Loading AI tools
piłkarz kameruński Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Samuel Eto’o Fils (wym. [samɥɛl eto fis]; ur. 10 marca 1981 w Duali) – kameruński piłkarz, który występował na pozycji napastnika. Były reprezentant Kamerunu (rekordzista pod względem liczby strzelonych bramek w kadrze narodowej – 56[2]), złoty medalista igrzysk olimpijskich w Sydney w 2000 roku, trzykrotny finalista Pucharu Narodów Afryki (2000, 2002 i 2008), uczestnik czterech turniejów finałowych mistrzostw świata (1998, 2002, 2010 i 2014). Uznawany za jednego z najlepszych piłkarzy afrykańskich[3][4][5][6]. Czterokrotnie wybierany Piłkarzem Roku Afryki (2003, 2004, 2005 i 2010). W swojej karierze występował m.in. w Realu Madryt, FC Barcelona, Interze Mediolan, Evertonie, Chelsea i UC Sampdoria. Od grudnia 2021 roku jest prezesem Kameruńskiej Federacji Piłkarskiej.
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Samuel Eto’o Fils | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
10 marca 1981 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
180 cm[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Jest wychowankiem akademii piłkarskiej Kadji Sport Academies w Duali, w której występował w latach 1992–1996. W 1996 roku, mając 15 lat przeniósł się do akademii Realu Madryt, z którym podpisał sześcioletni kontrakt i w tym samym roku rozpoczął treningi w drużynie B tego klubu (Real Madryt Castilla). W sezonie 1996/1997 Real Madryt Castilla zajął 18. miejsce w Segunda División i spadł do niższej klasy. Z uwagi na fakt, że w hiszpańskiej III lidze nie mogli wówczas występować piłkarze spoza państw Unii Europejskiej, Eto’o, nie mając szans na włączenie do kadry pierwszego zespołu „Królewskich”, musiał opuścić Real. W związku z tym w sezonie 1997/1998 został wypożyczony do II-ligowego CD Leganés, a w 1999 roku do RCD Espanyol, w którym na skutek nieporozumień z trenerem zagrał tylko jedno oficjalne spotkanie ligowe. Sytuacja nie uległa poprawie nawet po mistrzostwach świata 1998, w których wystąpił jako najmłodszy zawodnik turnieju. Niechciany w Madrycie został po raz kolejny wypożyczony – tym razem do RCD Mallorca – gdzie grał aż do wygaśnięcia kontraktu z Realem.
W sezonie 2003/2004 RCD Mallorca sięgnęła po Puchar Króla, pokonując w finale Recreativo Huelva. Jednak problemy finansowe tego klubu i słaba postawa w całym sezonie - w efekcie czego zespół cudem utrzymał się w Primera Division - spowodowały, że napastnik zaczął poważnie myśleć nad zmianą barw klubowych. Uhonorowany tytułem Najlepszego Piłkarza Afryki 2003 mógł spokojnie czekać na oferty europejskich potentatów. Po czterech latach gry w zespole z Majorki, Eto’o stał się jego najlepszym strzelcem w historii pierwszoligowych występów zaliczając 54 trafienia. Skuteczność napastnika przyciągnęła uwagę klubu FC Barcelona, który potrzebował dobrego napastnika. Także Liverpool i Real Madryt chciały sprowadzić tego zawodnika. Jednak mający pierwszeństwo w negocjacjach Real, który wciąż posiadał 50 procent udziałów Kameruńczyka, zrezygnował z walki, gdyż Eto’o nie posiadał paszportu Unii Europejskiej.
Ostatecznie latem 2004 roku Eto’o zasilił szeregi Barcelony stając się pierwszym Kameruńczykiem, występującym w tym klubie[7]. Suma odstępnego wynosiła 24 miliony euro i rozdzielona została po równo między Mallorcę i Real.
Z drużyną Barcelony zdobył Mistrzostwo Hiszpanii (trzykrotnie), Superpuchar Hiszpanii. W 2006 i 2009 triumfował z Barceloną w Lidze Mistrzów, sukces ten powtórzył także w 2010 w barwach Interu.
.jpg)
W lipcu 2009 roku przeszedł do włoskiego Interu Mediolan. W nowej drużynie zadebiutował 30 lipca 2009 roku w sparingowym meczu z AS Monaco. Inter wygrał tamto spotkanie 1:0. Kameruńczyk stwierdził, iż „szybko wpasował się w tę grupę zawodników i doskonale rozumie się z Diego Milito”[8].
