Remove ads
Tadeusz Mytnik (ur. 13 sierpnia 1949 w Nowicach) – polski kolarz szosowy i torowy, podoficer Marynarki Wojennej[1], srebrny medalista olimpijski, trzykrotny medalista szosowych mistrzostw świata, wielokrotny mistrz Polski, zwycięzca Tour de Pologne, specjalista w szosowej indywidualnej jeździe na czas.
.jpg) | ||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
13 sierpnia 1949 | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obywatelstwo | ||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
177 cm | |||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | ||||||||||||||||||||||
| Klub |
Karolina Jaworzyna Śląska (1965–1969), | |||||||||||||||||||||
| Trener |
Henryk Cacała, | |||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | ||||||||||||||||||||||
 | ||||||||||||||||||||||
Urodził się na Dolnym Śląsku jako syn Władysława i Wandy z domu Duśko[1]. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Świdnicy, podjął naukę w Zasadniczej Szkole Zawodowej o profilu – remonty maszyn precyzyjnych, a następnie ukończył Technikum Budowy Okrętów w Gdyni[1]. Kolarstwo zaczął uprawiać w klubie Karolina Jaworzyna Śląska w 1965 pod okiem trenera Henryka Cacały. Po powołaniu do służby wojskowej w Marynarce Wojennej, w 1969 był zawodnikiem WKS Flota Gdynia, gdzie trenował go Jerzy Pancek. W 1971 miał groźny wypadek (zderzenie z motocyklem), po którym odwieziono go do szpitala, przebywając następnie długą, ośmiomiesięczną rehabilitację[1]. W peletonie znany był ze swojej zawziętości i twardego charakteru oraz humoru i koleżeństwa, pomagając często swoim kolegom w kłopotach na trasie. Swoje nieliczne porażki - z uśmiechem - tłumaczył tym, że urodził się trzynastego[2]. Przez swoich najbliższych kolegów z peletonu nazywany przydomkiem „Tony”[1].
Największe sukcesy międzynarodowe odniósł w szosowym wyścigu drużynowym, będąc ze swoimi umiejętnościami jazdy na czas, głównym filarem zespołu. W tej konkurencji dwukrotnie zwyciężał na mistrzostwach świata w Barcelonie w 1973 oraz rozgrywanych dwa lata później mistrzostwach świata w Yvoir. Na MŚ w 1973 Polacy wystąpili w składzie: Tadeusz Mytnik, Lucjan Lis, Stanisław Szozda i Ryszard Szurkowski, a w 1975 partnerowali mu Mieczysław Nowicki, Ryszard Szurkowski i Stanisław Szozda. W tej samej konkurencji zdobył też srebrny medal na igrzyskach olimpijskich w Montrealu w 1976 oraz brązowy na mistrzostwach świata w San Cristóbal w 1977. Ponadto w tej konkurencji był siódmy na MŚ w Montrealu w 1974 i czwarty na MŚ w Nürburgu w 1978, ale w tym ostatnim występie polska drużyna została zdyskwalifikowana po kontroli dopingowej[a]. Pięciokrotnie startował w wyścigu indywidualnym na mistrzostwach świata, ale bez sukcesów: 84. miejsce na MŚ w Mendrisio w 1971, w następnym roku nie ukończył rywalizacji na MŚ w Barcelonie[b], 32. miejsce na MŚ w Yvoir w 1975, 45. miejsce na MŚ w San Cristóbal w 1977 oraz 53. miejsce na MŚ w Nürburgu w 1978.
W mistrzostwach Polski zdominował przede wszystkim indywidualną jazdę na czas, zdobywając ośmiokrotnie złote medale (1971, 1972, 1973, 1974, 1978[c], 1979, 1980 i 1982) oraz srebrny w 1984. Był też dwukrotnie mistrzem Polski w wyścigu parami (1976 - z Tadeuszem Wojtasem i 1977 - z Bronisławem Ebelem) oraz brązowym medalistą w tej konkurencji w 1979 - z Tadeuszem Krawczykiem, dwukrotnie wicemistrzem Polski w szosowym wyścigu drużynowym w 1977 (wspólnie z Józefem Kołopajło, Bronisławem Ebelem i Henrykiem Charuckim) oraz w 1978 (wspólnie z Bronisławem Ebelem, Zbigniewem Piętą i Zdzisławem Obiegałą) oraz dwukrotnie brązowym medalistą w tej konkurencji w 1976 i 1980 (wspólnie z Andrzejem Dróżką, Andrzejem Serediukiem i Arturem Spławskim) reprezentując barwy WKS Flota Gdynia.
Sześciokrotnie startował w Wyścigu Pokoju (1974 - 6. miejsce (wygrał prolog oraz przez sześć etapów był liderem wyścigu), 1975 - 10. miejsce (wygrana jazda na czas), 1976 - 5. miejsce (wygrana jazda na czas), 1977 – 3. miejsce, 1979 – 14. miejsce i 1981 – 22. miejsce). Ponadto wygrał w 1975 Tour de Pologne, a także prolog i jazdę na czas, w 1972 był drugi, wygrywając jazdę na czas, w 1973 trzeci, jeszcze raz wygrywając w nim jazdę indywidualną na czas.
