Styl architektoniczny

Styl architektoniczny – posiadający zasięg regionalny lub międzynarodowy skategoryzowany zespół cech formalnych w architekturze charakterystycznych dla ukształtowania budowli powstałych w danym okresie rozwoju architektury i w danym kręgu kulturowym. Cechy stylów zależą od kanonów kultury i sztuki oraz od aktualnego poziomu techniki budowlanej.

"Sen architekta" Thomasa Cole'a

Główne style w europejskim kręgu kulturowym:

• klasyczny w starożytnej Grecji – od IX wieku p.n.e.
• klasyczny w starożytnym Rzymie – od III wieku p.n.e. do V wieku n.e.
• bizantyjski – V–XVI wiek
• romański – XI–XIII wiek
• gotycki – XII–XVI wiek
• renesansowy – XV–XVII wiek
• barokowy – XVII–XVIII wiek
• klasycystyczny – koniec XVII – początek XIX wieku
• romantyczny, historyzm – początek XIX wieku – 1880
• secesyjny – koniec XIX – początek XX wieku
• ekspresjonistyczny – początek XX wieku – 1930
• modernistyczny – 1910–1980

Popularny podział zjawisk w historii architektury na epoki, w których panowały poszczególne style architektoniczne jest nieścisły i pełen uproszczeń. Takie ujęcie stylu architektonicznego powstało w XIX wieku, w epoce historyzmu, kiedy to korzystano z katalogu poszczególnych stylów dla nadania obiektom wyglądu zewnętrznego. Poszczególne style historyczne były zespołem cech występujących po sobie epok, nie zaś stylami w ścisłym sensie.

Pojęcie to jest niejednoznaczne, jako styl architektoniczny określa się również zamiennie osobisty styl architekta, szkoły architektonicznej lub typowy dla danej epoki architektonicznej język form. Również w stosunku do współczesnych zjawisk w architekturze określenie styl jest nieścisłe.

Zobacz też

• poszczególne style i epoki architektoniczne

Bibliografia

• Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 151. ISBN 83-85001-89-1.