Stara Rudzica
wieś na Białorusi, w rejonie dzierżyńskim obwodu mińskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stara Rudzica (biał. Старая Рудзіца, Staraja Rudzica; ros. Старая Рудица, Staraja Rudica) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie dzierżyńskim, w sielsowiecie Borowa, przy zjeździe z drogi magistralnej M1 na Dzierżyńsk.
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja (2019) • liczba ludności |
|
| Kod pocztowy |
222739 |
| Tablice rejestracyjne |
5 |
Położenie na mapie obwodu mińskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 53°39′27″N 27°03′44″E | |
W Rzeczypospolitej Obojga Narodów leżała w województwie mińskim, w powiecie mińskim. Początkowo była własnością wielkich książąt litewskich. W 1550 król Polski i wielki książę litewski Zygmunt II August nadał klucz kojdanowski, zwany hrabstwem kojdanowskim, w skład którego wchodziła również Rudzica, Radziwiłłom. W 1652 koniuszy wielki litewski Bogusław Radziwiłł zastawił Rudzicę i Niehorele strażnikowi wielkiemu litewskiemu Mirskiemu. W 1756 księżna Woroniecka ufundowała tu cerkiew unicką, pod zaborami przekazaną prawosławnym. Wieś odpadła od Rzeczypospolitej w 1793 w wyniku II rozbioru[2].
W XIX i w początkach XX w. położona była w Rosji, w guberni mińskiej, w powiecie mińskim, gminie Kojdanów. Od pierwszej ćwierci XIX w. należała do Dybowskich[2].
Po I wojnie światowej pod administracją polską, w Zarządzie Cywilnym Ziem Wschodnich, w okręgu mińskim, w powiecie mińskim, gminie Kojdanów.
W wyniku postanowień traktatu ryskiego znalazła się w granicach Związku Sowieckiego. W latach 1932-1937 w Polskim Rejonie Narodowym im. Feliksa Dzierżyńskiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
