Skałoszczurowate[10] (Petromuridae) – monotypowa rodzina ssaków należących do Phiomorpha – kladu będącego odpowiednikiem kladu Caviomorpha grupującego południowoamerykańskie gryzonie[11] z infrarzędu jeżozwierzokształtnych (Hystricognathi) w obrębie rzędu gryzoni (Rodentia).
Szybkie fakty Domena, Królestwo ...
Skałoszczurowate
Petromuridae[1] |
Tullberg, 1899 |
|
Przedstawiciel rodziny – skałoszczur właściwy (Petromus typicus) |
Systematyka
|
Domena
|
eukarionty |
Królestwo
|
zwierzęta |
Typ |
strunowce |
Podtyp |
kręgowce |
Nadgromada |
żuchwowce |
Gromada |
ssaki |
Podgromada |
żyworodne |
Infragromada |
łożyskowce |
Rząd |
gryzonie |
Podrząd |
jeżozwierzowce |
Infrarząd |
jeżozwierzokształtne |
(bez rangi) |
Phiomorpha |
(bez rangi) |
incertae sedis |
Rodzina |
skałoszczurowate |
Typ nomenklatoryczny |
Rodzina: Petromus A. Smith, 1831
Rodzaj: Petromus typicus A. Smith, 1831 |
Synonimy |
Rodziny:
- Muriformia[uwaga 1] Van der Hoeven, 1858[2]
- Petromyidae Tullberg, 1899[3]
- Petromyinae: Ellerman, 1940[4]
- Petromurinae: Lavocat, 1973[5]
- Petromuridae: Swanepoel, Smithers & Rautenbach, 1980[6]
- Petromuroidea: Landry, 1999[7]
Rodzaju:
|
|
Rodzaje i gatunki |
Petromus A. Smith, 1831[9] – skałoszczur 3 gatunki (w tym 2 wymarłe) – zobacz opis w tekście |
|
|
|
Zamknij
Rodzina obejmuje jeden żyjący współcześnie gatunek występujący w południowo-zachodniej Afryce[12][13][14].
Długość ciała (bez ogona) 135–224 mm, długość ogona 116–175 mm; masa ciała 88–285 g[13][15].
Rodzaj zdefiniował w 1831 roku szkocki przyrodnik Andrew Smith na łamach South African quarterly journal[9]. Na gatunek typowy Smith wyznaczył (oznaczenie monotypowe) skałoszczura właściwego (P. typicus).
Etymologia
Petromus (Petromys): gr. πετρα petra ‘skała’; μυς mus, μυος muos ‘mysz’[16].
Podział systematyczny
Do rodziny należy jeden rodzaj skałoszczur[10] (Petromus) z jednym występującym współcześnie gatunkiem[17][15][12][10]:
Opisano również gatunki wymarłe z terenów dzisiejszej Południowej Afryki[18]:
Nazwa nie oparta na nazwie rodzajowej.
Nieuzasadniona poprawka Petromus A. Smith, 1831.
Petromuridae, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
J. van der Hoeven & W. Clark (tłum.): Handbook of zoology. Cz. 2: Vertebrate animals. London: Longman, Brown, Green, Longmans, and Roberts, 1858, s. 684. (ang.).
R. Lavocat: Les Rongeurs du Miocène d’Afrique orientale. Montpellier: École pratique des hautes études, Institut de Montpellier, 1973, s. 50, seria: École pratique des hautes études, 3e section. Mémoires et travaux de l’Institut de Montpellier; N° 1. (fr.).
S.O. Landry. A proposal for a new classification and nomenclature for the Glires (Lagomorpha and Rodentia). „Mitteilungen aus dem Museum für Naturkunde in Berlin”. Zoologische Reihe. 75 (2), s. 302, 1999. DOI: 10.1002/mmnz.19990750209. (ang.).
A. Smith. African Zoology. „South African quarterly journal”. 2, s. 146, 1834. (ang.).
Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 286. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Petromus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-03-11].
Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 350. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-10-14]. (ang.).
F. Sénégas. A new species of Petromus (Rodentia, Hystricognatha, Petromuridae) from the Early Pliocene of South Africa and its paleoenvironmental implications. „Journal of Vertebrate Paleontology”. 24 (3), s. 757, 2004. DOI: 10.1671/0272-4634(2004)024[0757:ANSOPR]2.0.CO;2. (ang.).
R. Broom. The fossil rodents of the limestone cave at Taungs. „Annals of the Transvaal Museum”. 19 (3), s. 315–317, 1939. (ang.).