Tadeusz Bełza

Tadeusz Bełza (ur. 1925 w Dąbkach w powiecie horodeńskim^[1], zm. 10 stycznia 2007 w Jaminach)^[2] – pułkownik dyplomowany saperów ludowego Wojska Polskiego.

Tadeusz Bełza

płk Tadeusz Bełza
pułkownik dyplomowany saperów
Data i miejsce urodzenia	1925 Dąbki
Data śmierci	2007
Przebieg służby
Lata służby	1944–1980
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Szkoła Podchorążych Saperów w Riazaniu 4 Dywizja Piechoty 5 pułk saperów 3 pułk pontonowy 23 Dywizja Piechoty 4 pułk saperów
Stanowiska	podchorąży CSP, dowódca plutonu, dowódca kompanii, dowódca batalionu, szef sztabu pułku dowódca pułku, dowódca brygady szef saperów
Główne wojny i bitwy	operacja rozminowania Polski po 1944
Odznaczenia

Życiorys

W 1944 roku został powołany do Wojska Polskiego. Jesienią tegoż roku ukończył szkolą podoficerską w 4 Dywizji Piechoty i został skierowany do kompanii podchorążych saperów w Szkole Podchorążych Saperów w Riazaniu. W marcu 1945 został wyznaczony na dowódcę plutonu i wkrótce kompanii saperów w 5 pułku saperów, z którą brał udział w rozminowywaniu Warszawy w 1945 roku. W latach 1945–1948, brał udział w rozminowywaniu Warmii i Mazur oraz wielu innych rejonów kraju. W latach 1948–1949 dowódca kompanii szkolnej w 5 pułku saperów. W 1950 ukończył KDO w Oficerskiej Szkole Inżynieryjno–Saperskiej. Od roku 1950 do 1951 dowodzi szkołą podoficerską. Dowódca batalionu pontonowo-mostowego w latach 1951–1953 w 3 pułku pontonowym, w którym przez następne 2 lata był zastępcą dowódcy do spraw liniowych. Od 1955 do 1959 dowodził 5 pułkiem saperów. W 1959 roku został szefem saperów 23 Dywizji Piechoty. W 1962 wrócił do 3 pułku pontonowego na stanowisko dowódcy tegoż pułku. Następnie w latach 1965–1967 został słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego. Po ukończeniu akademii został przeniesiony na stanowisko dowódcy 4 Brygady Saperów, którą dowodził do 1973 roku. Przez kolejne 7 lat kierował Wojskowym Domem Wypoczynkowym w Augustowie.

„Wielki saper, nie tylko ze względu na prawie dwumetrowy wzrost. Niezwykle gościnny, koleżeński, towarzyski, lubił biesiady w gronie przyjaznych sobie ludzi. Zapalony myśliwy. Barwna postać, uchodzi za legendę w Wojskach Inżynieryjnych WP”^[3].

Awanse

• podporucznik – 17 marca 1945^[4]
• major – 1955
• podpułkownik –
• pułkownik –

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (1945)
• Srebrny Medal Zasłużonym na Polu Chwały
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Brązowy Krzyż Zasługi
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Odznaka Honorowa Za Rozminowywanie Kraju

Przypisy

1. Zdzisław Barszczewski, Sylwetki saperów, s. 163–164.
2. Ryszard Żuchowski Sylwetki saperów kolejne pokolenie, s. 382.
3. Zdzisław Barszczewski, Sylwetki saperów, s. 163–164.
4. Jan Erbiński, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Inżynieryjnych im. gen. Jakuba Jasińskiego, 1944–1984, s. 49.

Bibliografia

• Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7. Brak numerów stron w książce
• Ryszard Żuchowski: Sylwetki saperów kolejne pokolenia. Koszalin: Dom Wydawniczy „Stowarzyszenie Saperów Polskich”, 2009. ISBN 978-83-929870-0-0. Brak numerów stron w książce
• Jan Erbiński, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Inżynieryjnych im. gen. Jakuba Jasińskiego, 1944–1984, Warszawa 1986, Ministerstwo Obrony Narodowej, ISBN 83-11-07253-1.