Simone Inzaghi
piłkarz włoski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Simone Inzaghi (ur. 5 kwietnia 1976 w Piacenzy) – włoski trener i piłkarz, który występował na pozycji napastnika. Od 2021 szkoleniowiec Interu Mediolan[1]. Jest bratem Filippo Inzaghiego.
_48.jpg) Simone Inzaghi (2023) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
5 kwietnia 1976 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
185 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Klub | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Karierę klubową rozpoczynał w klubie Piacenzy, skąd był wypożyczany do Carpi, Novary Calcio, Lumezzane i Brescello. W 1999 przeszedł do Lazio, z którym zdobył mistrzostwo Włoch w sezonie 1999/2000, a także Puchar Włoch. W 2010 zakończył karierę seniorską. W latach 2000–2003 reprezentant Włoch.
Od 2010 do 2016 był trenerem w sekcjach juniorskich Lazio, a później został trenerem tymczasowym pierwszego zespołu. W latach 2016–2021 był szkoleniowcem Lazio, zdobywając z drużyną Puchar Włoch oraz dwukrotnie Superpuchar Włoch. W 2021 został ogłoszony trenerem Interu Mediolan, z którym zdobył dwa razy Puchar Włoch, trzy Superpuchary Włoch, a w sezonie 2022/2023 został finalistą Ligi Mistrzów UEFA.
Kariera klubowa
Karierę klubową rozpoczął w 1993 w klubie Piacenzy ze swojego rodzinnego miasta. Rok później został wypożyczony do Carpi. Następnie przez trzy sezony był wypożyczany kolejno do: Novary Calcio, Lumezzane i Brescello. Po dobrych występach w sezonie 1997/1998, w którym w rozgrywkach Serie C1 strzelił 10 goli w 21 meczach, powrócił do Piacenzy[2]. W następnym sezonie 1998/1999 zdobył 15 bramek w 30 meczach w Serie A[3].
W 1999 przeszedł do Lazio, z którym w pierwszym sezonie zdobył mistrzostwo Włoch, a także Puchar Włoch[4]. W Lidze Mistrzów UEFA jego zespołowi udał się awansować do ćwierćfinału. 14 marca 2000 w wygranym 5:1 meczu tych rozgrywek przeciwko Olympique Marsylia, Inzaghi strzelił 4 bramki, a ogólnie w edycji 1999/2000 zanotował 9 trafień[5]. W styczniu 2005 został wypożyczony z Lazio do Sampdorii[6]. W sezonie 2007/2008 przebywał na wypożyczeniu w Atalancie. W 2010, w wieku 34 lat, zakończył karierę[7].
Kariera reprezentacyjna
29 marca 2000 zadebiutował w reprezentacji Włoch w przegranym 2:0 meczu przeciwko Hiszpanii, wchodząc w 60. minucie za Stefano Fiore[8]. Łącznie dla włoskiej drużyny narodowej rozegrał trzy mecze, w których nie zdobył bramki.
Kariera trenerska
Podsumowanie
Perspektywa
Lazio
Po zakończeniu kariery jako zawodnik, Inzaghi rozpoczął szkolić młodzieżowe sekcje klubu Lazio[7]. 3 kwietniu 2016, po zwolnieniu Stefano Pioliego, został ogłoszony tymczasowym szkoleniowcem pierwszej drużyny[9]. Po zakończeniu sezonu 2015/2016 został zastąpiony przez Marcelo Bielsę[10], ale ten po dwóch dniach od podpisania kontraktu podjął decyzję o rezygnacji ze stanowiska[11][12]. Zarząd klubu zaproponował więc tę posadę Inzaghiemu, który przyjął ofertę[13]. W pierwszym meczu nowego sezonu pod jego wodzą, Lazio zwyciężyło 4:3 przeciwko Atalancie[14]. Lazio zakończyło sezon 2016/2017 na 5. miejscu w ligowej tabeli, a w rozgrywkach Pucharu Włoch dotarło do finału, w którym przegrało z Juventusem[15]. 7 czerwca 2017 przedłużył kontrakt z klubem do 2020[16].
W sezonie 2017/2018 zdobył swoje pierwsze trofeum jako trener Lazio, triumfując w Superpucharze Włoch, w którym zespół z Rzymu pokonał Juventus 3:2, a rozgrywki ligowe Lazio zakończyło na 5. miejscu[17]. W kolejnym sezonie razem z drużyną wywalczył Puchar Włoch, wygrywając 2:0 w finale z Atalantą[18], a w tabeli ligowej jego zespół uplasował się na 8. pozycji. 22 grudnia ponownie zdobył Superpuchar Włoch, po raz drugi pokonując Juventus[19]. Lazio w sezonie 2019/2020 włoskiej ligi uplasowało się na 4. pozycji z 78 punktami i tym samym po raz pierwszy od sezonu 2007/2008 awansowało do Ligi Mistrzów UEFA[20]. Sezon 2020/2021 rzymski klub zakończył na 6. miejscu w tabeli Serie A. W rozgrywkach Ligi Mistrzów UEFA Lazio awansowało z fazy grupowej do 1/8 finału[21], w której odpadło, przegrywając 6:2 w dwumeczu (1:4 w pierwszym meczu, 1:2 w drugim) z Bayernem Monachium[22][23]. W Pucharze Włoch drużyna dotarła do ćwierćfinału, w którym przegrała 2:3 z Atalantą[24].
W maju 2021 poinformowano, że Inzaghi przestanie pełnić funkcję szkoleniowca drużyny Lazio, którą poprowadził w 244 meczach, zwyciężając w 131 spotkaniach, remisując 43 razy, a przegrywając w 70 meczach[25].
Inter Mediolan
Sezon 2021/2022
27 maja 2021, niedługo po oficjalnym rozstaniu się Inzaghiego z Lazio, media poinformowały o przejściu trenera do Interu Mediolan, zastępując zwolnionego Antonio Conte[26][27]. 3 czerwca klub potwierdził te doniesienia, podpisując z Inzaghim dwuletni kontrakt[28]. Jako szkoleniowiec zadebiutował 21 sierpnia, a Inter pokonał 4:0 zespół Genoi[29]. W swoim pierwszym meczu Ligi Mistrzów UEFA rozegranym przeciwko Realowi Madryt przegrał 1:0[30]. Jednak w kolejnym meczu, który Inter rozegrał 18 września przeciwko Bolognii, rozgromił rywali 6:1[31].
12 stycznia 2022 zdobył pierwsze trofeum jako trener Interu, pokonując 2:1 Juventus w Superpucharze Włoch[32]. 11 maja wygrał Puchar Włoch, ponownie pokonując drużynę Juventusu, tym razem 4:2[33]. W sezonie 2021/2022 uplasował się na 2. pozycji w tabeli ligowej[34], a w rozgrywkach Ligi Mistrzów odpadł na etapie 1/8 finałów, przegrywając 1:2 w dwumeczu z Liverpoolem[35].
Sezon 2022/2023
_49.jpg)
Sezon 2022/2023 rozpoczął od wygrania 2:1 w meczu z Lecce[36]. W fazie grupowej grupy C Ligi Mistrzów, Inter zajął 2. miejsce premiowane awansem, za Bayernem Monachium, a przed Barceloną i Viktorią Pilzno[37].
Rok 2023 Inzaghi rozpoczął od wygrania 1:0 z Napoli[38]. 18 stycznia w ramach Superpucharu Włoch, Inter zmierzył się z Milanem, którego pokonał 3:0, triumfując w tych rozgrywkach po raz drugi z rzędu[39]. Podczas 1/8 finału Ligi Mistrzów, Inter pokonał w dwumeczu 1:0 zespół Porto[40]. W ćwierćfinale włoski zespół ponownie zmierzył się z portugalską drużyną – Benficą. Inzaghi najpierw wygrał pierwszy mecz 2:0[41], a w drugim spotkaniu padł remis 3:3 i tym samym Inter po raz pierwszy od 13 lat awansował do półfinału[42]. Tam pokonał w dwumeczu Milan 3:0 (2:0 i 1:0)[43]. 3 maja Inzaghi zanotował swój 100. mecz w roli trenera drużyny, który Inter wygrał 6:0 z Hellasem Veroną[44]. 10 czerwca Inter wystąpił w finale europejskich rozgrywek przeciwko Manchesterowi City. Mecz zakończył się zwycięstwem angielskiego klubu, który wygrał 1:0 po golu Rodriego[45]. W lidze Inter zajął 3. miejsce, a w Pucharze Włoch wygrał 2:0 w finale przeciwko Fiorentinie, po dwóch trafieniach Lautaro Martíneza[46].
Sezon 2023/2024
W pierwszym meczu, Inter prowadzony przez Inzaghiego pokonał 2:0 drużynę Monzy[47]. 5 września 2023 przedłużył umowę z klubem do czerwca 2025[48]. Rundę jesienną sezonu 2023/2024 Inter zakończył na pierwszym miejscu, zgarniając 48 punktów po 19. kolejkach[49].
13 stycznia 2024 mediolański zespół wygrał z Monzą (5:1) w meczu 20. kolejki Serie A[50] i tym samym po raz drugi w historii na tym etapie zgromadził taką liczbę punktów (lepszą zanotował w sezonie 2006/2007 – 54 punkty)[51]. 15 stycznia zajął 3. miejsce w głosowaniu na Trenera Roku FIFA, za zwycięzcą Pepem Guardiolą oraz Luciano Spallettim[52]. 22 stycznia prowadzona przez niego drużyna zdobyła Superpuchar Włoch, pokonując w finale Napoli 1:0 po jedynym trafieniu Lautaro Martíneza[53]. Tym samym Inzaghi, dla którego był piąty triumf, został szkoleniowcem z największą liczbą zdobytych Superpucharów Włoch, bijąc rekord Fabio Capello i Marcello Lippiego[54].
Statystyki trenerskie
- (aktualne na 4 lutego 2024)
| Zespół | Od | Do | Statystyka | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| M | W | R | P | % W | |||
| Lazio | 3 kwietnia 2016 | 27 maja 2021 | 251 | 134 | 45 | 72 | 53,39 |
| Inter Mediolan | 1 czerwca 2021 | obecnie | 140 | 92 | 24 | 24 | 65,71 |
| Łącznie | 391 | 226 | 69 | 96 | 57,80 | ||
Sukcesy
Zawodnik
Novara
- Mistrzostwo Serie C2: 1995/1996
Lumezzane
- Mistrzostwo Serie C2: 1996/1997
Lazio
- Mistrzostwo Włoch: 1999/2000
- Puchar Włoch: 1999/2000, 2003/2004, 2008/2009
- Superpuchar Włoch: 2000, 2009
- Superpuchar Europy UEFA: 1999
Trener
Lazio
- Puchar Włoch: 2018/2019
- Superpuchar Włoch: 2017, 2019
Inter Mediolan
- Mistrzostwo Włoch 2023/2024
- Puchar Włoch: 2021/2022, 2022/2023
- Superpuchar Włoch: 2021, 2022, 2023
Wyróżnienia
Życie prywatne
Jego starszym bratem jest były napastnik i były trener Milanu – Filippo Inzaghi, który dwukrotnie zdobył Ligę Mistrzów UEFA z Milanem, a także został złotym medalistą Mistrzostw Świata 2006 razem z reprezentacją Włoch[59][60].
Ze związku z aktorką i modelką Alessią Marcuzzi ma syna Tomasso (ur. 29 kwietnia 2001)[61]. Z Gaią Lucariello, którą poślubił 3 czerwca 2018[62], ma dwóch synów: Lorenzo (ur. 14 kwietnia 2013)[63] i Andrea (ur. 8 sierpnia 2020)[64].
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.