Remove ads
Stefania Kuropatwińska (ur. 7 kwietnia 1886 w Łazach, zm. 11 marca 1948)[1][2] – polska nauczycielka i działaczka społeczna, twórczyni i dyrektorka Żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego w Zgierzu.
Dzieciństwo spędziła w Siedlcach. W 1902 r. ukończyła II Gimnazjum Rządowe w Warszawie, a następnie odbyła studia wyższe na Wydziale Fizyko-Chemicznym Uniwersytetu w Genewie. Uzyskała doktorat z chemii[1].
Przed 1918 r.
.jpg)
W 1908 r. podjęła pracę w prywatnym Seminarium Nauczycielskim w Żyrardowie. Następnie pracowała jako nauczycielka chemii i fizyki w Szkole Handlowej Józefy Siwkowej w Sosnowcu. W okresie I wojny światowej pracowała w szkołach w Warszawie, angażując się w działania na rzecz likwidacji analfabetyzmu. W latach 1917–1917 pracowała w seminariach nauczycielskich w Siennicy i Lublinie[1].
Okres międzywojenny
Ukończyła kurs dla organizatorów seminariów nauczycielskich organizowany w Warszawie przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, które następnie powierzyło jej zadanie zorganizowania placówki w Zgierzu. 2 lutego 1919 otwarto pięcioletnie Żeńskie Seminarium Nauczycielskie w Zgierzu, którego przełożoną została Stefania Kuropatwińska. Pierwsze lata poświęciła na działania na rzecz poprawy warunków socjalno-bytowych uczennic i warunków lokalowych szkoły. W 1925 r. powstał budynek internatu, a w 1927 – nowoczesny budynek szkolny, który w kolejnych latach doposażony był o kolejne obiekty (sala gimnastyczna, budynki gospodarcze, biblioteka, laboratorium, szklarnia, boisko i korty tenisowe, pralnia, magiel, obory, stajnie itp.). Życie społeczne internatu, wspólne zajęcia pozalekcyjne oraz samorząd uczennic stanowiły istotny element pracy wychowawczej szkoły. Zgierski zakład kształcenia nauczycieli był placówką postępową i otwartą na nowe koncepcje pedagogiczne. Duży nacisk kładziono na ćwiczenia praktyczne (m.in. wdrażano slojd). W zgierskim seminarium testowano m.in. daltoński plan laboratoryjny oraz metodę „ośrodków zainteresowań” Ovide’a Decroly’ego. W swej pracy pedagogicznej Stefania Kuropatwińska chętnie nawiązywała do ideałów z Siłaczki Stefana Żeromskiego, którego osobiście poznała w okresie studiów w Genewie i wysoko ceniła. Na skutek jej działań Stefan Żeromski został patronem zgierskiego seminarium nauczycielskiego, a przed gmachem ustawiono jego pomnik.
Stefania Kuropatwińska organizowała klasy Preparandy Nauczycielskiej dla dzieci z rodzin chłopskich i zubożałych miejskich, które umożliwiały im zdobycie wykształcenia, a jednocześnie uzupełniały braki kandydatek do zawodu nauczycielskiego. W 1937 r. szkoła została przekształcona w trzyletnie Żeńskie Liceum Pedagogiczne. W okresie II wojny światowej, gdy budynki szkolne zostały zajęte przez okupantów, Stefania Kuropatwińska angażowała się w organizację tajnego nauczania[2][3].
Okres powojenny
Po zakończeniu II wojny światowej podjęła skuteczne działania na rzecz reaktywacji Państwowego Liceum Pedagogicznego w Zgierzu. Budynki szkolne oraz internat zostały przekazane do użytkowania w 1946 r. Stefania Kuropatwińska ponownie objęła funkcję przełożonej szkoły. Zmuszona była zmagać się z trudnościami wynikającymi z braków kadrowych oraz złego stanu ocalałych budynków. W 1948 r. Stefania Kuropatwińska zmarła na skutek złego stanu zdrowia[3][2].
Została pochowana na Cmentarzu Centralnym w Siedlcach (sektor: 12, rząd: 1, numer: 10h)[4].
Remove ads
W 1989 r. imieniem Stefanii Kuropatwińskiej nazwano jedną z ulic w Zgierzu[3][2].
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads