Torpeda superkawitacyjna
rodzaj torpedy o wysokiej prędkości Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
rodzaj torpedy o wysokiej prędkości Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Torpeda superkawitacyjna – typ torpedy wykorzystujący zjawisko superkawitacji do osiągania bardzo dużych prędkości. Może być wykorzystywana ofensywnie – do zatapiania wrogich jednostek, lub defensywnie – do niszczenia pocisków zagrażających danej jednostce[1].
Prace nad torpedami zostały rozpoczęte w latach 60. w ZSRR, a w USA od 1997 roku[2].
Pocisk porusza się w bąblu gazowym, dzięki czemu nie napotyka oporu lepkościowego wody i może rozpędzić się do prędkości nawet 200 węzłów[1] (370 km/h). Dotychczas torpedy mogły osiągać maksymalnie prędkość 80 węzłów. Torpeda superkawitacyjna ma zasięg ok. 8 km, a więc znacznie mniejszy od tradycyjnych[2].
W rosyjskich torpedach superkawitacyjnych są wykorzystywane silniki rakietowe, natomiast napęd amerykańskich i niemieckich pocisków jest nadal tajemnicą. Jedynymi wprowadzonymi dotąd do służby torpedami superkawitacyjnymi są rosyjskie torpedy WA-111 Szkwał. Marynarka wojenna USA zapowiada, że torpedy superkawitacyjne mają być na wyposażeniu okrętów amerykańskich prawdopodobnie nie wcześniej niż za 15 lat[kiedy?][1].
Prototypy torped superkawitacyjnych posiadają kraje:
Minusem takich torped jest jej wyjątkowo głośna praca oraz brak (lub utrudniona) możliwości manewrów i naprowadzania. Dźwięk wynika nie ze sposobu napędu, tylko z samego zjawiska kawitacji. Po użyciu torpedy superkawitacyjnej bardzo łatwo może zostać zlokalizowane miejsce wystrzelenia[1]. Jednostka podwodna zostanie wtedy namierzona i istnieje duże zagrożenie jej zniszczenia. Czyni to tego typu torpedę raczej systemem defensywnym, niż ofensywnym[3]. Pierwotnie torpedy superkawitacyjne miały być używane po wystrzeleniu przez jednostkę przeciwnika torpedy klasycznej. W torpedach klasycznych stosowane jest początkowo sterowanie przewodowe przez załogę okrętu, a potem (po uchwyceniu celu przez urządzenia naprowadzające torpedy) samonaprowadzanie. Torpeda superkawitacyjna miała być wystrzeliwana zaraz po usłyszeniu dźwięku wystrzelonej torpedy (lub torped) w stronę, z której wystrzelono torpedy. Zakładano, że załoga takiego okrętu słysząc dźwięk błyskawicznie zbliżającej się torpedy superkawitacyjnej będzie musiała gwałtownie zmienić głębokość i położenie okrętu, aby zejść z jej trasy. W przypadku takich gwałtownych manewrów doszłoby do zerwania przewodów sterujących torped klasycznych, zanim ich urządzenia naprowadzające uchwyciły atakowany okręt. Od roku 2000 trwają prace nad wyposażeniem torped superkawitacyjnych w możliwość sterowania, aby stały się one skuteczną bronią ofensywną[2].
Wśród systemów obronnych zdolnych do zwalczania tego typu torped wskazać należy przede wszystkim wprowadzanie od 2005 roku na uzbrojenie jednostek floty, działających w oparciu o amunicję superkawitacyjną, systemów zwalczania niewielkich celów podwodnych RAMCS.
Rosyjski okręt podwodny "Kursk", który zatonął w 2000 roku, miał na pokładzie torpedy superkawitacyjne typu Szkwał. Jedną z możliwych przyczyn zatonięcia okrętu mógł być wybuch takiej torpedy.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.