Wincenty Teofil Popiel

Wincenty Teofil Chościak-Popiel herbu Sulima (ur. 21 lipca 1825 w Czaplach Wielkich, zm. 7 grudnia 1912 w Warszawie) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny płocki w latach 1863–1875, biskup diecezjalny kujawsko-kaliski w latach 1876–1883, arcybiskup metropolita warszawski w latach 1883–1912.

Wincenty Teofil Chościak-Popiel

Kraj działania	Królestwo Polskie
Data i miejsce urodzenia	21 lipca 1825 Czaple Wielkie
Data i miejsce śmierci	7 grudnia 1912 Warszawa
Miejsce pochówku	bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela w Warszawie
Arcybiskup metropolita warszawski
Okres sprawowania	1883–1912
Biskup diecezjalny kujawsko-kaliski
Okres sprawowania	1875–1883
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	5 sierpnia 1849
Nominacja biskupia	16 marca 1863
Sakra biskupia	6 grudnia 1863

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	6 grudnia 1863
Miejscowość	Płock
Miejsce	katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Konsekrator	Henryk Ludwik Plater
Konsekrowani biskupi Karol Hryniewiecki 7 maja 1883 Antoni Franciszek Sotkiewicz 20 maja 1883

Życiorys

Był czwartym synem Konstantego i Zofii z hr. Badenich. W 1846 ukończył studia prawnicze w Warszawie^[1], po których pracował w sądownictwie. Po śmierci ojca wrócił na wieś i tam podjął decyzję o wstąpieniu do kieleckiego seminarium, które ukończył w 1849. Święcenia kapłańskie otrzymał 5 sierpnia 1849^[2]. Studiował w Lowanium, gdzie otrzymał tytuł doktora teologii, i w Rzymie. Po powrocie do Kielc został profesorem seminarium i pełnił funkcję wiceregensa^[3].

W 1862 trafił do Warszawy, gdzie pełnił funkcję rektora Akademii Duchownej w Warszawie.

16 marca 1863^[2] papież Pius IX mianował go biskupem diecezjalnym diecezji płockiej. Sakrę biskupią przyjął 6 grudnia 1863 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Płocku. Udzielił mu ich Henryk Ludwik Plater, któremu asystowali dwaj prezbiterzy: kustosz płocki Tomasz Franciszek Myśliwski i prokurator miejscowej kapituły katedralnej Antoni Baliński, którzy na tę okoliczność otrzymali papieską dyspensę^[4]. W 1868 został zesłany do Nowogrodu Wielkiego. Dopiero układy między stolicą Apostolską a rządem rosyjskim położyły kres banicji. Bullą papieską z 5 lipca 1875^[5] mianowany został biskupem diecezjalnym diecezji kujawsko-kaliskiej, a 15 marca 1883^[6] arcybiskupem metropolitą warszawskim.

Zmarł w nocy 7/8 grudnia 1912 w Warszawie^[7]. Został pochowany w krypcie arcybiskupów warszawskich w archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie.

Przypisy

1. Osobiste. „Kurjer Lwowski”. Nr 567, s. 4, 9 grudnia 1912.
2. Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. VIII, Patavium 1978, s. 460. (łac.)
3. Ś. p. X. Wincenty Popiel. „Czas”. Nr 568, r. 65, s. 1, 1912-12-09. [dostęp 2017-08-16].
4. K.R. Prokop, Sukcesja święceń biskupich pasterzy kościoła warszawskiego (1798–2007), „Prawo Kanoniczne”, t. 53, Warszawa 2010, s. 332–333.
5. Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. VIII, Patavium 1978, s. 594. (łac.)
6. Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. VIII, Patavium 1978, s. 583. (łac.)
7. Kronika. Z kroniki żałobnej. „Głos Rzeszowski”, s. 6, Nr 51 z 15 grudnia 1912.

Bibliografia

• Nota biograficzna Wincentego Teofila Popiela na stronie parafii Koziebrody – poz. 71 (arch.). [dostęp 2014-10-25].
• Bender R., Gałka A., Wincenty Teofil Popiel, [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXVII, 1982–1983, s. 580–582.

Linki zewnętrzne

• Wincenty Teofil Popiel [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-12-25] (ang.).

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000071401849
• VIAF: 89321117
• LCCN: no2009159752
• GND: 101570591X
• PLWABN: 9810622647105606
• NUKAT: n2002094601

Encyklopedie internetowe:

• PWN: 3960429