Transall C-160

Transall C-160 – samolot transportowy produkowany przez francusko-niemiecki koncern Transporter Allianz. W skład wspólnego francusko-niemieckiego konsorcjum Transall (Transporter-Allianz) weszły niemieckie firmy Blume, Hamburger Flugzeugbau i Weser Flugzeugbau oraz francuska Nord Aviation. Do napędu wybrano sprawdzone silniki Rolls-Royce Tyne Mk 22, produkowane we Francji na licencji. Produkcja samolotu zakończyła się w roku 1989. Jego załogę stanowią 3 osoby. Ponadto samolot może zabrać 93 żołnierzy lub ładunek o masie do 16 000 kg^[1].

Kokpit Transalla

Rampa załadunkowa z francuskim ERC 90 Sagaie

Transall podczas zrzutu dużego ładunku

Podwozie główne Transalla

Transall C-160D

Dane podstawowe
Państwo	Francja  Niemcy
Producent	Transporter Allianz
Typ	samolot transportowy
Załoga	3 + 93 pasażerów
Historia
Data oblotu	25 lutego 1963
Lata produkcji	1965-1985
Dane techniczne
Napęd	2 silniki turbośmigłowe Rolls-Royce Tyne RTy.20 Mk.22
Moc	każdy 6100 KM (4485 kW)
Wymiary
Rozpiętość	40 m
Średnica wirnika	5,5 m
Długość	32,40 m
Wysokość	11,65 m
Powierzchnia nośna	160 m²
Masa
Własna	28 500 kg
Startowa	49 200 kg
Do lądowania	47 000 kg
Osiągi
Prędkość maks.	513 km/h
Prędkość przelotowa	455 km
Pułap praktyczny	8200 m
Zasięg	8850 km (z ładunkiem 5 ton ok. 3 800 km)
Rozbieg	730 m
Dobieg	550 m
Dane operacyjne
Przestrzeń ładunkowa
42,5 m² (126,72 m³)
Użytkownicy
Francja Niemcy Republika Południowej Afryki Turcja
Rzuty

Konstrukcja

Transall C-160 jest samolotem transportowym zbudowanym w konfiguracji górnopłata z wysoko zamontowaną częścią ogonową dla ułatwienia załadunku przez dużą rampę z tyłu z możliwością jej opuszczania także w czasie lotu (umożliwiało to zrzuty wielkogabarytowe). W kokpicie znajdowało się miejsce dla pilota, drugiego pilota i technika pokładowego. Oficer systemów taktycznych uzupełniał załogę, jeśli operacja tego wymagała. Aby chronić załogę, podłogę kokpitu i przedniej części ładowni wyłożono matami kuloodpornymi. Ładownia o 13,5 m długości, 3 m wysokości i 3,2 m szerokości była połączona z kokpitem za pomocą małych schodów. W tylnej części załadunkowej po obu stronach znajdowały się drzwi dla skoczków spadochronowych. Cały kadłub zaprojektowano jako kabinę ciśnieniową, co umożliwiło osiągnięcie wysokości przelotowej ponad 8000 m^[2].

Niskociśnieniowe opony podwozia (3,0 do 3,3 bara) w połączeniu z rozpórkami sprężyn zamontowanymi w gondolach podwozia na kadłubie umożliwiły Transallowi lądowanie i startowanie nawet na nieutwardzonych nawierzchniach. Główne podwozie mogło być opuszczane hydraulicznie w celu załadunku i rozładunku. Ułatwiło to załadunek pojazdów i towarów wielkogabarytowych przez tylną rampę. Przednie koło również miało bliźniacze opony i można je kierować pod kątem +/- 55 stopni w stosunku do osi wzdłużnej. Dzięki odwróceniu ciągu Transall był w stanie skręcić na pasie startowym o normalnej szerokości^[2].

Ostatni lot Transalla w służbie Bundeswehry odbył się 23 września 2021. Jego następcą jest Airbus A400M^[2].

Użytkownicy

 Niemcy

Luftwaffe (110 C-160D)

 Francja

Armée de l’air (50 C-160F, 23 C-160NG, zmodernizowane do C-160R, 4 komunikacyjne C-160H, 2 samoloty SIGINT C-160G Gabriel)

 Turcja

Türk Hava Kuvvetleri (21 C-160T)

 Południowa Afryka

South African Air Force (9 C-160Z)

Przypisy

1. Ślązak, Ostatnie miesiące służby niemieckich C-160 Transall [online], Wydawnictwo militarne ZBIAM, 11 marca 2021 [dostęp 2021-04-04] (pol.).
2. Transall C-160D: Der Allround-Cargo-Flieger für jede Piste. www.bundeswehr.de. [dostęp 2024-10-22]. (niem.).

Bibliografia

• Riccardo Niccoli, Samoloty, Bellona 2001. ISBN 83-11-09406-3