Victory Boogie Woogie

Victory Boogie Woogie – nieukończony obraz olejny Pieta Mondriana, namalowany w latach 1942–1944, znajdujący się w zbiorach Kunstmuseum w Hadze^[1].

Victory Boogie Woogie

Autor	Piet Mondrian
Data powstania	1942–1944
Medium	olej na płótnie, taśma, papier, węgiel i ołówek
Wymiary	126 × 126 cm (przekątna 178,4 cm)
Miejsce przechowywania
Miejscowość	Haga
Lokalizacja	Kunstmuseum Den Haag

Opis obrazu

Dzieło było odzwierciedleniem wiary Mondriana w zwycięstwo aliantów – stąd nazwa Victory^[1]. Jednocześnie miało oddawać charakter Nowego Jorku^[1]. Kolorowe kwadraciki oddają rytm pulsującego życiem miasta – wizji pokoju^[2].

Obraz jest kwadratem o wymiarach 126 × 126 cm (przekątna 178,4 cm), eksponowanym w pozycji diagonalnej^[1][3].

Historia

Po bombardowaniu Londynu w 1940 roku Mondrian wyjechał do Stanów Zjednoczonych^[4]. Został przyjęty w Nowym Jorku m.in. przez amerykańskiego abstrakcjonistę Harry’ego Holtzmana (1912–1987), którego poznał w 1934 roku^[4], Peggy Guggenheim (1898–1979) i Jamesa Johnsona Sweeneya (1900–1986)^[4].

Pod wpływem pulsującego życiem miasta i muzyki amerykańskiej odszedł od czarnych linii, zastępując je najpierw kolorowymi pasami, a później liniami składającymi się z kolorowych kwadracików^[4]. Wówczas powstały New York City I (1941) i Broadway Boogie Woogie (1942)^[4]. Mondrian miał nie być do końca zadowolony z obrazu i zaczął pracę nad Victory Boogie Woogie^[5].

Obrazu nie udało mu się ukończyć^[4] – zmarł na zapalenie płuc 1 lutego 1944 roku^[6]. Na krótko przed śmiercią zmienił wiele elementów obrazu – liczne kolorowe kwadraciki pozaklejał taśmą w innym kolorze, a część zamalował^[1].

Po śmierci artysty okazało się, że obraz należał do Francisa Valentine’a Dudensinga – marszanda, który sprzedał wcześniejszy obraz, nie pobierając prowizji, a Mondrian w zamian obiecał mu kolejne dzieło^[1]. Dudensing sprzedał obraz Emily Tremaine – amerykańskiej kolekcjonerce sztuki^[1].

W 1998 roku obraz nabyła holenderska fundacja sztuki, dzięki funduszom udostępnionym przez bank centralny Holandii – De Nederlandsche Bank – który w ten sposób chciał upamiętnić odejście od guldena po decyzji o wprowadzeniu euro^[1].