Wiktor Sidiak

Wiktor Aleksandrowicz Sidiak (ros. Виктор Александрович Сидяк; ur. 21 listopada 1943 w Anżero-Sudżensku w obwodzie kemerowskim) – radziecki szablista, wielokrotny medalista igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata.

Wiktor Sidiak

Виктор Сидяк

Data i miejsce urodzenia	21 listopada 1943 Anżero-Sudżensk
Wzrost	176 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  ZSRR Igrzyska olimpijskie złoto Meksyk 1968 szermierka (szabla druż.) złoto Monachium 1972 szermierka (szabla ind.) złoto Montreal 1976 szermierka (szabla druż.) złoto Moskwa 1980 szermierka (szabla druż.) srebro Monachium 1972 szermierka (szabla druż.) brąz Montreal 1976 szermierka (szabla ind.) Mistrzostwa świata złoto Hawana 1969 szabla ind. złoto Hawana 1969 szabla druż. złoto Ankara 1970 szabla druż. złoto Wiedeń 1971 szabla druż. złoto Grenoble 1974 szabla druż. złoto Budapeszt 1975 szabla druż. złoto Melbourne 1979 szabla druż. srebro Göteborg 1973 szabla ind. srebro Göteborg 1973 szabla druż. brąz Wiedeń 1971 szabla ind. brąz Grenoble 1974 szabla ind.
Odznaczenia

Urodził się w Rosji, jednak dorastał na Ukrainie, a od 1970 trenował w Mińsku. Walczył lewą ręką, preferował agresywny styl walki.

Na igrzyskach olimpijskich w Meksyku w 1968 roku wspólnie z Umiarem Mawlichanowem, Markiem Rakitą, Władimirem Nazłymowem i Eduardem Winokurowem zdobył złoty medal drużynowo. W zawodach indywidualnych nie startował. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach olimpijskich w Monachium zwyciężył w turnieju indywidualnym. W finałach wygrał cztery z pięciu walk, wyprzedzając Węgra Pétera Maróta i Władimira Nazłymowa^[1]. Wraz z kolegami z reprezentacji zdobył także srebrny medal w zawodach drużynowych. Kolejne dwa medale wywalczył podczas igrzysk olimpijskich w Montrealu w 1976 roku. W zawodach indywidualnych był trzeci, plasując się za rodakami: Wiktorem Krowopuskowem i Władimirem Nazłymowem^[2]. Parę dni później wspólnie z Wiktorem Krowopuskowem, Władimirem Nazłymowem, Michaiłem Burcewem i Eduardem Winokurowem zwyciężył drużynowo. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Moskwie w 1980 roku, gdzie reprezentacja ZSRR w składzie: Wiktor Sidiak, Władimir Nazłymow, Wiktor Krowopuskow, Michaił Burcew i Nikołaj Alochin zdobyła złoty medal. Indywidualnie tym razem nie startował.

Podczas mistrzostw świata w Hawanie w 1969 roku wywalczył złoty medal w rywalizacji indywidualnej, wyprzedzając Węgrów: Jánosa Kalmára i Pétera Bakonyiego. Wspólnie z Markiem Rakitą, Władimirem Nazłymowem, Eduardem Winokurowem i Umiarem Mawlichanowem zwyciężył w zawodach drużynowych. W tej samej konkurencji zdobywał następnie złote medale na mistrzostwach świata w Ankarze (1970), mistrzostwach świata w Wiedniu (1971), mistrzostwach świata w Grenoble (1974), mistrzostwach świata w Budapeszcie (1975) i mistrzostwach świata w Melbourne (1979) oraz srebrny na mistrzostwach świata w Göteborgu (1973).

Równocześnie zdobył kolejne trzy medale indywidualnie: srebrny na mistrzostwach świata w Göteborgu w 1973 roku (za Włochem Mario Aldo Montano) oraz brązowe na mistrzostwach świata w Wiedniu w 1971 roku (za Włochem Michele Maffeim i Polakiem Jerzym Pawłowskim) i mistrzostwach świata w Grenoble trzy lata później (za Mario Aldo Montano i Wiktorem Krowopuskowem)^[3].

Odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy, medalem „Za pracowniczą wybitność” i medalem „Za pracowniczą dzielność”. Po zakończeniu kariery został trenerem, w latach 1994-2002 pracował we Włoszech, prowadząc między innymi Aldo Montano^[4].

Starty olimpijskie

Meksyk 1968

• szabla drużynowo – złoto

Monachium 1972

• szabla indywidualnie – złoto
• szabla drużynowo – srebro

Montreal 1976

• szabla drużynowo – złoto
• szabla indywidualnie – brąz

Moskwa 1980

• szabla drużynowo – złoto