Loading AI tools
Tommy Johnson (ur. 1896 w Terry, zm. 1 listopada 1956 w Crystal Springs) – amerykański muzyk bluesowy jeden z najbardziej wpływowych przedstawicieli bluesa Delty.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 listopada 1956 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Aktywność |
1912-1956 |
| Wydawnictwo |
Victor, Paramount, Bluebird |
| Powiązania |
Charley Patton, Ishom Bracey, Will Brown, Rubin Lacy, K.C. Douglas |
Urodził się na plantacji bawełny George’a Millera pod Terry w powiecie (hrabstwie) Hinds w stanie Missisipi. Poprzez ojca – Idella Johnsona – spokrewniony był z Lonniem Johnsonem. Matką była Mary Ella Wilson. Miał dwanaścioro rodzeństwa[1].
Około 1910 r. przeniósł się do Crystal Springs w Mississippi, gdzie rozpoczął naukę gry na gitarze. Nauczycielem był jego brat LeDell Johnson. Ostatecznie uciekł z domu i w latach 1912–1914 pracował jako wędrowny muzyk w rejonie Boyle i Rolling Fork. Grał także na przyjęciach i zabawach tanecznych w rejonie Crystal Springs.
W latach 1914–1916 pracował na plantacji Toma Sandera w Drew w stanie Mississippi. Jednak w 1916 r. powrócił do muzyki i grywał z takimi bluesmanami jak Willie Brown, Dick Bankston, Charley Patton na plantacji Webba Jenkinsa w Drew.
Chociaż był nastolatkiem w 1917 r. zaczął prowadzić życie hobo (wędrowca); wędrował po Arkansasie, Luizjanie i Mississippi i występował na ulicach, w barach i zwykłych spelunkach. W 1920 r. okazjonalnie współpracował z Charleyem Pattonem w rejonie Greenwood i Moorhead w Mississippi.
Na początku lat 20. XX wieku pracował jako farmer w rejonie Delty oraz na plantacji Bernarda Graffa w Rolling Fork. Często opuszczał plantację i występował w rejonie Delty za napiwki.
W latach 1924–1927 współpracował z takimi bluesmanami jak Rubin Lacy, Son Spand, Charley McCoy, John Byrd, Water Vincent, Ishmon Bracey oraz innymi. Grali na przyjęciach, w lokalach tanecznych i na ulicach. Często przerywał pracę jako muzyk i zatrudniał się od prac pozamuzycznych.
W 1928 r. dokonał pierwszych nagrań dla firmy Victor Records w Memphis w stanie Tennessee, a 1930 r. dla Paramount Records w Grafton w stanie Wisconsin. W latach 30. był właścicielem małej kafejki w Jackson w stanie Mississippi, w której występował. Kontynuował także występy na przyjęciach, ulicach, w barach, na piknikach zarówno w Mississippi jak i Luizjanie (Nowy Orlean). Pracował także w duecie z Ishmonem Braceyem oraz w Doctor Simpson's Medicine Show.
Około 1935 r. grywał w Angie w Luizjanie oraz w Tylertown i Jackson w Mississippi. Ok. 1936 r. współpracował z Rooseveltem Holtsem i K.C. Douglasem grywając w latach 1937 aż do lat 50. w Jackson na ulicach lub przyjęciach.
Zmarł na atak serca podczas występu na przyjęciu. Został pochowany na Warm Springs Methodist Church Cemetery w Crystal Springs.
Do najbardziej znanych utworów Johnsona należą "Canned Heat Blues" (od tej piosenki nazwę zapożyczyła grupa Canned Heat), "Big Road Blues" oraz "On the Road Again".
Był czterokrotnie żonaty z Maggie Bidwell (w latach 1914–1917), Ellą Hill (początek lat 20.), Rosą Youngblood (1935–1939) i Emmą Downes (w latach 40.)
Jego bracia Clarence, LeDell oraz Mager Johnsonowie także byli muzykami.
W 1986 r. został wprowadzony do Blues Hall of Fame.
Na jego muzykę wpływ mieli tacy bluesmeni jak Dick Bankston, Willie Brown, Ben Maree i Charley Patton[2]. Sam z kolei wywarł wpływ na takich muzyków jak James Brewer, K.C. Douglas, Shirley Griffth, Roosevelt Holts, Howlin’ Wolf, Floyd Jones, Otis Spann, Houston Stackhouse, Babe Stovall, Johnny Temple i Boogie Bill Webb.
Tommy Johnson reprezentował lokalną tradycję bluesowę, zwaną "tradycją Drew". Należeli do niej także Charley Patton, Wiilie Brown, Kid Bailey, Dick Bankston, Howlin’ Wolf i kilku innych bluesmanów[3].
Johnson był typowym bluesmanem, nic nie wiadomo, aby wykonywał utwory niebluesowe. Jako bluesman przewyższył tych, którzy wywarli na niego wpływ[4]. Chociaż dość często wykraczał poza 12-taktowy schemat bluesowy, blues, który wykonywał był zawsze czystym bluesem.
Był pierwszym, który wprowadził do bluesa styl śpiewania falsetem[5].
Chociaż podobno zaprzedał duszę diabłu (Johnson nazwał go "wielkim czarnym mężczyzną"), to jego technika gry na gitarze była całkowicie podstawowa. Cała jego siła jako bluesmana leżała w niezwykłym głosie i technice operowania nim[6].
- Tommy Johnson (wokal, gitara), Charlie McCoy (gitara)
- Memphis Auditorium, Memphis, Tennessee. Piątek, 3 lutego 1928
- "Cool Drink of Water Blues"
- "Big Road Blues"
- Memphis Auditorium, Memphis, Tennessee. Sobota, 4 lutego 1928
- "Bye Bye Blues"
- "Maggie Campbell Blues"
- Tommy Jonson (wokal, gitara)
- Memphis, Tennessee. Piątek, 31 sierpnia 1928
- "Canned Heat Blues"
- "Lonesome Home Blues"
- "Lonesome Home Blues"
- "Louisiana Blues" (niewydany)
- "Big Fat Mama Blues"
- Tommy Jonson (wokal, gitara). nieznany muzyk (kazoo – tylko w utworze 1)
- Grafton, Wisonsin. Ok. grudnia 1929
- "I Wonder to Myself"
- "Slidin' Delta"
- "Lonesome Home Blues"
- "Morning Prayer"
- "Bogaloosa Woman"
- Tommy Johnson and New Orleans Nehi Boys
- Kid Ernest Moliere (klarnet), Charles Taylor (pianino), nieznany muzyk (perkusja)
- Grafton, Wisconsin. Ok. grudnia 1929
- "Black Mare Blues"
- "Black Mare Blues"
- Tommy Johnson (wokal, gitara)
- Grafton, Wisconsin. Ok. grudnia 1929
- "Ridin' Horse"
- "Alcohol and Jake Blues"
- Tommy Johnson Complete Recorded Works in Chronological Order 1928–29 Document [1994]
Postać afroamerykańskiego bluesmana, akompaniującego grupie Soggy Bottom Boys w filmie Bracie, gdzie jesteś?, jest wzorowana na Tommym Johnsonie. Postać grał Chris Thomas King.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