Po dwóch latach gry we Włoszech, w sierpniu 2011 roku media donosiły o zaawansowanych rozmowach w sprawie przejścia piłkarza do rosyjskiego klubu Anży Machaczkała[9]. 23 sierpnia 2011 roku rosyjski klub potwierdził, że oba kluby osiągnęły porozumienie w sprawie transferu. Według informacji Kameruńczyk będzie najlepiej zarabiającym piłkarzem świata z kontraktem wartym około 15-20 milionów euro rocznie[10]. W nowej drużynie zadebiutował 27 sierpnia 2011 roku w spotkaniu z FK Rostów. Pojawił się na boisku w 58. minucie, a w 80. minucie zdobył wyrównującego gola (mecz zakończył się remisem 1:1)[11]. [12].
29 sierpnia 2013 roku Eto’o podpisał roczny kontrakt z Chelsea. 14 września 2013 roku zadebiutował w przegranym 0:1 meczu ligowym przeciwko Evertonowi[13]. 19 stycznia 2014 roku zaliczył pierwszego hat tricka w wygranym przez Chelsea 3:1 meczu z Manchesterem United[14].
26 sierpnia 2014 roku podpisał dwuletni kontrakt z Evertonem[15].
27 stycznia 2015 roku podpisał 3,5-letni kontrakt z UC Sampdoria[16].
W czerwcu 2015 roku podpisał trzyletni kontrakt z Antalyasporem[17]. W grudniu 2015 został tymczasowo grającym trenerem tego klubu[18][19].
31 stycznia 2018 roku związał się dwuipółletnim kontraktem z Konyasporem po przedwczesnym rozwiązaniu umowy z Antalyasporem za obopólną zgodą[20].
Na początku sierpnia 2018 roku polubownie rozstał się z Konyasporem, a następnie podpisał kontrakt z Qatar SC[21].
W seniorskiej kadrze narodowej swojego kraju Samuel Eto’o zadebiutował na dzień przed 16. urodzinami – 9 marca 1997 roku w San José, w przegranym 0:5 towarzyskim spotkaniu z Kostaryką[2]. W 1998 roku został - przez selekcjonera Claude’a Le Roya - powołany na mistrzostwa świata we Francji. Na tym turnieju zadebiutował 17 czerwca 1998 roku, w wieku 17 lat i 3 miesięcy, podczas przegranego 0:3 meczu fazy grupowej z Włochami i był to jego jedyny występ na tej imprezie. 22 stycznia 2000 roku, zremisowanym 1:1 meczem z Ghaną, zadebiutował w Pucharze Narodów Afryki, a 6 dni później - w wygranym 3:0 spotkaniu z Wybrzeżem Kości Słoniowej - zdobył swą pierwszą bramkę w kadrze narodowej[2]. W 2000 roku został zwycięzcą Pucharu Narodów Afryki i złotym medalistą igrzysk olimpijskich w Sydney. Pierwszą mundialową bramkę zdobył w czasie mistrzostw świata w Korei i Japonii – 6 czerwca 2002 roku w meczu przeciwko Arabii Saudyjskiej. W 2002 roku triumfował także w Pucharze Narodów Afryki. W grudniu 2011 roku Kameruńska Federacja Piłkarska zawiesiła Eto’o na 15 spotkań, karząc go tym samym za udział w strajku reprezentantów kraju, który doprowadził do odwołania towarzyskiego meczu z Algierią 15 listopada 2011 roku[22]. Zawieszenie piłkarza wywołało falę krytyki ze strony władz państwowych, co spowodowało zmniejszenie kary przez tamtejszą federację piłkarską z 15 do 4 meczów[12]. We wrześniu 2013 roku po grupowym zwycięstwie w eliminacjach do mistrzostw świata w Brazylii nad Libią niespodziewanie Eto’o przekazał informację kolegom, że kończy grę w barwach narodowych. Jak twierdził sam Eto’o przyczyną takiego zachowania były sprawy rodzinne[23][24]. W październiku 2013 roku po długich namowach prezydenta kraju Paula Biyii, Eto’o powrócił do reprezentacji narodowej, na mecz barażowy o mistrzostwa świata 2014 przeciwko Tunezji. 27 sierpnia 2014 roku ogłosił zakończenie reprezentacyjnej kariery[25]. Jego bilans osiągnięć w drużynie narodowej zamknął się na 56 golach w 118 meczach[2].
