Wenera 7

Wenera 7 (ros. Венера-7) – czwarta udana radziecka sonda kosmiczna przeznaczona do badania Wenus, o budowie analogicznej do Wenery 4. Sonda posiadała lądownik, który z całą pewnością wylądował łagodnie i działał na powierzchni Wenus. Jako piąty z kolei obiekt radziecki dotarł do powierzchni Złotej Planety. Człon ten miał masę większą o 100 kg niż w poprzednich misjach^[3].

Wenera 7

Inne nazwy	3V (V-70) No. 630
Zaangażowani	ZSRR
Indeks COSPAR	1970-060A
Rakieta nośna	Mołnia 8K78M[1]
Miejsce startu	Bajkonur, Kazachska SRR
Cel misji	Wenus
Orbita (docelowa, początkowa)
Okrążane ciało niebieskie	Słońce
Perycentrum	0,69 au[2]
Apocentrum	1,01 au[2]
Okres obiegu	287 d[2]
Nachylenie	2[2]°
Czas trwania
Początek misji	17 sierpnia 1970 (05:38:22[2] UTC)
Data lądowania	15 grudnia 1970
Wymiary
Masa całkowita	1180[2] kg
Masa aparatury naukowej	lądownik – 455 kg

Przebieg misji

Sonda o masie 1180 kg została wyniesiona przez rakietę Mołnia 8K78M 17 sierpnia 1970 z kosmodromu Bajkonur w Kazachskiej SRR. 15 grudnia 1970 Wenera 7 weszła w atmosferę Wenus po jej nocnej stronie, jednocześnie oddzielił się od niej lądownik. Prędkość w czasie wejścia w atmosferę wynosiła 11,5 km/s. Dzięki hamowaniu aerodynamicznemu, które zachodziło z wielką gwałtownością (350 g), nastąpiło zmniejszenie prędkości liniowej do 0,2 km/s. Gdy ciśnienie zewnętrzne wzrosło do 0,7 atm, samoczynnie otworzył się spadochron. Lądownik łagodnie osiadł na powierzchni Wenus po upływie 35,5 min, licząc od chwili wtargnięcia w atmosferę. Przelot trwał znacznie krócej niż w przypadku poprzednich próbników, gdyż odbywał się z większą prędkością. Było to możliwe dzięki wprowadzeniu udoskonaleń w układzie spadochronowym. Lądownik został przystosowany do ciśnienia 18 MPa i temperatury 530 stopni Celsjusza. Tym razem zapas wytrzymałości okazał się wystarczający. Aparatura Wenery 7 działała po wylądowaniu przez 23 min. Sygnały zawierały jedynie informacje o temperaturze. Były one aż 100-krotnie słabsze niż w czasie przelotu przez atmosferę planety. Umożliwiła ona stwierdzenie, że w miejscu lądowania temperatura wynosiła 730-747(±20) K i przez cały czas nadawania nie uległa zmianie. Była to wartość maksymalna, gdyż wyżej temperatura była niższa (informacje z poprzednich doświadczeń). Jeśli chodzi o ciśnienie, to aparatura lądownika mierzyła je w czasie opadania tylko do pewnej wysokości. Przy samej powierzchni pomiarów nie wykonywano, a wartość panującego tam ciśnienia ÷ 90(±1,5) atm wyznaczono na podstawie ekstrapolacji danych uzyskanych wyżej^[4]. Lądownik Wenery 7 był pierwszym zbudowanym przez człowieka urządzeniem, które przesyłało dane po wylądowaniu na innej planecie^[1].

Przypisy

1. Mark Wade: Venera 1V (V-67). Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2013-07-16]. (ang.).
2. Space 40 (cz.).
3. „Astronautyka”. 53 (2), s. 3-4, 1971. Wrocław: Ossolineum. ISSN 0004-623X.
4. Olgierd Wołczek: Loty międzyplanetarne. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, s. 243-245. ISBN 83-01-01083-5.