Próbował swoich kolarskich umiejętności również na torze, przede wszystkim w indywidualnym wyścigu na 4000 m na dochodzenie. Został w nim mistrzem Polski w 1973 i wicemistrzem w 1972, kiedy to przegrał w finale z Mieczysławem Nowickim.
W swojej karierze uczestniczył w wielu szosowych wyścigach krajowych i zagranicznych, zajmując w nich czołowe pozycje[1]:
- 1971 – 2. miejsce w Bałtyckim Wyścigu Przyjaźni;
- 1974 – 2. miejsce w wyścigu Tour du Vaucluse; 2. miejsce w wyścigu Tour de Bretagne; 2. miejsce w wyścigu Vuelta a Toledo i 3. miejsce w wyścigu Giro del Bergamasco;
- 1975 – 3. miejsce w wyścigu Dookoła Szkocji;
- 1976 – 2. miejsce w wyścigu Tour du Vaucluse i 2. miejsce w wyścigu Dookoła Bułgarii;
- 1977 – 3. miejsce w wyścigu Tour du Vaucluse.
Brał również udział w wyścigach z kolarzami zawodowymi. Podczas pierwszej z nimi konfrontacji, do jakiej doszło w wyścigu Paryż – Nicea, w marcu w 1974, zajął w nim 61. miejsce[3].
Jest Zasłużonym Mistrzem Sportu, odznaczanym sześciokrotnie Złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz dwukrotnie srebrnym[1]. W 2010 odznaczony został przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[4]. Ponadto jest honorowym członkiem macierzystego klubu MKS Karolina Jaworzyna Śląska, którego uhonorowano złotą odznaką „Zasłużony dla MKS Karolina”[5].
Po zakończeniu w 1988[6] czynnej kariery zawodniczej prowadzi w Gdyni sklep rowerowy z serwisem oraz jest organizatorem wyścigów kolarskich[1]. Ponadto jest prezesem sekcji kolarskiej swojego macierzystego klubu WKS Flota Gdynia, którego barwy swego czasu reprezentował[7].
Remove ads
_pictogram.svg){kind=small} Miejsca na IO i MŚ oraz medale MP | ||||||||||||||
| Konkurencja | 1971 | 1972 | 1973 | 1974 | 1975 | 1976 | 1977 | 1978 | 1979 | 1980 | 1981 | 1982 | 1983 | 1984 |
 Igrzyska olimpijskie | ||||||||||||||
| Drużynowo na czas | – | – | – | – | – |  | – | – | – | – | – | – | – | – |
| Mistrzostwa świata | ||||||||||||||
| Start wspólny | 84. | – | wycofał się[b] | – | 32. | – | 45. | 53. | – | – | – | – | – | – |
| Drużynowo na czas | – | – |   | 7. | | – |  | – | – | – | – | – | – | |
| Mistrzostwa Polski | ||||||||||||||
| Indywidualnie na czas |  | | | | – | – | – | [c] | | | – | | – | |
| Parami | – | – | – | – | – | | | – | | – | – | – | – | – |
| Drużynowo na czas | – | – | – | – | – | | | | – | | – | – | – | – |
| Ind. 4000 m na doch. (tor) | – | | | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – | – |
- W wyborach samorządowych w 1998 bezskutecznie kandydował do sejmiku pomorskiego z listy Chrześcijańskiej Demokracji III Rzeczypospolitej Polskiej[8].
- Jest jednym z bohaterów filmu dokumentalnego z 2009 w reżyserii Artura Szulca pt. Niedokończona historia[9].
- 2 lipca 2017 został uhonorowany gwiazdą w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie[10].
- Po przejechaniu trasy drużyna Polski została zdyskwalifikowana, ponieważ kontrola antydopingowa Ryszarda Szurkowskiego dała wynik pozytywny.
- Na trzeciej rundzie (z 11) tego wyścigu o szosowe indywidualne mistrzostwo świata w Barcelonie 1 września 1973 Tadeusz Mytnik zaatakował wraz z Sergio Salasem (Chile). Atak ten rozerwał grupę zasadniczą i zainicjował następnie skuteczny atak grupy 18 kolarzy, wśród których znaleźli jego koledzy Ryszard Szurkowski i Stanisław Szozda, walczący następnie po ucieczce z tej grupy, o medale. Tadeusz Mytnik wycofał się mniej więcej w połowie wyścigu zapewne na skutek zmęczenia. (→ Biega 1974 ↓, s. 19–24).
- Na półmetku trasy MP rozegranych 2 września 1978 w Golubiu-Dobrzyniu liczącej 34 km Tadeusz Mytnik miał defekt koła. Pomocy udzielił mu Jerzy Kuczko (FSO Warszawa) oddając mu koło z własnego roweru. Pomimo tego zwyciężył z przewagą 51 sekund. (→ Chmielewski i Żochowski 1979 ↓, s. 94).
Remove ads
Remove ads
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads