Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Tom Brady (futbolista)
amerykański futbolista Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Thomas Edward Patrick Brady Jr. (ur. 3 sierpnia 1977 w San Mateo) − amerykański futbolista występujący na pozycji quarterbacka. Występował w zespole Tampa Bay Buccaneers[1] a w latach 2000-2019 w New England Patriots. Jeden z najwybitniejszych zawodników w historii NFL. Dziesięciokrotny uczestnik Super Bowl (siedmiokrotny zwycięzca, pięciokrotny Super Bowl MVP), trzykrotny MVP sezonu zasadniczego, zdobywca wielu nagród indywidualnych oraz posiadacz kilkudziesięciu rekordów ligi.
Ten artykuł od 2016-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Remove ads
Karierę futbolową rozpoczął w 1992 roku w Junípero Serra High School w rodzinnym San Mateo, gdzie z powodzeniem uprawiał także baseball, występując na pozycji łapacza. W 1995 został nawet wybrany w 18. rundzie draftu MLB przez Montreal Expos, ale ostatecznie skoncentrował się na futbolu. W 1996 dołączył do uniwersyteckiej drużyny Michigan Wolverines, a w 2000 został wybrany w 6. rundzie draftu NFL przez New England Patriots jako 199. w kolejności. Jest jedynym zawodnikiem w historii NFL, któremu udało się wygrać Super Bowl siedem razy. Karierę zakończył 1 lutego 2023[2].
Remove ads
Kariera uniwersytecka
Podsumowanie
Perspektywa
Tom Brady grał w football na Uniwersytecie Michigan w latach 1995-1999.[3][4] Przez pierwsze dwa lata był rezerwowym rozgrywającym, podczas gdy jego kolega z drużyny - przyszły rozgrywający w NFL - Brian Griese poprowadził Michigan Wolverines w sezonie 1997, w którym drużyna nie doznała żadnej porażki, zakończonego zwycięstwem w Rose Bowl i zdobyciem mistrzostwa kraju[5]. Na samym początku Brady był siódmy na liście rozgrywających, co przekładało się na niewielką liczbę minut na boisku. Brady zatrudnił nawet psychologa sportowego, aby poradzić sobie z frustracją i lękami. Rozważał przeniesienie do programu futbolowego Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, by grać w drużynie California Golden Bears[6][7]. Regularnie współpracował z trenerem przygotowania fizycznego Gregiem Hardenem nad zbudowaniem pewności siebie oraz polepszeniem skuteczności na boisku[8]. Brady stwierdził w programie "60 Minutes" w 2014 r.: "Zawsze będzie [Harden] kimś, na kim polegam w kwestii dobrych rad i mentorstwa. Pomógł mi z moimi osobistymi problemami zarówno w przygotowaniu fizycznym, jak i w życiu. Greg naprawdę popchnął mnie w kierunku, w którym nie byłem pewien, czy mogę iść."[9].
W czasie gdy Michigan Wolverines byli prowadzeni przez trenera Lloyda Carra, Brady musiał walczyć o miejsce w pierwszym składzie z Drew Hensonem, ostatecznie zostając pierwszym rozgrywającym w latach 1998 i 1999. W ostatnim roku nauki został wybrany kapitanem drużyny.
Podczas swojego pierwszego pełnego roku w roli pierwszego rozgrywającego, ustanowił nowe rekordy zespołu Michigan dla największej liczby prób podań i liczby udanych podań w sezonie, w sumie 214.[10] Ustanowił szkolny rekord w liczbie udanych podań w przegranym 31-16 meczu z Ohio State w 1998 roku. W tym sezonie drużyna Michigan była jednym z trzech mistrzów Big Ten Conference[11].
W sezonie 1999 Brady po raz kolejny musiał walczyć z Drew Hensonem o pozycję pierwszego rozgrywającego. Brady przeważnie grał w pierwszej kwarcie meczu a Henson w drugiej. Trener Loyd Carr decydował się potem na wybór rozgrywającego na całą drugą połowę. W 1999 roku Michigan Wolverines zaczęli sezon od rekordu 5-0, w tym wygranej 26-22 nad Notre Dame i zwycięstwa na wyjeździe przeciwko przewidywanemu faworytowi do zwycięstwa w konferencji - Wisconsin Badgers. Przeciwko Michigan State, Brady nie został wybrany do gry w drugiej połowie; jednak po ponownym wprowadzeniu do gry, gdy Michigan przegrywało 17 punktami, prawie doprowadził do odwrócenia losów spotkania. Ostatecznie jego drużyna przegrała 34-31.[12] W następnym tygodniu, po meczu, w którym podał piłkę łącznie na długość 300 jardów, Carr podjął decyzję, że Brady będzie pierwszym rozgrywającym do końca sezonu. Brady w wielu meczach wielokrotnie doprowadzał do odrobienia strat przez jego drużynę w czwartej kwarcie, w tym do wygranej 31-27 z Penn State oraz w meczu z Indianą, 34-31,. Dzięki temu nadano mu przydomek "Comeback Kid"[13].
Michigan zakończył sezon regularny meczem z Ohio State, którego stawką był wyjazd do Orange Bowl. Na pięć minut przed końcem, przy remisie 17-17, Brady poprowadził Michigan do zwycięstwa[14]. W Orange Bowl Brady podał piłkę na długość 369 jardów, a drużyna zdobyła 4 przyłożenia z jego podań. W tym meczu Michigan dwukrotnie odrabiała 14 punktową stratę (najpierw z wyniku 14-0 w pierwszej połowie, a następnie z wyniku 28-14 w drugiej) i doprowadziła do dogrywki. Zwycięskie punkty dla Michigan zdobyło po podaniu Bradyego do tight enda Shawna Thompsona[15][16].
W dwóch sezonach, które Brady rozpoczął w Michigan, osiągnął rekord 20 zwycięstw przy 5 porażkach. Jego drużyna zwyciężyła również w 1999 roku Citrus Bowl i w 2000 roku Orange Bowl. Brady zakończył grę w Michigan, zajmując trzecie miejsce w historii z 710 próbami podań i 442 udanymi podaniami, czwarte miejsce w łącznej długości podań z wynikiem 5,351 jardów i 62,3-procentową skutecznością podań oraz piąte miejsce z sumą 35 przyłożeń z jego podań.i.[38][56] Ukończył studia na Uniwersytecie Michigan w grudniu 1999 roku z tytułem bakalaureata.[17]
Remove ads
Kariera w NFL
Podsumowanie
Perspektywa
Sezon 2000
W debiutanckim sezonie był dopiero trzecim rezerwowym rozgrywającym w składzie Patriots, bez większych szans na grę. Wystąpił tylko około minuty w przegranym 9-34 meczu z Detroit Lions (23 listopada 2000), zdobywając 6 jardów oraz notując jedno celne podanie na 3 podjęte próby.
Sezon 2001
Ponownie rozpoczął rozgrywki jako rezerwowy i nic nie wskazywało na to, by mógł wygrać konkurencję z Drew Bledsoem, czołowym oraz najlepiej opłacanym zawodnikiem Patriotów i całej ligi. Jednak poważna kontuzja Bledsoe'a w drugim tygodniu rozgrywek otworzyła 24-letniemu Brady'emu drogę do pierwszego składu. Jako starter poprowadził New England do 11 zwycięstw w 14 meczach i pierwszego miejsca w AFC. W całym sezonie regularnym zdobył 2843 jardy, miał 18 podań kończących się touchdownem, a 64-procentową celnością podań poprawił 15-letni rekord klubu. W klasyfikacji podających zajął 6. miejsce, uzyskując wynik 86,5. Ustanowił także rekord NFL w największej liczbie celnych podań do pierwszej straty w karierze (162).
W półfinale AFC (19 stycznia 2002) jego touchdown na kilka minut przed końcem 4. kwarty oraz bezbłędna gra w dogrywce (8 celnych podań na 8 podjętych prób) pomogły Patriotom zwyciężyć Oakland Raiders 16-13. W wygranym 24-17 finałowym meczu AFC przeciwko Pittsburgh Steelers (27 stycznia) doznał pod koniec pierwszej połowy kontuzji lewego kolana i został przy stanie 7-3 dla New England zastąpiony przez Bledsoe'a. Mimo że jego udział w najważniejszym meczu sezonu stał początkowo pod znakiem zapytania, wystąpił w Super Bowl XXXVI (3 lutego), uznano go MVP zawodów, a New England pokonali St. Louis Rams 20-17, zdobywając swój pierwszy tytuł mistrzów NFL.
Sezon 2002
Kolejny rok nie był dla Brady’ego tak udany, jak poprzedni, głównie z powodu kontuzji ramienia, która w drugiej części sezonu uniemożliwiła mu grę na optymalnym poziomie. Patriots wygrali tylko 9 meczów i nie zakwalifikowali się do play-offów. Zagrał we wszystkich meczach, zdobył 3764 jardy (6. wynik w lidze), miał 28 podań zakończonych touchdownem (lider ligi), ale też 14 podań przechwyconych przez przeciwników (najwięcej w karierze) oraz najniższy w karierze wskaźnik w rankingu podających (85,7).
Remove ads
Życie prywatne
Żonaty z brazylijską modelką Gisele Bündchen i ma trójkę dzieci[19]. Brady posiada irlandzkie (po ojcu) i polskie (po babci od strony matki) korzenie[20]. Jest wyznania katolickiego[21]. Brady unika publicznych komentarzy dotyczących swoich poglądów politycznych, ale przyznał, że republikański prezydent Donald Trump jest „jego dobrym przyjacielem” oraz że jego prezydentura „byłaby świetna”[22], a w 2004 r. uczestniczył w przemowie o stanie państwa (tzw. State of the Union Address) prezydenta George W. Busha[23]. Przyjął zaproszenie Białego Domu na galę zwycięzców Super Bowl w latach 2001, 2003, 2004, kiedy prezydentem USA był George W. Bush, ale nie stawił się na zwycięskiej gali w 2014 r., kiedy prezydentem był Barack Obama[24].
Linki zewnętrzne
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads