Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
William McLeish „Willie” Smith (ur. 25 listopada 1910[1] w Charleston[1], zm. 7 marca 1967[2] w Los Angeles[2]) – amerykański saksofonista jazzowy, klarnecista i wokalista. Jeden z najwybitniejszych saksofonistów altowych stylu swing.
Willie Smith (1946) | |
Imię i nazwisko |
William McLeish Smith |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód | |
Powiązania | |
Instrument | |
Saksofon altowy |
Absolwent wydziału chemii na Uniwersytecie Fiska w Nashville (Tennessee). Zawodowo poświęcił się wyłącznie muzyce. Już jako nastolatek grał na klarnecie. Po studiach, w 1929 zaangażował się jako saksofonista altowy do swingowej orkiestry Jimmiego Lunceforda. Wkrótce stał się jednym z jej głównych solistów, grywając także na klarnecie. Sporadycznie pisał również aranżacje dla big-bandu. W latach 30. jako alcista był klasyfikowany na trzecim miejscu (tuż za Johnnym Hodgesem i Bennym Carterem) w rankingach jazzowych[3].
Pod koniec 1941 zrezygnował z pracy u Lunceforda zniechęcony niską gażą i męczącymi trasami koncertowymi. Przez następny rok grał w zespole trębacza Charliego Spivaka, a w kolejnym odbywał służbę w U.S. Navy. Następnie przez siedem lat grał w orkiestrze Harry’ego Jamesa, w której był doceniany zarówno muzycznie, jak finansowo[3]. Ponadto w tym okresie – jako członek grupy All Stars Normana Granza – często występował w koncertach Jazz at the Philharmonic.
W 1951 do współpracy zaprosił go Duke Ellington, który poszukiwał godnego zastępcy Hodgesa. Po niemal roku Smith przeszedł do orkiestry Billy’ego Maya, by w 1954 powrócić na dziesięć lat do big-bandu Jamesa. Równocześnie pracował jako muzyk studyjny, m.in. z takim artystami jak Ella Fitzgerald, Nancy Wilson, Nat „King” Cole i Nelson Riddle. Wziął także udział w realizacji ścieżek dźwiękowych do filmów fabularnych: Pepe (1960) i Ryzykowna gra (Ocean’s 11[4]) (1960), kryminału, którego klimat tworzy również jego wyeksponowana gra na saksofonie. W 1964 zachorował i niemal przez cały rok nie pracował. Jesienią 1965 znów pojawił się na estradzie, w Las Vegas, tym razem u boku piosenkarza Johny'ego Riversa.
Później pozostawał wyłącznie w Los Angeles. Koncertował w miejscowych zespołach i pracował jako muzyk studyjny. W ostatnim okresie życia zarejestrował swoją jedyną płytę jako lider, The Best of Willie Smith • Alto Saxophonist Supreme! oraz dokonał nagrań z orkiestrą Charliego Barneta.
Zmarł w 1967, w wieku 56 lat, z powodu choroby nowotworowej.
Z orkiestrą Harry’ego Jamesa
Z JATP
Z Natem „Kingiem” Colem
W 1987 został pośmiertnie wprowadzony do Panteonu Sław Big-bandów i Jazzu (The Big Band and Jazz Hall of Fame).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.