Źródło[26]:
| Kluby | Sezon | Ligi krajowe | Puchary krajowe | Kontynentalne | Inne | Razem | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| mecze | gole | mecze | gole | mecze | gole | mecze | gole | mecze | gole | ||
| CD Leganés | 1997/1998 | 28 | 3 | 2 | 1 | 0 | 0 | – | – | 30 | 4 |
| Real Madryt | 1998/1999 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | – | – | 1 | 0 |
| RCD Espanyol | 1998/1999 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | – | – | 1 | 0 |
| Real Madryt | 1999/2000 | 2 | 0 | 0 | 0 | 3 | 0 | 1 | 0 | 6 | 0 |
| RCD Mallorca | 1999/2000 | 13 | 6 | 0 | 0 | – | – | – | – | 13 | 6 |
| 2000/2001 | 28 | 11 | 5 | 2 | – | – | – | – | 33 | 13 | |
| 2001/2002 | 30 | 6 | 1 | 1 | 9 | 3 | – | – | 40 | 10 | |
| 2002/2003 | 30 | 14 | 6 | 5 | 0 | 0 | – | – | 36 | 19 | |
| 2003/2004 | 32 | 17 | 2 | 0 | 7 | 4 | 2 | 1 | 43 | 22 | |
| Łącznie | 133 | 54 | 14 | 8 | 16 | 7 | 2 | 1 | 165 | 70 | |
| FC Barcelona | |||||||||||
| 2004/2005 | 37 | 25 | 1 | 0 | 7 | 4 | – | – | 45 | 29 | |
| 2005/2006 | 34 | 26 | 0 | 0 | 11 | 6 | 2 | 2 | 47 | 34 | |
| 2006/2007 | 19 | 11 | 2 | 1 | 3 | 1 | 3 | 0 | 27 | 13 | |
| 2007/2008 | 18 | 16 | 3 | 1 | 7 | 1 | – | – | 28 | 18 | |
| 2008/2009 | 36 | 30 | 4 | 0 | 12 | 6 | – | – | 52 | 36 | |
| Łącznie | 144 | 108 | 10 | 2 | 40 | 18 | 5 | 2 | 199 | 130 | |
| Inter Mediolan | 2009/2010 | 32 | 12 | 2 | 1 | 13 | 2 | 1 | 1 | 48 | 16 |
| 2010/2011 | 35 | 21 | 4 | 5 | 10 | 8 | 4 | 3 | 53 | 37 | |
| 2011/2012 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 1 | 0 | |
| Łącznie | 67 | 33 | 6 | 6 | 23 | 10 | 6 | 4 | 102 | 53 | |
| Anży Machaczkała | 2011/2012 | 22 | 13 | 1 | 0 | 0 | 0 | – | – | 23 | 13 |
| 2012/2013 | 25 | 10 | 3 | 2 | 16 | 9 | – | – | 41 | 21 | |
| 2013/2014 | 6 | 2 | 0 | 0 | 0 | 0 | – | – | 6 | 2 | |
| Łącznie | 53 | 25 | 4 | 2 | 16 | 9 | 0 | 0 | 73 | 36 | |
| Chelsea | 2013/2014 | 21 | 9 | 3 | 0 | 9 | 3 | 2 | 0 | 35 | 12 |
| Everton | 2014/2015 | 14 | 3 | 1 | 0 | 4 | 1 | 1 | 0 | 20 | 4 |
| UC Sampdoria | 2014/2015 | 18 | 2 | – | – | – | – | – | – | 18 | 2 |
| Antalyaspor | 2015/2016 | 31 | 20 | 1 | 0 | – | – | – | – | 32 | 20 |
| 2016/2017 | 30 | 18 | 9 | 0 | – | – | – | – | 30 | 18 | |
| 2017/2018 | 15 | 6 | 0 | 0 | – | – | – | – | 15 | 6 | |
| Łącznie | 76 | 44 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 77 | 44 | |
| Konyaspor | 2017/2018 | 17 | 6 | 1 | 0 | – | – | – | – | 18 | 6 |
| Qatar SC | 2018/2019 | 17 | 6 | 6 | 4 | – | – | 3 | 1 | 23 | 10 |
| Łącznie w karierze | 587 | 293 | 46 | 22 | 111 | 48 | 20 | 8 | 764 | 371 | |
| Stan na 24 marca 2020 | |||||||||||
Osiągnięcia indywidualne
7 września 2019 roku ogłosił zakończenie kariery piłkarskiej[27].
11 grudnia 2021 roku został wybrany na prezesa Kameruńskiej Federacji Piłkarskiej[28][29].
Ma dwóch młodszych braci: Davida-Pierre’a Eto’o i Etienne’a Eto’o, którzy również są piłkarzami. Jest katolikiem[30].
6 lipca 2007 roku w Paryżu wziął ślub ze swoją długoletnią partnerką Georgette, z którą ma troje dzieci: Sienę, Maelle i Etienne’a[31].
17 października 2007 roku otrzymał hiszpańskie obywatelstwo[32].
20 czerwca 2022 został skazany na 22 miesiące pozbawienia wolności oraz 1,8 mln dolarów grzywny za oszustwa podatkowe w latach 2006–2009, którymi pilotował jego ówczesny agent José María Mesalles który również został skazany na 22 miesiące więzienia[33].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
