Wacław Frankowski

Wacław Frankowski (ur. 25 października 1903 w Łodzi, zm. 19 marca 1981 w Łodzi) – łódzki działacz robotniczy w okresie 20-lecia międzywojennego, dyplomata Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, poseł polski w Brazylii w latach 1953-1956.

Ten artykuł dotyczy polskiego dyplomaty. Zobacz też: biogram żołnierza Wacława Frankowskiego.

Wacław Frankowski

Wacław Frankowski
Data i miejsce urodzenia	25 października 1903 Łódź
Data i miejsce śmierci	19 marca 1981 Łódź
Poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny w Brazylii
Okres	od 29 września 1953 do 21 listopada 1956
Przynależność polityczna	PZPR
Poprzednik	Euzebiusz Dworkin
Następca	Wojciech Chabasiński
Odznaczenia

Życiorys

Z zawodu był tkaczem i ślusarzem. Jako członek Komunistycznej Partii Robotniczej Polski, stał się na początku lat 20. XX w. jednym z czołowych łódzkich działaczy komunistycznych i związkowych. 30 lipca 1923 został aresztowany za udział w strajkach. 2 października został skazany przez Sąd Okręgowy w Łodzi 3 lata więzienia. Uwolniono go dopiero w 1928 i został skierowany przez KPP do półlegalnej pracy w teatrze "Scena Robotnicza", w którym kierownikiem był Witold Wandurski. Działał również w związku włókniarzy i stowarzyszeniu wolnomyślicieli. W latach 1930–1937 był delegatem związkowym w łódzkich fabrykach Kindermana i Szaca, ponownie został aresztowany i skazany na 2 lata i 7 miesięcy. Wyrok odsiadywał w więzieniu w Łodzi, Częstochowie i we Wronkach. W czasie okupacji niemieckiej został w 1940 wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec i pracował tam w kopalni węgla w Grünau. Wróciwszy w lipcu 1945, wstąpił do PPR (później w PZPR) i do 1950 pracował w Komitecie Łódzkim PPR/PZPR na stanowisku kierownika Wydziału Ekonomicznego, po czym rozpoczął karierę w polskiej dyplomacji^[1][2].

Początkowo pracował trzy miesiące na stanowisku I sekretarza ambasady w Rzymie, później jako zastępca ambasadora, kiedy Jan Druto został wysłany dwa miesiące do Nowego Jorku^[3]. Od 29 września 1953 do 21 listopada 1956 pełnił funkcję Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego PRL w Rio de Janeiro w Brazylii^[4]. 23 listopada 1954 doprowadził do podpisania polsko-brazylijskiej umowy handlowej^[5]. Po powrocie z misji dyplomatycznej pracował w łódzkim przemyśle włókienniczym, a następnie przeszedł na emeryturę^[1]. Pochowany na cmentarzu Doły^[6].

Życie osobiste

Miał starszą siostrę Annę^[3]. Żoną Wacława Frankowskiego była Leokadia Frankowska z domu Magda (zm. 1994), z którą miał jedną córkę Janinę (zm. 1983). Miał także dwóch wnuków. Do końca życia żywo interesował się fotografiką.

Odznaczenia

• 2 lipca 1955 – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[7]
• 10 stycznia 1955 – Medal 10-lecia Polski Ludowej^[8]
• 10 maja 1956 – Krzyż Wielki Orderu Krzyża Południa (Brazylia)^[9]

Przypisy

1. Barbara Wachowska: Strajki włókniarzy łódzkich, 1923-1938. Łódź 1962. s. 28-33
2. Paweł Korzec: Studia i materiały do dziejów Łodzi i okręgu łódzkiego. Łódź 1962. s. 100
3. Józef Potęga. Komunista. „Dziennik Łódzki”. nr 99 (8197), s. 4, 1 maja 1975.
4. Stosunki dyplomatyczne Polski. Informator. Ameryka Północna i Południowa 1918-2007. Warszawa: Askon, 2007. s. 29
5. Stosunki dyplomatyczne Polski 1944-1981 r. Informator. Tom III. Ameryka (1944-1978). Warszawa: PWN, 1979. s. 23-24
6. Wyszukaj grób. Cmentarze Komunalne w Łodzi. [dostęp 2018-08-13].
7. Uchwała Rady Państwa z dnia 2 lipca 1955 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1955 r. nr 89, poz. 1079)
8. Uchwała Rady Państwa z dnia 10 stycznia 1955 r. o nadaniu odznaczeń państwowych (M.P. z 1955 r. nr 42, poz. 415)
9. Diário Oficial da União (DOU). Brazylia: 06-09-1956. [data dostępu: 22-06-2014]. s. 2