Tadeusz Nalepiński

Tadeusz Jerzy Nalepiński (ur. 9 stycznia 1885 w Łodzi, zm. 13 listopada 1918 w Bernie^[1]) – polski poeta, nowelista, dramatopisarz i krytyk literacki. Brat malarki Zofii Nalepińskiej-Bojczukowej oraz szwagier ukraińskiego artysty Mychaiła Bojczuka.

Tadeusz Jerzy Nalepiński

Data i miejsce urodzenia	9 stycznia 1885 Łódź, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	13 listopada 1918 Berno, Szwajcaria
Dziedzina sztuki	liryka, poemat, nowela, dramat
Epoka	Młoda Polska

Życiorys

Syn Aleksandra Nalepińskiego, inżyniera i dyrektora kolei i Zofii z Rohrów Nalepińskiej. W 1888 rodzice przenieśli się wraz z dziećmi do Petersburga, gdzie jego ojciec wykładał w Instytucie Górniczym^[2]. Studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim^[2]. Doktoryzował się na Uniwersytecie Karola w Pradze^[2], gdzie w 1907 uzyskał doktorat z filozofii^[3] na podstawie rozprawy On idzie. Rzecz o Królu-Duchu Rosji^[4] (według innego źródła w 1909^[5]). W kolejnych latach przebywał w Paryżu, Londynie i na Islandii^[2]. Często bywał w Zakopanem, obracając się w tamtejszych kręgach artystycznych skupionych wokół Witkiewicza, Micińskiego i Żeromskiego.

W 1914 wstąpił do Legionów Polskich^[2]. W sierpniu 1914 brał udział w marszu strzelców na Kielce^[2]. Nie mogąc z powodu gruźlicy pełnić służby frontowej, wyjechał do Włoch, prowadząc działalność informacyjn-polityczną w powiązaniu z tamtejszym biurem prasowym^[2]. Od 1916 do 1918 zajmował się publicystyką polityczną w polskim biurze prasowym Naczelnego Komitetu Narodowego w Bernie w Szwajcarii^[2].

Opublikował tom poezji Gaśnienie^[6] (1905), fragmenty poematów wzorowanych na twórczości Słowackiego: Chrzest. Fantazja polska^[7] (1910) i Ave Patria! Opowieść z czasów Wielkiej Wojny powracającej nam byt niepodległy (1914-1916), a także zbiory nowel Śpiewnik rozdarty (1914)^[8] i Kazia^[9] (1919) oraz fragmenty dramatu Książę niewolny (1911).

Zmarł tuż po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, a przed planowanym powrotem do ojczyzny^[2].

Brat Zofii i Aleksandra.