Siri (1980)

Siri (P181) – nigeryjski kuter rakietowy z lat 80. XX wieku, jedna z trzech zamówionych we Francji jednostek typu La Combattante IIIB(inne języki). Okręt został zwodowany 3 czerwca 1980 roku w stoczni CMN(inne języki) w Cherbourgu, a do służby w Marynarce Wojennej Nigerii wszedł w lutym 1982 roku. Jednostka nadal (stan na 2017 rok) znajduje się w składzie floty, lecz od 1995 roku nie ma statusu operacyjnego i prawdopodobnie służy jako źródło części zamiennych dla pozostałego w aktywnej służbie bliźniaczego kutra „Ayam”.

Zobacz też: inne znaczenia tej nazwy.

Siri (P181)

Jednostka bliźniacza „Siri” – grecki „Blessas”
Klasa	kuter rakietowy
Typ	La Combattante IIIB(inne języki)
Historia
Stocznia	CMN(inne języki), Cherbourg
Położenie stępki	15 maja 1979
Wodowanie	3 czerwca 1980
Nigeryjska Marynarka Wojenna
Wejście do służby	6 lutego 1982
Los okrętu	w służbie (2017)
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 385 ton pełna: 430 t
Długość	56,2 metra
Szerokość	7,6 m
Zanurzenie	2,1 m
Napęd
4 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 20 840 KM 4 śruby
Prędkość	41 węzłów
Zasięg	2000 Mm przy prędkości 15 węzłów
Sensory
radary Decca 1226, Thales Triton, Castor-II
Uzbrojenie
1 działo kal. 76 mm 2 działka plot. kal. 40 mm (1 x II) 4 działka plot. kal. 30 mm (2 x II) 4 pociski rakietowe Exocet (2 x II)
Wyposażenie
system kierowania ogniem Thales Vega system zakłóceń Decca RDL-1
Załoga	42

Projekt i budowa

Kutry rakietowe typu La Combattante III(inne języki) zostały zaprojektowane we Francji jako następca zbudowanych w dużej serii jednostek typu La Combattante II^[1]. Okręty przeznaczone są do wykonywania ataków z wykorzystaniem przeciwokrętowych pocisków rakietowych i artylerii^[1]. Ogółem zbudowano 18 jednostek tego typu dla sił zbrojnych Grecji, Kataru, Nigerii i Tunezji^[1].

„Siri”, wraz z dwoma bliźniaczymi jednostkami, zamówiony został 14 listopada 1977 roku w stoczni Constructions mécaniques de Normandie(inne języki) w Cherbourgu^[2]. łączna wartość kontraktu opiewała na 50 mln franków^[3]. Stępkę okrętu położono 15 maja 1979 roku, został zwodowany 3 czerwca 1980 roku i ukończony 19 lutego 1981 roku^[2]. Uroczyste wcielenie do służby w Marynarce Wojennej Nigerii nastąpiło 6 lutego 1982 roku^{[2][uwaga 1]}. Jednostka otrzymała nazwę pochodzącą od tygrysa w jednym z trzech dominujących w Nigerii języków i numer burtowy P181^[2][3].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt jest dużym kutrem rakietowym, przystosowanym do pełnienia funkcji patrolowej^[4]. Długość całkowita wynosi 56,2 metra, szerokość 7,6 metra i zanurzenie 2,1 metra^[3]. Wyporność standardowa wynosi 385 ton, a pełna 430 ton^[2][3]. Okręt napędzany jest przez cztery silniki wysokoprężne MTU 16V956 TB92 o łącznej mocy 20 840 koni mechanicznych (KM), poruszające czterema śrubami^{[2][4][uwaga 2]}. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła początkowo 41 węzłów^[3][7] (w wyniku długoletniej eksploatacji prędkość maksymalna spadła do 37 węzłów)^[2][7]. Zasięg wynosi 2000 Mm przy prędkości 15 węzłów (lub 800 Mm przy prędkości 30 węzłów)^[2][7].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składa się z umieszczonego na dziobie w wieży artyleryjskiej pojedynczego działa uniwersalnego OTO Melara Compact kal. 76 mm L/62, z zapasem amunicji wynoszącym 250 sztuk^[2][7]. Kąt podniesienia lufy wynosi 85°, waga pocisku 6 kg, donośność 16 000 metrów, a teoretyczna szybkostrzelność 60 strz./min^[5][8]. Prócz tego na rufie znajduje się wieża z dwoma działkami przeciwlotniczymi Breda Compact kal. 40 mm L/70 (z łącznym zapasem amunicji wynoszącym 1600 sztuk)^[2][7]. Kąt podniesienia luf wynosi 85°, waga pocisku 0,96 kg, donośność 12 500 metrów, a teoretyczna szybkostrzelność 300 strz./min^[5][8]. Na mostku zainstalowano dwa podwójne zestawy amerykańskich działek przeciwlotniczych Emerlec EX-30 kal. 30 mm L/75, z zapasem amunicji wynoszącym łącznie 1970 sztuk^[2][7]. Kąt podniesienia luf wynosi 80°, waga pocisku 0,35 kg, donośność 6000 metrów, a teoretyczna szybkostrzelność 1200 strz./min^[5][8]. Na śródokręciu znajdowały się dwie podwójne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych MM38 Exocet, które jednak później zdemontowano^{[2][7][uwaga 3]}. Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje radar nawigacyjny Decca(inne języki) 1226 o zasięgu 88 km, radar dozoru nawodnego i powietrznego Thales Triton (o zasięgu 29 km), radar artyleryjski Castor-II o zasięgu 15 km, system kierowania ogniem Thales Vega z dwoma dalmierzami optycznymi CSFE Panda oraz system zakłóceń Decca RDL-1^[7][8].

Załoga okrętu składa się z 42 oficerów, podoficerów i marynarzy^[2][7].

Służba

Pomimo podniesienia nigeryjskiej bandery w lutym 1982 roku, „Siri” (wraz z bliźniaczymi „Ayam” i „Ekun”) opuścił Francję dopiero 9 maja 1982 roku, po zapłaceniu przez rząd Nigerii stoczni CMN całości kwoty za okręty^[2]. W latach 1986–1988 okręt był remontowany w Cherbourgu^[7][8]. Kolejny remont został przeprowadzony od marca do grudnia 1991 roku, także w macierzystej stoczni^[5]. W 1995 roku okręt został wycofany z czynnej służby, choć nadal (2017 rok) znajduje się na liście nigeryjskiej floty^[6][7]. Jednostka prawdopodobnie służy jako źródło części zamiennych dla pozostałej w aktywnej służbie bliźniaczej jednostki „Ayam”^[7].

Uwagi

1. Według Jane’s Fighting Ships 1984-85 okręt wszedł do służby 8 lutego 1982 roku^[3].
2. Według Jane’s Fighting Ships 2004-2005 i Jane’s Fighting Ships 2009-2010 siłownia okrętu ma moc 17 700 KM, napędzając dwie śruby^[5][6].
3. Na potrzeby trzech jednostek typu La Combattante III rząd Nigerii zamówił w 1980 roku w firmie Aérospatiale 18 pocisków MM38 Exocet^[2].

Przypisy

1. Combattante III. Deagel.com. [dostęp 2017-05-21]. (ang.).
2. Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 288.
3. John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985, s. 357.
4. Maciej S. Sobański. Marynarka Wojenna Nigerii. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2003 (57). s. 76.
5. Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004, s. 511.
6. Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009, s. 565.
7. Maciej S. Sobański. Marynarka Wojenna Nigerii. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2003 (57). s. 77.
8. Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989, s. 402.

Bibliografia

• Combattante III. Deagel.com. [dostęp 2017-05-21]. (ang.).
• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.). Brak numerów stron w książce
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Maciej S. Sobański. Marynarka Wojenna Nigerii. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2003 (57). Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.brak numeru strony