Siły Powietrzne Republiki Singapuru
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Siły Powietrzne Republiki Singapuru (ang. Republic of Singapore Air Force; w skrócie RSAF; chiń. 新加坡空军部队; malajski Angkatan Udara Republik Singapura; tamil. சிங்கப்பூர் ஆகாயப்படை) – wojska lotnicze Republiki Singapuru, jedna z trzech formacji tamtejszych Sił Zbrojnych. W regionie Azji Południowo-Wschodniej nieznacznie liczniejszym lotnictwem dysponuje Wietnam, Tajlandia i Indonezja, jednak Singapur ma liczebną i techniczną przewagę we flocie myśliwców[1]. W związku z nieposiadaniem przez Singapur dostatecznej przestrzeni powietrznej na prowadzenie jakichkolwiek operacji wszystkie szkolenia i loty treningowe odbywają się w USA (F-15, F-16), Francji (M-346), Australii (PC-21) i Tajlandii.
Państwo | |
---|---|
Siły zbrojne |
Siły Zbrojne Singapuru |
Nazwa skrócona |
RSAF |
Data utworzenia |
1 kwietnia 1973 |
Historia
Podsumowanie
Perspektywa
1 września 1968 roku utworzono Dowództwo Obrony Powietrznej Singapuru (Singapore Air Defence Command - SADC). Pierwszym zadaniem nowo powstałej formacji było wyszkolenie personelu. W tym celu, 1 sierpnia 1969 roku w bazie lotniczej Tengah otwarto Flying Training School, pierwszą szkołę lotniczą. W tym samym roku, w maju, pozyskano osiem samolotów Cessna 172K oraz śmigłowce Alouette III. Pierwsi piloci wyszkoleni na miejscu ukończyli kurs w grudniu tego samego roku i zostali wysłani do Wielkiej Brytanii w celu dalszego przeszkolenia. W październiku tego samego roku otrzymano pierwsze maszyny z napędem odrzutowym, były to treningowe BAC 167 Strikemaster Mk84 a rok później, ww wrześniu 1970 roku pierwsze bojowe odrzutowce, myśliwce Hawker Hunter. We wrześniu 1971 roku rozpoczęto proces wdrażania samolotów SIAI-Marchetti SF.260, które miały zastąpić używane podczas szkolenia Cessny. Do końca tego samego roku Armia Brytyjska ostatecznie opuściła terytorium Singapuru a siły powietrzne przejęły całkowitą kontrolę nad opuszczonymi przez Royal Air Force bazami w Tengah, Changi i Sembawang. W 1972 roku na wyposażeniu sił powietrznych pojawiły się pierwsze samoloty transportowe. Były to niewielkie Short SC.7-3M Skyvan. W 1973 roku Singapur rozpoczął proces zakupu używanych przez United States Navy maszyn Douglas A-4 Skyhawk. Były to samoloty w wersji A-4B pozyskane z nadwyżek amerykańskiej marynarki, przechowywane w Military Aircraft Storage and Disposition Center na terenie bazy Davis-Monthan Air Force Base w Tucson w Arizonie. Maszyny zostały poddane gruntownej modernizacji i weszły na uzbrojenie pod oznaczeniem A-4S i TA-4S (wersja dwumiejscowa). 1 kwietnia 1975 roku siły powietrzne uzyskały pełną samodzielność stając się niezależnym rodzajem sił zbrojnych a SADC został przemianowany na Republic of Singapore Air Force (RSAF). W 1976 roku siły powietrzne zakupiły pierwsze samoloty Northrop F-5E/F Freedom Fighter, które weszły na wyposażenie dywizjonu No. 144 Black Kite Squadron. W drugiej połowie lat 70. ubiegłego wieku zakupiono samoloty Lockheed C-130 Hercules oraz śmigłowce Bell 212 i Bell UH-1 Iroquois, które zastąpiły francuskie Alouette. Również w drugiej połowie lat 70. do służby w siłach powietrznych zaczęto przyjmować kobiety.
