Skala Apgar

Skala Apgar – skala używana w medycynie w celu określenia stanu noworodka zaraz po porodzie^[1]: w 1., 3., 5. i 10. minucie życia. Skala została stworzona i przetestowana przez amerykańską lekarkę i profesor Virginię Apgar. W 1952 roku ta badaczka pracująca jako profesor Uniwersytetu Columbia zaprezentowała skalę na międzynarodowym spotkaniu anestezjologów^[2], a następnie (1953) opublikowała pracę na jej temat na łamach „Current Researches in Anesthesia & Analgesia”^[3]. Używany obecnie akronim od nazwiska twórczyni skali powstał 10 lat później.

Ocena stanu noworodka podawana jest w skali od 0 do 10. Ocenianych jest pięć parametrów: częstotliwość rytmu serca, oddychanie, napięcie mięśniowe, odruchy oraz zabarwienie skóry. Za każdy z tych parametrów przydzielane jest 0–2 punkty, przy czym 2 oznacza stan optymalny, 1 – stan niezadowalający, a 0 – niewystępowanie.

Ocena noworodka według skali Apgar
(za: Przedpełska-Winiarczyk, Kułak, 2011)^[2]

	Cecha	0 punktów	1 punkt	2 punkty
A	Appearance (Skin color) kolor skóry	sinica całego ciała	tułów różowy, sinica części dystalnych kończyn	całe ciało różowe
P	Pulse puls na minutę	niewyczuwalny	<100	>100
G	Grimace (Reflex irritability) reakcja na bodźce wprowadzenie cewnika do nosa drażnienie podeszew stóp	brak brak	grymas twarzy słabe poruszanie	kaszel lub kichanie płacz
A	Activity (Muscle tone) napięcie mięśni	brak napięcia, wiotkość ogólna	napięcie obniżone, zgięte kończyny	napięcie prawidłowe, samodzielne ruchy
R	Respiration oddychanie	brak oddechu	wolny i nieregularny	głośny płacz

Virginia Apgar

Interpretacja wyników^[2]:

• 8–10 stan dobry
• 4–7 ocena średnia
• 0–3 ocena zła

Wady

Skala nie ma zastosowania przy ocenie potrzeby resuscytacji u noworodka. Podkreślano fakt subiektywności oceny przy pomocy tej skali^[4].