Servette FC
szwajcarski klub piłkarski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Servette FC – szwajcarski klub piłkarski z siedzibą w Châtelaine w kantonie Genewy[1], założony 17 stycznia 1900 jako sekcja piłki nożnej. Najbardziej utytułowana drużyna we francuskojęzycznej części Szwajcarii i jedyna w kraju, która przez cały XX wiek grała w najwyższej lidze. W Swiss Super League występowała nieprzerwanie od utworzenia ligi w 1897 r. do ogłoszenia bankructwa klubu w 2005 r. (łącznie 108 sezonów).
| Pełna nazwa |
Servette Football Club Genève 1890 | ||
|---|---|---|---|
| Przydomek |
Les Grenats („Granatowi”) | ||
| Barwy |
| ||
| Data założenia |
20 marca 1890 (klub sportowy) | ||
| Liga | |||
| Państwo | |||
| Kanton | |||
| Siedziba | |||
| Adres |
11 Avenue du Pailly | ||
| Stadion | |||
| Prezes |
Hervé Broch | ||
| Trener | |||
| |||
| Strona internetowa | |||
Historia
Podsumowanie
Perspektywa
20 marca 1890 - w genewskiej dzielnicy La Servette - Emile Fiala, uczeń tamtejszej szkoły zawodowej założył wraz z kolegami Football Club de la Servette. Początkowo była to drużyna rugby. Na fali rosnącej popularności piłki nożnej w Szwajcarii, 17 stycznia 1900 utworzono w klubie sekcję piłkarską.
W sezonie 1978/79 Servette z Umberto Barberisem i Claude'm Andrey'm na czele po raz pierwszy w historii wywalczyła wszystkie trzy możliwe wówczas do zdobycia krajowe trofea (mistrzostwo, puchar i puchar ligi). Nie powiodło jej się wyłącznie w europejskich pucharach, bowiem w Pucharze Zdobywców Pucharów została wyeliminowana w ćwierćfinale przez późniejszego finalistę, Fortunę Düsseldorf.
Bankructwo
Po długich rządach sprawowanych przez francuskiego prezesa Marka Rogera, stosującego politykę „zatrudnić i zwolnić piłkarzy”, nie dotrzymującego finansowych obietnic oraz ograniczającego kontakt z kibicami, 4 lutego 2005 ogłoszono bankructwo klubu. Długi Servette wynosiły ponad 10 milionów franków szwajcarskich, a piłkarze nie dostawali wypłat od września 2004 r. Konsekwencją tego były odejścia czołowych piłkarzy oraz degradacja o dwie klasy niżej, czego wcześniej doświadczył rywal Servette, Lausanne Sports w 2003 r.
W sezonie 2005/06 zespół awansował do Challenge League, czyli drugiej w hierarchii ligi Szwajcarii. W 2011 r. po 6-letniej przerwie powrócił do Super League po wygraniu barażowego dwumeczu z AC Bellinzona.
Sukcesy
Krajowe
- Mistrzostwa Szwajcarii:
- 1. miejsce (17): 1907, 1918, 1922, 1925, 1926, 1930, 1933, 1934, 1940, 1946, 1950, 1961, 1962, 1979, 1985, 1994, 1999
- Puchar Szwajcarii:
- Zdobywca (8): 1928, 1949, 1971, 1978, 1979, 1984, 2001, 2024
- Finalista (12): 1934, 1936, 1938, 1941, 1959, 1965, 1966, 1976, 1983, 1986, 1987, 1996
- Puchar Ligi Szwajcarskiej:
- Zdobywca (3): 1977, 1979, 1980
Międzynarodowe
Stadion
Obecnym stadionem Servette jest Stade de Genève, którego inauguracja odbyła się 16 marca 2003 meczem pomiędzy Servette a BSC Young Boys (1:1)[3]. Z pojemnością 30 084 miejsc siedzących jest trzecim pod względem wielkości obiektem w Szwajcarii. W 2008 r. rozegrano na nim trzy mecze Euro 2008.
Wcześniej domowe mecze rozgrywało na Stade des Charmilles, wybudowanym w 1930 r., którego oficjalna pojemność wynosiła 30 tys. miejsc, ale 14 października 1951 na mecz reprezentacji Szwajcarii z Francją przybyło 40 tys. osób. Odbyły się na nim cztery spotkania Mistrzostw Świata 1954: 3 grupowe (grupy A i B) oraz ćwierćfinał RFN z Jugosławią (2:0). W 1977 r. zainstalowano sztuczne oświetlenie, a w 1983 r. zadaszono obiekt w całości. Stopniowo zmniejszano pojemność trybun: w 1985 r. do 20 tys., a w 1998 r. do 9250, gdy na całym obiekcie zainstalowano krzesełka. W 2000 r. zaczęto budowę nowego stadionu, a 8 grudnia 2002 rozegrano ostatni mecz na starym Stade des Charmilles.
