Loading AI tools
Stefan Dul, ps. „Olszyna” (ur. 6 grudnia 1891 w Grębowie, zm. 21 września 1980 w Krakowie) – podpułkownik piechoty Armii Krajowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
6 grudnia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 września 1980 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef Kedywu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
.png){kind=small}
Urodził się w rodzinie Józefa, rolnika, i Wiktorii z Gortychów[1]. W czerwcu 1914 razem z Adamem Dzianottem, Karolem Miką i Bronisławem Pierackim złożył maturę w c. k. Gimnazjum I Wyższym w Nowym Sączu[2]. 1 sierpnia tego roku został wcielony do c. i k. pułku piechoty nr 40 w Rzeszowie[1]. 23 września 1915 pod Kiwercami dostał się do niewoli rosyjskiej[1]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3]. 17 listopada 1918 wrócił z niewoli i już 29 listopada wstąpił do pułku Ziemi Sandomierskiej[1]. 31 grudnia 1918 został przeniesiony do pułku Ziemi Warszawskiej na stanowisko dowódcy 3. kompanii[1].
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej c. i k. armii, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika[4]. Od 27 marca 1919 był instruktorem w 10 pułku piechoty w Sosnowcu[1].
Pełnił służbę w 78 pułku piechoty w Baranowiczach na stanowisku komendanta obwodowego Przysposobienia Wojskowego[5]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 83. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W marcu 1931 został przeniesiony do 56 pułku piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie na stanowisko dowódcy III batalionu[7][8]. W maju 1933 został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie na stanowisko dowódcy batalionu[9]. Z dniem 1 maja 1934 został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Skarbu na okres sześciu miesięcy[10]. Z dniem 31 października 1934 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V[11].
Od 1941 był zastępcą szefa Związku Odwetu w Okręgu Krakowskim Związku Walki Zbrojnej. Od maja 1942 do stycznia 1943 był szefem Związku Odwetu, a później Kierownictwa Dywersji Okręgu Krakowskiego Armii Krajowej. Został awansowany na stopień podpułkownika[1].
Zmarł 21 września 1980 w Krakowie. Spoczywa, razem z żoną Anną Salomeą z d. Majzels (1898–1950), na cmentarzu Rakowickim (kwatera XVIII-5-41)[12].
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 12113[1]
- Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 3 sierpnia 1928[13][14], 10 listopada 1928[15])
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry)[16]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
