Steven Runciman - Wikiwand

Steven Runciman, właśc. sir James Cochran Stevenson Runciman (ur. 7 lipca 1903 w Northumberland, zm. 1 listopada 2000 w Radway, Warwickshire) – brytyjski historyk i dyplomata.

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...

Steven Runciman

Sir James Cochran Stevenson Runciman

Data i miejsce urodzenia

7 lipca 1903
Northumberland

Data i miejsce śmierci

1 listopada 2000
Radway

Zawód, zajęcie

historyk, dyplomata

Cytaty w Wikicytatach

Zamknij

Życiorys

Syn Waltera Runcimana, brytyjskiego polityka. Steven Runciman był uczniem Johna Bury’ego. W latach 1940–1947 pracował w brytyjskiej służbie dyplomatycznej m.in. w Grecji, Turcji i Bułgarii. Steven Runciman jest autorem wielu prac poświęconych głównie dziejom średniowiecza. Szczególnie cenne^{[potrzebny przypis]} jest jego trzytomowe, przekrojowe dzieło Dzieje wypraw krzyżowych, opublikowane w latach 1951–1954. Wiele uwagi w swych pracach Runciman poświęcał historii Cesarstwa Bizantyjskiego oraz sąsiednich państw, od Sycylii po Syrię.

Jego stryjecznym wnukiem jest David Runciman(inne języki), brytyjski politolog i historyk z Uniwersytetu Cambridge^[1].

Publikacje

The Emperor Romanus Lecapenus and His Reign, London 1929.
The First Bulgarian Empire, London 1930.
Byzantine Civilization, London 1933.
The Medieval Manichee: A Study of the Christian Dualist Heresy, 1947
A History of the Crusades: Volume 1, The First Crusade and the Foundation of the Kingdom of Jerusalem, Cambridge University Press 1951.
A History of the Crusades: Volume 2, The Kingdom of Jerusalem and the Frankish East, Cambridge University Press 1952.
A History of the Crusades: Volume 3, The Kingdom of Acre and the Later Crusades, Cambridge University Press 1954
The Eastern Schism: A Study of the Papacy and the Eastern Churches during the XIth and XIIth Centuries, 1955.
The Sicilian Vespers: A History of the Mediterranean World in the Later Thirteenth Century, 1958.
The White Rajahs, London 1960.
The Fall of Constantinople 1453, 1965.
Wielki Kościół w niewoli (ang. The Great Church in Captivity), 1968.
The Last Byzantine Renaissance, 1970.
The Orthodox Churches and the Secular State, 1972.
Byzantine Style and Civilization, London 1975.
The Byzantine Theocracy, 1977.
Mistra: Byzantine Capital of the Peloponnese, London 1980 (2009 reprint: The Lost Capital of Byzantium: The History of Mistra and the Peloponnese, przedmowa: John Freely.)
A Traveller’s Alphabet.Partial Memoirs, London 1991.

Publikacje w języku polskim

Geneza wschodniej schizmy, przeł. Jan Gawroński, „Życie i Myśl” 12 (1962), z. 9-10, s. 47–53.
„Historia Krucjat”: Obrzydliwość spustoszenia. święty pokój, święta wojna, przeł. Jerzy Z. Kędzierski, [w:] Współcześni historycy brytyjscy. Wybór z pism, oprac. i przedmową zaopatrzył Jerzy Z. Kędzierski, słowo wstępne G. P. Gooch, Londyn: B. Świderski 1963, s. 411–432.
Schizma wschodnia, przeł. Jan Gawroński; przekład przejrzał i poprawił Edward Zwolski, Warszawa: Pax 1963^[2].
Bizancjum i Słowianie, [w:] Bizancjum. Wstęp do cywilizacji wschodniorzymskiej, red. Norman Baynes i S.L.B. Moss, przeł. Edward Zwolski, Warszawa 1964.
Wielki Kościół w niewoli. Studium historyczne patriarchatu konstantynopolitańskiego od czasów bezpośrednio poprzedzających jego podbój przez Turków aż do wybuchu greckiej wojny o niepodległość, przeł. Jan Stanisław Łoś, Warszawa: Pax 1973^[3].
Ostatni renesans bizantyjski, przeł. Józef Marzęcki, Warszawa: Pax 1973^[4].
Upadek Konstantynopola 1453, przeł. Antoni Dębicki, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1968 (wyd. 2 1994)^[5].
Teokracja bizantyjska, przeł. Maria Radożycka, Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax 1982 (wyd. 2 – 2008)^[6].
Manicheizm średniowieczny (fragmenty), „Literatura na Świecie” (1987), z. 12(197), s. 100–126.
Gnostyckie tło, przeł. Alicja Domańska, „Literatura na Świecie” (1989), z. 4(213), s. 14–45.
Manicheizm średniowieczny przeł. Jerzy Prokopiuk, Bartłomiej Zborski, Gdańsk: „Marabut” 1996 (wyd. 2 2007).
Dzieje wypraw krzyżowych, t. 1-3, przeł. Jerzy Schwakopf, posłowiem opatrzył Benedykt Zientara, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1987 (wyd. 2 – 1997, wyd. 3 – 2009); t. 1: Pierwsza krucjata i założenie Królestwa Jerozolimskiego; t. 2: Królestwo Jerozolimskie i frankijski Wschód 1100-1187; t. 3: Królestwo Akki i późniejsze krucjaty.
Nieszpory sycylijskie. Dzieje świata śródziemnomorskiego w drugiej połowie XIII wieku, przeł. Łukasz Modelski, Oskar Tyciński, Katowice: Książnica 1997 (wyd. 2 – 2007).
Pierwsza krucjata, przeł. Wojciech Kozak, Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 1998.
Zapomniana stolica Bizancjum. Historia Mistry i Peloponezu, przeł. Norbert Radomski, Poznań: Rebis 2013.

Przypisy

[1]
David Runciman [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-07-14] (pol.).
[2]
Recenzje: Andrzej Kreutz, „Życie i Myśl” 14 (1964), nr 3-4, s. 211–213; Marian Michalski, „Studia Theologica Varsaviensia” 2 (1964), nr 1-2, s. 629–632; Władysław Zaremba, „Kierunki” 1963, nr 41, s. 8.
[3]
Recenzje: Oktawiusz Jurewicz, „Argumenty” 17 (1973), nr 33; Wacław Hryniewicz, „Nowe Książki”, 1973, nr 12, s. 56–57; Marceli Kosman, „Odrodzenie i Reformacja w Polsce” 19 (1974), s. 220–222.
[4]
Recenzja: Oktawiusz Jurewicz, „Nowe Książki” 1973, nr 16, s. 47.
[5]
Recenzje: Gerard Labuda, „Roczniki Historyczne” 25 (1969), s. 171–172; Jan Reychman, „Przegląd Orientalistyczny” 1969, nr 4, s. 402–404; Zdzisław Spieralski, „Nowe Książki” 1969, nr 5, s. 329–331; Dorota Wysocka, „Przegląd Prawosławny” 12 (1996), nr 12, s. 13–15.
[6]
Recenzja: Tadeusz Wyszomirski, „Studia i Dokumenty Ekumeniczne” 1 (1983), s. 89–91.

Bibliografia

Małgorzata Dąbrowska, Sir Steven Runciman (7 VII 1903 – 1 XI 2000), „Studia Historyczne” 44 (2001), z. 3, s. 542–544.

Linki zewnętrzne

Steven Runciman opowiada o swoim dzieciństwie
Sir Steven Runciman: Bridge to the East (TV 1987) Film w bazie IMDb (ang.)
http://www.lrb.co.uk/v38/n20/rosemary-hill/herberts-and-herbertinas

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Życiorys

Jego stryjecznym wnukiem jest David Runciman(inne języki), brytyjski politolog i historyk z Uniwersytetu Cambridge^[1].

Publikacje

The Emperor Romanus Lecapenus and His Reign, London 1929.
The First Bulgarian Empire, London 1930.
Byzantine Civilization, London 1933.
The Medieval Manichee: A Study of the Christian Dualist Heresy, 1947
A History of the Crusades: Volume 1, The First Crusade and the Foundation of the Kingdom of Jerusalem, Cambridge University Press 1951.
A History of the Crusades: Volume 2, The Kingdom of Jerusalem and the Frankish East, Cambridge University Press 1952.
A History of the Crusades: Volume 3, The Kingdom of Acre and the Later Crusades, Cambridge University Press 1954
The Eastern Schism: A Study of the Papacy and the Eastern Churches during the XIth and XIIth Centuries, 1955.
The Sicilian Vespers: A History of the Mediterranean World in the Later Thirteenth Century, 1958.
The White Rajahs, London 1960.
The Fall of Constantinople 1453, 1965.
Wielki Kościół w niewoli (ang. The Great Church in Captivity), 1968.
The Last Byzantine Renaissance, 1970.
The Orthodox Churches and the Secular State, 1972.
Byzantine Style and Civilization, London 1975.
The Byzantine Theocracy, 1977.
Mistra: Byzantine Capital of the Peloponnese, London 1980 (2009 reprint: The Lost Capital of Byzantium: The History of Mistra and the Peloponnese, przedmowa: John Freely.)
A Traveller’s Alphabet.Partial Memoirs, London 1991.

Publikacje w języku polskim

Geneza wschodniej schizmy, przeł. Jan Gawroński, „Życie i Myśl” 12 (1962), z. 9-10, s. 47–53.
„Historia Krucjat”: Obrzydliwość spustoszenia. święty pokój, święta wojna, przeł. Jerzy Z. Kędzierski, [w:] Współcześni historycy brytyjscy. Wybór z pism, oprac. i przedmową zaopatrzył Jerzy Z. Kędzierski, słowo wstępne G. P. Gooch, Londyn: B. Świderski 1963, s. 411–432.
Schizma wschodnia, przeł. Jan Gawroński; przekład przejrzał i poprawił Edward Zwolski, Warszawa: Pax 1963^[2].
Bizancjum i Słowianie, [w:] Bizancjum. Wstęp do cywilizacji wschodniorzymskiej, red. Norman Baynes i S.L.B. Moss, przeł. Edward Zwolski, Warszawa 1964.
Wielki Kościół w niewoli. Studium historyczne patriarchatu konstantynopolitańskiego od czasów bezpośrednio poprzedzających jego podbój przez Turków aż do wybuchu greckiej wojny o niepodległość, przeł. Jan Stanisław Łoś, Warszawa: Pax 1973^[3].
Ostatni renesans bizantyjski, przeł. Józef Marzęcki, Warszawa: Pax 1973^[4].
Upadek Konstantynopola 1453, przeł. Antoni Dębicki, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1968 (wyd. 2 1994)^[5].
Teokracja bizantyjska, przeł. Maria Radożycka, Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax 1982 (wyd. 2 – 2008)^[6].
Manicheizm średniowieczny (fragmenty), „Literatura na Świecie” (1987), z. 12(197), s. 100–126.
Gnostyckie tło, przeł. Alicja Domańska, „Literatura na Świecie” (1989), z. 4(213), s. 14–45.
Manicheizm średniowieczny przeł. Jerzy Prokopiuk, Bartłomiej Zborski, Gdańsk: „Marabut” 1996 (wyd. 2 2007).
Dzieje wypraw krzyżowych, t. 1-3, przeł. Jerzy Schwakopf, posłowiem opatrzył Benedykt Zientara, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1987 (wyd. 2 – 1997, wyd. 3 – 2009); t. 1: Pierwsza krucjata i założenie Królestwa Jerozolimskiego; t. 2: Królestwo Jerozolimskie i frankijski Wschód 1100-1187; t. 3: Królestwo Akki i późniejsze krucjaty.
Nieszpory sycylijskie. Dzieje świata śródziemnomorskiego w drugiej połowie XIII wieku, przeł. Łukasz Modelski, Oskar Tyciński, Katowice: Książnica 1997 (wyd. 2 – 2007).
Pierwsza krucjata, przeł. Wojciech Kozak, Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej 1998.
Zapomniana stolica Bizancjum. Historia Mistry i Peloponezu, przeł. Norbert Radomski, Poznań: Rebis 2013.

Przypisy

[1]
David Runciman [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-07-14] (pol.).
[2]
Recenzje: Andrzej Kreutz, „Życie i Myśl” 14 (1964), nr 3-4, s. 211–213; Marian Michalski, „Studia Theologica Varsaviensia” 2 (1964), nr 1-2, s. 629–632; Władysław Zaremba, „Kierunki” 1963, nr 41, s. 8.
[3]
Recenzje: Oktawiusz Jurewicz, „Argumenty” 17 (1973), nr 33; Wacław Hryniewicz, „Nowe Książki”, 1973, nr 12, s. 56–57; Marceli Kosman, „Odrodzenie i Reformacja w Polsce” 19 (1974), s. 220–222.
[4]
Recenzja: Oktawiusz Jurewicz, „Nowe Książki” 1973, nr 16, s. 47.
[5]
Recenzje: Gerard Labuda, „Roczniki Historyczne” 25 (1969), s. 171–172; Jan Reychman, „Przegląd Orientalistyczny” 1969, nr 4, s. 402–404; Zdzisław Spieralski, „Nowe Książki” 1969, nr 5, s. 329–331; Dorota Wysocka, „Przegląd Prawosławny” 12 (1996), nr 12, s. 13–15.
[6]
Recenzja: Tadeusz Wyszomirski, „Studia i Dokumenty Ekumeniczne” 1 (1983), s. 89–91.