William McKell

William McKell (ur. 26 września 1891 w Pambuli, Nowa Południowa Walia, zm. 11 stycznia 1985 w Sydney) – australijski polityk, w latach 1941–1947 premier stanu Nowa Południowa Walia, a w latach 1947–1953 gubernator generalny Australii.

William McKell

Data urodzenia	26 września 1891
Data śmierci	11 stycznia 1985
Gubernator generalny Australii
Okres	od 11 marca 1947 do 8 maja 1953
Poprzednik	książę Gloucester
Następca	William Slim
Premier Nowej Południowej Walii
Okres	od 1941 do 1947
Przynależność polityczna	Australijska Partia Pracy
Poprzednik	Alexander Mair
Następca	James McGirr
Odznaczenia

Życiorys

Kariera w Nowej Południowej Walii

Pochodził z rzemieślniczej rodziny. Wcześnie skończył edukację, podejmując pracę jako wytwórca grzejników. Od 1915 stał na czele związku osób tej profesji. W 1917 został wybrany z ramienia Australijskiej Partii Pracy (ALP) do parlamentu stanowego, w którym zasiadał nieprzerwanie przez kolejnych 30 lat. Już jako parlamentarzysta podjął studia prawnicze i w 1925 uzyskał uprawnienia adwokackie. W latach 1925–1931 zasiadał w stanowym rządzie, dwukrotnie będąc ministrem sprawiedliwości i raz ministrem ds. samorządów terytorialnych.

W 1939 został szefem stanowych struktur ALP, a dwa lata później partia pod jego wodzą wygrała wybory, co dało mu fotel premiera stanowego. Jako lider najludniejszego z australijskich stanów stał się politykiem wpływowym także na scenie ogólnokrajowej i bliskim współpracownikiem pochodzących z tej samej partii premierów federalnych Johna Curtina, a potem Bena Chifley’a.

Gubernator generalny Australii

W 1947 McKell ogłosił zamiar wycofania się z bieżącej polityki. Kilka tygodni później premier Chiffley nominował go na gubernatora generalnego Australii jako zaledwie drugiego w historii Australijczyka i pierwszą osobę, która przed objęciem formalnie najważniejszego stanowiska w państwie czynnie brała udział w australijskiej polityce (co wzbudziło spore kontrowersje). Mimo swej przeszłości, McKell z wdziękiem przyjął głównie ceremonialne obowiązki gubernatora generalnego.

W 1951 przychylił się do prośby premiera Roberta Menziesa i rozwiązał parlament, choć było to niekorzystne dla jego macierzystej partii, od której jednak odcinał się od początku sprawowania urzędu. W tym samym roku przyjął od Jerzego VI tytuł szlachecki, co część partyjnych kolegów odebrała jako sprzeniewierzenie się ideałom lewicy.

Po wygaśnięciu jego kadencji w 1953 definitywnie przeszedł na polityczną emeryturę, wracając jednocześnie do partii jako jeden z jej służących kolegom radą nestorów. Przeżył jeszcze prawie 32 lata.

Odznaczenia

• Krzyż Wielki Orderu św. Michała i św. Jerzego (1951)^[1]