Władysław Feliks Kański (ur. 11 lutego 1893 w Kornaczówce, zm. 21 lipca 1968 w Babich Dołach) – major piechoty Wojska Polskiego.
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
11 lutego 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 lipca 1968 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
27 pułk piechoty |
| Stanowiska |
komendant RU |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Z dniem 29 stycznia 1919 został przydzielony do 27 pułku piechoty w Częstochowie[1][2]. 7 maja 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika, zaliczony do I rezerwy armii, z jednoczesnym powołaniem do czynnej służby wojskowej na czas wojny[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1356. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W tym samym roku został przeniesiony do 14 pułku piechoty we Włocławku i 10 lipca zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy I batalionu[5][6][7]. W sierpniu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do Korpusu Kadetów Nr 2 w Chełmnie na stanowisko dowódcy kompanii[8][9]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 109. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do 68 pułku piechoty we Wrześni na stanowisko dowódcy batalionu[11][12]. Z dniem 1 listopada 1932 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[13]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Gniezno na stanowisko komendanta[14]. 1 września 1938 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Gniezno, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”. Na tym stanowisku pozostał do września 1939[15][16].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył w obronie Warszawy. Od 16 września dowodził II batalionem 360 pułku piechoty[17]. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu XI B, a następnie Oflagu II C Woldenberg[18]. Zmarł 21 lipca 1968[16] w szpitalu w Babich Dołach. Spoczywa na cmentarzu w Redłowie (grób 35)[19].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych[20]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[21][22]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[23]
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.