Europejskie puchary
Władze
Rada Dyrektorów[1]
| Imię i nazwisko | Funkcja |
|---|---|
 Pascal Bernard |
Prezydent Klubu |
 Felipe Ortiz |
Wiceprezydent Klubu |
| Caroline Caron |
Administrator |
| Richard Feuz |
Dyrektor administracyjny |
| Philippe Senderos |
Dyrektor sportowy |
Obecny skład
Podsumowanie
Perspektywa
Stan na 21 grudnia 2021[4]
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| 1 | BR | Steven Deana |
| 2 | OB | Anthony Sauthier (kapitan) |
| 3 | OB |  Gaël Clichy |
| 4 | OB | Steve Rouiller |
| 5 | PO |  Boris Cespedes |
| 7 | OB | Moussa Diallo |
| 8 | PO | Timothé Cognat |
| 9 | PO |  Miroslav Stevanović |
| 10 | NA |  Alex Schalk |
| 11 | PO | Boubacar Fofana |
| 12 | NA | Ronny Rodelin |
| 14 | NA | Dimitri Oberlin |
| 15 | PO | Theo Valls |
| 17 | PO | Kastriot Imeri |
| 19 | OB | Yoan Severin |
Piłkarze na wypożyczeniu
| Nr | Poz. | Piłkarz |
|---|---|---|
| OB | Mathis Magnin (w Étoile Carouge FC do 30 czerwca 2022) | |
| OB | Lucas Monteiro (w FC Stade Nyonnais do 30 czerwca 2022) | |
| NA | Matteo Regillo (w Étoile Carouge FC do 30 czerwca 2022) |
Sztab szkoleniowy
Sztab szkoleniowy i medyczny w sezonie 2021/2022[1]
|
|
Kibice
Najaktywniejsi kibice zespołu siedzą na północnej trybunie stadionu Servette. Ultrasi nazywają się Section Grenat. Inne grupy kibicowskie to m.in. North Fans, Maroons czy Deutschschweiz'86 (niemieckojęzyczni kibice zespołu).
Trenerzy
Teddy Duckworth (1919-29)- Frido Barth (1929)
- Teddy Duckworth (1930)
Karl Rappan (1932-35)- Weisz (1935-36)
Pache and Albert Guinchard (1936-37)- Otto Hoëss (1937)
- André Abegglen (1937-42)
- Léo Wionsowski (1942-43)
- Fernand Jaccard (1943-48)
- Karl Rappan (1948-53)
- Albert Châtelain (1953-54)
- Karl Rappan i Albert Châtelain (1954-55)
- Karl Rappan i Theo Brinek (1955-56)
- Karl Rappan (1956-57)
Jenő Vincze (1957-58)- Frank Séchehaye (1958-59)
Jean Snella (1959-63)- Lucien Leduc (1963-66)
- Roger Vanlanthen (1966)
- Béla Guttmann (1966-67)
- Gilbert Dutoît (1967)
- Jean Snella (1967-71)
- Henri Gillet (1971-72)
Jürgen Sundermann (1972-76)- Peter Pazmandy (1976-82)
- Guy Mathez (1982-85)
- Jean-Marc Guillou (1985-86)
- Thierry De Choudens (1986-88)
- Jean-Claude Donzé (1988-89)
- Péter Pázmándy (1989-90)
Ruud Krol (1990)- Gilbert Gress (1990-91)
Jean Thissen (1991)- Bernard Mocellin, Jacky Barlie i Heinz Hermann (1991)
- Michel Renquin (1991-93)
Ilija Petković (1993-95)- Bernard Challandes (1995)
- Umberto Barberis (1995-96)
- Vujadin Boškov (1996-97)
- Guy Mathez (1997)
- Gérard Castella (1997-99)
Boško Đurovski (1999)- René Exbrayat (1999-00)
- Lucien Favre (2000-02)
- Roberto Morinini (2002-03)
Adrian Ursea (2003)- Marco Schällibaum (2003-04)
- Adrian Ursea i
Stefano Ceccaroni (2004) - Diego Sessolo (2004-05)
- Jean-Michel Aeby (2005-08)
- Michel Sauthier (2008-08)
- Gérard Castella (2008-09)
- William Niderhauser (2009)
João Resende Alves (2009-)[5]
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.