Loading AI tools
polski chemik Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Biniecki (ur. 29 lipca 1907 w Sławnie k. Gniezna[1], zm. 3 maja 1999 w Warszawie[2]) – polski lekarz[1] (1946), farmaceuta (1933) i chemik (1958), profesor.
 Stanisław Biniecki w latach 60. | |
| Data i miejsce urodzenia |
29 lipca 1907 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 maja 1999 |
| profesor nauk chemicznych | |
| Specjalność: farmacja | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1938 |
| Habilitacja |
1946 |
| Profesura |
1947 |
| Doktor honoris causa Akademia Medyczna w Poznaniu – 1977 | |
| Uczelnia |
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu |
| Dziekan Wydziału Farmaceutycznego AM | |
| Odznaczenia | |
      | |
Ukończył Państwowe Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie, gdzie w 1927 r. zdał maturę[3]. Rozpoczął studia chemiczne, ale przerwał je w 1929 r.[4] Ukończył studia farmaceutyczne na Uniwersytecie Poznańskim (1933)[5][2], a w roku 1938 obronił pracę doktorską „Badania nad peroksydazami zewnątrzkomórkowymi u roślin wraz z krytycznym rozpatrzeniem reakcyj peroksydazowych” poświęconą badaniom peroksydazom zewnątrzkomórkowym u roślin[2]. W tym okresie uzyskał stypendium Fundacji Naukowej im. Bronisława Koskowskiego i wyjechał na staż na Uniwersytet Wiedeński, gdzie pracował w Instytucie Chemii, w zespole naukowym prof. Ernsta Spätha[4].
Na dwa dni przed wybuchem wojny zgłosił się w Poznaniu do wojska. Jako porucznik uczestniczył w kampanii wrześniowej. Ciężko ranny w bitwie pod Rawką, dostał się do niewoli niemieckiej. Po odzyskaniu wolności wyjechał do Warszawy i tam pracował w Laboratorium Analitycznym Warszawskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, potem w aptece Dreckiego przy Placu Bankowym, Wytwórni Farmaceutycznej „Asmidar”, Wytwórni Chemiczno-Farmaceutycznej „Wieniewicz” i Fabryce Bacutil. Od 1940 r. na tajnych kompletach wykładał chemię farmaceutyczną[6], jednocześnie do 1944 r. tajnie studiując[2] na Wydziale Lekarskim UW. W czasie powstania warszawskiego pracował w aptece polowej. Po upadku powstania Warszawę opuścił z ludnością cywilną, a po ucieczce z transportu pracował w hurtowni farmaceutycznej w Łowiczu[6].
W grudniu 1945 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy pt. „Opracowanie metod fabrykacji preparatów wątrobowych i oznaczanie ich wartości leczniczej”, a także ukończył studia lekarskie. Rok później nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1945–1947 kierował Zakładem Technologii Technicznej Środków Leczniczych Wydziału Farmaceutycznego Uniwersytetu Poznańskiego, w 1947 r. po przeprowadzce do Warszawy objął analogiczne stanowisko w Akademii Medycznej, został również członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego[7]. Tytuł profesora zwyczajnego uzyskał 1958 r. W tym samym roku ukończył studia chemiczne uzyskując tytuł magistra chemii[4].
W latach 1964–1968 był dziekanem Wydziału Farmaceutycznego Akademii Medycznej w Warszawie.
Prowadził prace naukowe z dziedziny syntezy środków leczniczych. Wraz z H. Ludwickim był autorem podręcznika do ćwiczeń z technologii chemicznej środków leczniczych (wydany w 1959 r.).
Uhonorowany m.in. nagrodą I stopnia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej za działalność naukową w 1965 r. oraz doktoratem honoris causa Akademii Medycznej w Poznaniu w 1977 r. Członek korespondent Królewskiej Belgijskiej Akademii Medycznej, członek honorowy Węgierskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, od 1970 r. członek honorowy Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego[8][9].
Twórca oryginalnych polskich leków[2]:
Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera H II-7-20)[10].
Był mężem Aliny z Medyńskich (1921–2004)[10], ojcem Krzysztofa Binieckiego i Małgorzaty Binieckiej-Popoli[6].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
