Starodrzew

Starodrzew – drzewostan ponad 100-letni, o średniej pierśnicy powyżej 50 cm, który przekroczył już najlepszy wiek do odnowienia i użytkowania; w fazie tej traci on stopniowo zdolność przyrostu  i zaczyna przejawiać oznaki starzenia się – obumierają pojedyncze drzewa, zwarcie stopniowo się rozluźnia, gdyż boczny rozrost koron drzew w tym wieku praktycznie nie istnieje i powstałe luki w sklepieniu leśnym nie zamykają się. Przyrost na wysokość jest minimalny, także przyrost grubości bardzo powoli, ale stopniowo maleje. Drzewostan zbliża się w miarę upływu lat do naturalnego kresu swojego istnienia. Przestrzeń między starymi drzewami matecznymi może wypełniać młode pokolenie^[1].

Starodrzew

Uproszczona definicja: jedna z ostatnich faz rozwoju drzewostanu obejmująca drzewa powyżej 100 lat, o średniej pierśnicy powyżej 50 cm^[2]. Drzewostan w tej fazie stopniowo traci zdolność przyrostu wysokości i grubości oraz przejawia oznaki starzenia się. Faza ta charakteryzuje się obumieraniem pojedynczych drzew oraz tym, że w lukach drzewostanu pojawia się obfity nalot.

Zobacz też

• las pierwotny

Przypisy

1. Stanisław Szymański, Ekologiczne podstawy hodowli lasu PWRiL, Warszawa 2000, ISBN 83-09-01728-6
2. Starodrzew.

Bibliografia

• R. Andrzejewski, Mała encyklopedia leśna, Wyd. PWN, Warszawa 1991, ISBN 83-01-08938-5.