Wyposażenie
Podsumowanie
Perspektywa
Obecne
Zdjęcie | Samolot | Producent | Typ | Wersja | Liczba sztuk |
---|---|---|---|---|---|
Samoloty myśliwskie | |||||
![]() | Boeing F-15 Strike Eagle | ![]() | przewagi powietrznej/szturmowy | F-15SG | 40 |
![]() | Lockheed Martin F-16 Fighting Falcon | ![]() | przechwytujacy
szturmowy |
F-16C Block 52
F-16D Block 52 |
22
20 |
![]() | Northrop F-5 Tiger II | ![]() | wielozadaniowy
treningowy rozpoznawczy |
F-5S Tiger II
F-5T Tiger II RF-5S Tigereye |
32
9 8 |
Suma | 135 | ||||
Samoloty patrolowe i wczesnego ostrzegania | |||||
![]() | Grumman E-2 Hawkeye | ![]() | wczesne ostrzeganie i dowodzenie | E-2C | 4 |
Gulfstream G550 CAEW | ![]() | wczesne ostrzeganie i dowodzenie | EL/M-2075 Phalcon | 4 | |
![]() | Fokker F50 | ![]() | morski patrolowiec | F50ME2 | 5 |
Samoloty transportowe i powietrzne tankowce | |||||
![]() | Boeing KC-135 Stratotanker | ![]() | latająca cysterna/transportowy | KC-135R | 4 |
![]() | Lockheed C-130 Hercules | ![]() |
transportowy
latająca cysterna/transportowy |
C-130H
KC-130B/H |
5
5 |
![]() | Fokker 50 | ![]() | transport/VIP | 50UTL | 4 |
Samoloty szkolno-treningowe | |||||
![]() | Pilatus PC-21 | ![]() | szkolenie podstawowe | 19 | |
Alenia Aermacchi M-346 | ![]() | szkolenie zaawansowane | 12 | ||
![]() | ST Aerospace A-4SU Super Skyhawk | ![]() ![]() | szkolenie zaawansowane | TA-4SU | 11 |
Śmigłowce | |||||
Boeing CH-47 Chinook | ![]() | ciężki śmigłowiec transportowy | CH-47SD | 16 | |
![]() | Boeing AH-64D Apache Longbow | ![]() | śmigłowiec szturmowy | AH-64D | 18 |
![]() | Eurocopter Super Puma | ![]() | śmigłowiec transportowy/SAR | AS332M | 22 |
Eurocopter Cougar | ![]() | śmigłowiec transportowy | AS532UL | 12 | |
Eurocopter Colibri | ![]() ![]() | śmigłowiec szkolny | EC120 | 10 | |
![]() | Sikorsky SH-60 Seahawk | ![]() | śmigłowiec morski/ZOP | S-70B | 6 |
Bezzałogowe aparaty latające | |||||
Elbit Hermes 450 | ![]() | rozpoznawczy BSL | 5 | ||
IAI Heron | ![]() | rozpoznawczy BSL | ? | ||
![]() | IAI Searcher | ![]() | rozpoznawczy BSL | 40 | |
IAI Scout | ![]() | rozpoznawczy BSL | 60 |
W przeszłości
![Thumb](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/82/Hawker_Hunter_FR74S_AN0322981.jpg/640px-Hawker_Hunter_FR74S_AN0322981.jpg)
Samoloty
Hawker Hunter — 12× FGA.74, 26× FR.74A/B, 8× T.75/A w latach 1970–1992.
BAC 167 Strikemaster — 16× Mk.84, 4× Mk.81, 5× Mk.82 w latach 1969–1984.
General Dynamics F-16 Fighting Falcon — 4× F-16A, 4× F-16B w latach 1988–2002.
ST Aerospace A-4SU Super Skyhawk — 119× A-4S/SU, TA-4S/SU w latach 1989–2012.
Cessna 172 — 7× F172K w latach 1969–1972.
Short SC.7 Skyvan — 6× Skyvan 3M w latach 1973–1993.
Percival P.56 Provost — 5× T.52 1975-1980.
Lockheed T-33 Shooting Star — 20× T-33A w latach 1980–1985.
Aermacchi SF-260 — 14× SF.260M, 12× SF.260W w latach 1979–2002.
SIAI-Marchetti S.211 — 32× S.211 w latach 1984–2008.
Śmigłowce
Aérospatiale Alouette III — 8× SA316B w latach 1969–1978.
Eurocopter Écureuil — 7× AS350B w latach 1981–1992.
Eurocopter Fennec — 6× AS550A2 + 14× AS550C2 w latach 1991–2006.
Bell UH-1N — 3 w latach 1977–1985.
Bell UH-1H — 25 w latach 1978–2008.
Bell UH-1B — 20 w latach 1980–1988.
Uzbrojenie
Pocisk | Producent | Typ | Wersja | Liczba sztuk[2] | Uwagi | |
---|---|---|---|---|---|---|
kpr klasy powietrze-powietrze | ||||||
AIM-120 AMRAAM | ![]() | średniego zasięgu | AIM-120C-5/7 | 200 | ||
AIM-7 Sparrow | ![]() | średniego zasięgu | AIM-7M | 70 | ||
Derby | ![]() | średniego zasięgu | ? | |||
Rafael Python | ![]() | krótkiego zasięgu | Python-4 | 600 | ||
AIM-9 Sidewinder | ![]() | krótkiego zasięgu | AIM-9J/P/S/X | 200/264/96/200 | ||
Kpr klasy powietrze-ziemia | ||||||
AGM-65 Maverick | ![]() | Pocisk naprowadzany telewizyjnie | AGM-65B/D/G | 248 | ||
BGM-71 TOW | ![]() | Pocisk naprowadzany laserowo | BGM-71B | 200 | AH-64 | |
AGM-114 Hellfire | ![]() | Pocisk naprowadzany laserowo | AGM-114L | 192 | AH-64 | |
Przeciwokrętowy pocisk manewrujący | ||||||
Harpoon | ![]() | Przeciwokrętowy | AGM-84? | 44 | F-16/15 i Fokker F50 | |
Bomby | ||||||
Paveway II | ![]() | naprowadzane laserowo | GBU-10/GBU-12/GBU-16 | 28/56/? | ||
JDAM | ![]() | naprowadzane przez INS/GPS | GBU-31(V)1/B | 100 | zestaw do Mk 84 | |
JDAM | ![]() | naprowadzane przez INS/GPS | GBU-38/B | 50 | zestaw do Mk 82 | |
JDAM | ![]() | naprowadzane przez INS/GPS | GBU-54/B | 670 | zestaw do Mk 82 | |
AGM-154 JSOW | ![]() | naprowadzane przez INS/GPS | AGM-154A-1/C | 60 | ||
Mk 81/Mk82/Mk84 | ![]() | niekierowane | 113/227/909 kg | ? |
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.