Szczecińcowate[7] (Thryonomyidae) – rodzina ssaków z infrarzędu jeżozwierzokształtnych (Hystricognathi) w obrębie rzędu gryzoni (Rodentia).
Szybkie fakty Domena, Królestwo ...
Zamknij
Rodzina obejmuje dwa współcześnie żyjące gatunki występujące w Afryce.
Przedstawiciele szczecińcowatych to duże gryzonie, ważące do 9 kg. Mają dużą głowę z małymi oczami i uszami oraz krótki, owłosiony ogon. Mocne pazury na łapach przystosowane są do kopania w ziemi. Pomarańczowe zęby, jak u wszystkich gryzoni, rosną przez całe życie.
Żyją na podmokłych, trawiastych terenach. Czasami zamieszkują pola uprawne i zjadają plony. Są z natury samotnikami, choć czasami łączą się w niewielkie grupy.
Do rodziny należy tylko jeden występujący współcześnie rodzaj[8][9][7]:
oraz rodzaje wymarłe[10][11]:
- Apodecter Hopwood, 1929[12]
- Epiphiomys Lavocat, 1973[13] – jedynym przedstawicielem był Epiphiomys coryndoni Lavocat, 1973
- Kochalia De Bruijn, 1986[14] – jedynym przedstawicielem był Kochalia geespei (De Bruijn & Hussain, 1985)
- Neophiomys Coster, Benammi, Salem, Bilal, Chaimanee, Valentin, Brunet & Jaeger, 2012[15]
- Neosciuromys Stromer, 1922[16]
- Paraphiomys C.W. Andrews, 1914[17]
- Paraulacodus Hinton, 1933[18]
- Protohummus Kraatz, Bibi, Hill & Beech, 2013[19] – jedynym przedstawicielem był Protohummus dango Kraatz, Bibi, Hill & Beech, 2013
- Sacaresia Hugueney & Adrover, 1991[20] – jedynym przedstawicielem był Sacaresia moyaeponsi Hugueney & Adrover, 1991
Typ nomanklatoryczny: Aulacodus Temminck, 1827 (= Thryonomys Fitzinger, 1867).
Typ nomanklatoryczny: Thryonomys Fitzinger, 1867.
Thryonomyidae, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 287. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-14]. (ang.).
R. Lavocat. Les rongeurs du Miocène d’Afrique Orientale. Miocène inférieur. „Memoires et Travaux de l’Institut de Montpellier de l’Ecole Pratique des Hautes Etudes”. 1, s. 46, 1973. (fr.).
H. de Bruijn. Is the presence of the African family Thryonomyidae in the Miocene deposits of Pakistan evidence for fauna exchange?. „Proceedings of the Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen”. Series B. 89 (2), s. 125, 1986. (ang.).
P. Coster, M. Benammi, M. Salem, A.A. Bilal, Y. Chaimanee, X. Valentin, M. Brunet & J.-J. Jaeger. New hystricognathous rodents from the Early Oligocene of central Libya (Zallah Oasis, Sahara Desert): Systematic, phylogenetic, and biochronologic implications. „Annals of the Carnegie Museum”. 80 (3), s. 242, 2012. DOI: 10.2992/007.080.0304. (ang.).
M.A.C. Hinton. Diagnoses of new genera and species of rodents from Indian Tertiary deposits. „The Annals and Magazine of Natural History”. Tenth series. 12 (72), s. 621, 1933. DOI: 10.1080/00222933308673728. (ang.).
B.P. Kraatz, F. Bibi, A. Hill & M. Beech. A new fossil thryonomyid from the Late Miocene of the United Arab Emirates and the origin of African cane rats. „Naturwissenschaften”. 100 (5), s. 441, 2013. DOI: 10.1007/s00114-013-1043-4. (ang.).
M. Hugueney & R. Adrover. Sacaresia moyaeponsi nov. gen. nov. sp., rongeur Thryonomyidé (Mammalia) dans le Paléogène de Majorque (Baléares, Espagne). „Geobios”. 24 (2), s. 208, 1991. DOI: 10.1016/S0016-6995(91)80008-N. (fr.).
- Mystacinidae. Animal Diversity Web. [dostęp 2010-03-25]. (ang.).
Identyfikatory zewnętrzne: