukrotnie stawał także na podium Spartakiady Gwardyjskiej – w 1967 w Szombathely był drugi^[9], zaś w 1970 w Bukareszcie pierwszy^[10]. Karierę sportową zakończył w 1974 ze względów zdrowotnych^[11]. Następnie pełnił funkcję trenera w Błękitnych Kielce^[6].

Dwukrotnie – w 1967 i 1972 – został wybrany najpopularniejszym sportowcem Kielecczyzny w plebiscycie „Słowa Ludu”^[12]. W 1976 otrzymał tytuł Mistrza Sportu^[13]. Na początku 2001 zajął trzecie miejsce w konkursie „Echa Dnia” na najlepszego sportowca województwa kieleckiego XX wieku (za Leszkiem Drogoszem i Mirosławą Sarną).

Zmarł 16 maja 2001 w Kielcach^[14].