Loading AI tools
oficer Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Bobiatyński (ur. 28 lipca 1886 w Wilnie, zm. ?) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
 | |
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
28 lipca 1886 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1928 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
Pułk Strzelców Wileńskich |
| Stanowiska |
dowódca pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
        | |
Urodził się w rodzinie Eugeniusza i Wandy z Kossochackich[1]. Ukończył gimnazjum w Wilnie[2]. Dyplom lekarski uzyskał na Uniwersytecie Moskiewskim[3]. Krótko po uzyskaniu dyplomu, w 1909, został aresztowany za udział w spisku. Po pięciu miesiącach więzienia, został skazany na 5 lat zsyłki do Guberni Archangielskiej. Uciekł stamtąd w 1911 i przedostał się do Krakowa. Tam pracował w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego i dwa razy odbył staż, w Lozannie i Genewie. Kiedy car ogłosił amnestię wrócił do rodzinnego Wilna i prowadził praktykę lekarską. W 1914 wstąpił na ochotnika do Armii Imperium Rosyjskiego i został przydzielony do szpitala polowego na stanowisko lekarza. Następnie walczył jako młodszy lekarz 2 Brygady Artylerii Ciężkiej. W sierpniu 1915 został ranny. W styczniu 1916 został przeniesiony do Brygady Strzelców Polskich, a później do I Korpusu Polskiego w Rosji. Jako lekarz uczestniczył w walkach II batalionu 2 i 6 pułku strzelców polskich oraz 3 pułku ułanów. W czasie tych walk uległ zatruciu gazami oraz odznaczył się. Po demobilizacji korpusu powrócił do Wilna[3].
W 1918, po powrocie do Wilna, był jednym z najbardziej aktywnych członków Związku Wojskowych Polaków. 10 listopada objął funkcję podinspektora Samoobrony Litwy i Białorusi. W styczniu 1919 wziął udział w walkach o Wilno, a następnie wycofał się na czele oddziału Samoobrony do Ostrowi Mazowieckiej, gdzie objął dowództwo batalionu w organizującym się Pułku Strzelców Wileńskich, późniejszym 85 pułku Strzelców Wileńskich. 25 stycznia 1919 został mianowany majorem[3].
W okresie od 3 czerwca do 7 lipca 1919 oraz od 4 listopada 1919 do 9 października 1920 i do 10 listopada 1922 dowodził pułkiem Strzelców Wileńskich. Na czele pułku walczył nad Szczarą, Baranowiczami, Słuckiem, Leplem, Czernicą oraz w bitwie warszawskiej, w której został ranny, i w bitwie nad Niemnem. W końcu wziął udział w tzw. buncie gen. Żeligowskiego[4][5]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, „w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[6].
Z dniem 10 listopada 1922 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 85 pp i odkomenderowany do Komendy Obozu Warownego „Wilno”[7]. Pełnił służbę na stanowisku zastępcy komendanta obozu[3]. W tym samym roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów rezerwowych piechoty, przydzielony w rezerwie do 85 pp i pozostawiony w służbie czynnej[8][9]. 23 sierpnia 1924 został przemianowany z dniem 1 lipca 1924 na oficera zawodowego w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. Pełnił wówczas służbę w 85 pp[11].
3 maja 1926 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W maju 1926 został komendantem miasta Wilna. W lutym 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[3]. Po zakończeniu służby wojskowej pozostał w rodzinnym Wilnie[13]. W 1934, jako podpułkownik stanu spoczynku piechoty, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III”[14].
Z relacji Aleksandra Meysztowicza wynika, że pułkownik Bobiatyński po kampanii wrześniowej 1939 został internowany na Litwie i osadzony razem z pułkownikiem Jerzym Dąbrowskim[15]. 14 kwietnia 1940 został zwolniony z internowania. Ukrywał się, według niepotwierdzonych informacji, w majątku swojej siostry Jadwigi Wnukowskiej w Jogalinie na Litwie Kowieńskiej. Tam po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 podobno został wytropiony i rozstrzelany przez Niemców[16].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
