Wiciokrzew, suchodrzew (LoniceraL.) – rodzajroślin wieloletnich należący do rodziny przewiertniowatych (Caprifoliaceae). Rośliny zielne i pnące nazywane są wiciokrzewami, natomiast krzewy i niewielkie drzewa – suchodrzewami. Rodzaj liczy około 180 gatunków szeroko rozprzestrzenionych na całej półkuli północnej[4][5], na południe sięgając do Meksyku, północnej Afryki, Jawy i Filipin[6]. W Polsce występują trzy gatunki rodzime: wiciokrzew pomorski (L. periclymenum), czarny (L. nigra) i pospolity (L. xylosteum). Zadomowionymi antropofitami są wiciokrzew przewiercień (L. caprifolium), wiciokrzew tatarski (L. tatarica), wiciokrzew Maacka (L. maackii) i wiciokrzew Bella (L. × bella)[7]. Rośliny z tego rodzaju rosną zwykle w lasach i zaroślach[6].
Około stu gatunków uprawianych jest jako rośliny ozdobne, ze względu najczęściej na silnie pachnące, efektowne kwiaty i pnący pokrój, ewentualnie przydatność krzewów do nasadzeń w formie żywopłotów[6]. Jako roślina owocowa uprawiana jest odmiana wiciokrzewu sinegoL. caerulea var. kamtschatica znana pod nazwą jagody kamczackiej[8]. Kwiaty u tych roślin przeważnie są wonne, silnie zwłaszcza wieczorami i nocą, wytwarzają nektar i zapylane są przez owady i kolibry[6].
Remove ads
Pokrój
Pnącza osiągające ponad 10 m wysokości, krzewy o pędach łukowatych lub prosto wzniesionych, rzadko niewielkie drzewa do 5 m wysokości[6]. Pędy puste wewnątrz lub pełne, z białawym lub brązowym rdzeniem[5].
Rodzaj obejmuje zarówno rośliny wieczniezielone, jak i o ulistnieniu sezonowym[4][6]. Ulistnienie nakrzyżległe, rzadko okółkowe[5]. Blaszki liściowe zwykle osadzone na krótkich ogonkach, bez przylistków, czasem z przylistkami znajdującymi się między parą liści lub z linią łączącą nasady ogonków. U niektórych gatunków górne liście podkwiatostanowe siedzące lub połączone nasadami[5]. Blaszka zwykle całobrzega, długo zaostrzona na szczycie[6].
Zebrane w naprzeciwległe kwiatostany wierzchotkowe w kątach liści lub na szczytach pędów, często zredukowane do pary kwiatów, czasem pojedynczych lub trzech kwiatów. Czasem oś kwiatostanów silnie skrócona, tak że kwiaty są główkowato skupione[5]. Działki kielicha w liczbie 5, czasem 4[5], zwykle drobne[6]. Płatków korony jest 5 i są one zrośnięte w krótszą lub dłuższą rurkę, zakończoną dwiema wargami lub promieniście rozpostartymi łatkami. U L. hildebrandiana korona osiąga do 15 cm długości. Płatki mają barwę białą, purpurową, czerwoną lub żółtą. Pręcików jest 5. Zalążnia jest dolna, z 2, 3 lub 5 komorami zawierającymi liczne zalążki. Szyjka słupka pojedyncza, zakończona główkowatym znamieniem[6].
Jagody[5][9], czasem zrośnięte parami, barwy czerwonej, zielonej, niebieskoczarnej lub czarnej, zawierające pojedyncze lub liczne nasiona[5].
Remove ads
W odniesieniu do rodzaju stosowane są dwie nazwy zwyczajowe w języku polskim – „wiciokrzew” i „suchodrzew”. Według adnotowanego wykazu gatunków flory polskiej pierwsza nazwa jest preferowana, a druga poboczna[7]. Autorzy podręcznika „Dendrologii” rozdzielają użycie tych nazw do poszczególnych podrodzajów i stosują nazwę rodzajową „wiciokrzew” w odniesieniu do gatunków z podrodzaju Caprifolium, obejmującego pnącza, i nazwę „suchodrzew” w odniesieniu do przedstawicieli podrodzaju Lonicera będących krzewami o prostych pędach[10]. Za autora określenia „suchodrzewka”, później „suchodrzew”, uważany jest Józef Jundziłł. Zwyczajowo krzewy z tego rodzaju zwane były „kolcowojem” i „smrodziną”, a pnącza „kozim powojem”, „retnią” i „wiertnikiem”, później też „kapryfolium”, „kozilistek”, „powój wonny” i „przewiercień”[10].
Rodzajową nazwę naukową nadał Linneusz na cześć Adama Lonitzera – niemieckiego lekarza i botanika z XVI wieku[11].
Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI:10.1371/journal.pone.0119248, PMID:25923521, PMCID:PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
GeoffreyG.BurnieGeoffreyG. i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN3-8331-1916-0, OCLC271991134.
ZbigniewZ.MirekZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 111, ISBN978-83-62975-45-7.
Maarten J. M. Christenhusz, Michael F. Fay, Mark W. Chase:Plants of the World: An Illustrated Encyclopedia of Vascular Plants.Richmond, Chicago:Kew Publishing, The University of Chicago Press,2017,s.421-425. ISBN978-1842466346.