Wąglów

Wąglów – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie koneckim, w gminie Stąporków^[3][5].

Wąglów

wieś
Państwo	Polska
Województwo	świętokrzyskie
Powiat	konecki
Gmina	Stąporków
Liczba ludności (2020)	166[1]
Strefa numeracyjna	41
Kod pocztowy	26-220[2]
Tablice rejestracyjne	TKN
SIMC	0272158[3]
Położenie na mapie gminy Stąporków Wąglów
Położenie na mapie Polski Wąglów
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego Wąglów
Położenie na mapie powiatu koneckiego Wąglów
51°09′14″N 20°36′36″E[4]

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Wawrzyńca w Niekłaniu Wielkim^[6].

Nazwa

Nazwa wsi pochodzi od nazwiska kuźnika Stanisława Wągla. Na początku XVII wieku znajdowała się tu kuźnica prowadzona przez rodzinę Kozłów (Kozów)^[7]. W księgach szydłowieckich oblatowano sporządzony w 1639 roku testament Tomasza Wróbla, mieszczanina szydłowieckiego, w którym wymieniono m.in. Stanisława Wągla, kuźnika na Kozłowie^[8]. Rejestr (podatku) pogłównego generalnego województwa sandomierskiego w 1662 roku^[9] wymienia w parafii Niekłań powiatu opoczyńskiego Minerę Kozłów (od której kuźnik płacił 7 złotych za siebie i swoją rodzinę, a od 15 osób czeladzi płacił 22 złote i 15 groszy)^[10]. Podobnie było w 1673 roku^[11], gdy rejestr - w miejsce kuźnicy Kozłów - wymienia już zakład pod zmienioną nazwą - tj. kuźnicę Wąglów^[12]. Analogiczny rejestr z 1674 roku^[13] stwierdza, że z kuźnicy Wąglów ("Waglow Minera") kuźnik za siebie, żonę, syna oraz służącego płacił 11 złotych, za pracownika (inflator) z żoną - 3 złote, a od dwóch poddanych chłopów - 4 złote. Jak wynika z akt prowadzonego przed sądem biskupim^[14] w 1640 roku sporu między Stanisławem Wąglem, jego braćmi, siostrami i synowcami, a Dorotą Kmieciówną, wdową po Janie Wąglu, a wówczas już żoną szlachcica Wojciecha Chmielowskiego (dzierżawcy kuźnicy Gilowskiej, zwanej później "Błoto"^[15][16]) - Stanisław Wągl był rodzonym bratem Jana Wągla, kuźnika na kuźnicy Baranowskiej, a następnie kuźnicy Marcinkowskiej^[17]. Prawdopodobnie Stanisław Wągl z kuźnicy Kozłów (później Wąglów) jest tożsamy ze Stanisławem Wąglem z podkieleckiej wsi Szydłówek, który 26 stycznia 1641 roku wraz z żoną Zofią chrzci w katedrze kieleckiej córkę Dorotę^[18].

XVIII wiek

W 1712 roku Jan Zalaszewski, ówczesny dziedzic Niekłania Mniejszego wraz z kuźnicą Wąglów i kuźnicą Zdanowską, zapisał na minerze Wąglów 2000 złotych do ołtarza N.M.P. Różańcowej na prebendę, na śpiewanie różańca w kościele^[19].

W 1763 roku kuźnica Wąglów, wówczas własność Stanisława Małachowskiego, została oddana w roczną dzierżawę (arendę) uczciwemu Stanisławowi Skorupce^[20].