Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Saltazaur (Saltasaurus) to rodzaj zauropoda, którego nazwa oznacza "jaszczur z Salta". Saltazaur w porównaniu z innymi zauropodami był mały, jednak w porównaniu z człowiekiem i współczesnymi zwierzętami lądowymi jest olbrzymem. Saltazaur charakteryzował się głową podobną od głowy diplodoka i tępymi zębami leżącymi w tyle pyska. Jego ciało było pokryte kostnymi tarczami zwanymi osteodermami. Był pierwszym zauropodem u którego stwierdzono obecność takich struktur. Kiedy zostały one po raz pierwszy znalezione z dala od szkieletów saltazaurów uznano je za należące do ankylozaurów. Nazwa saltazaur jest czasami błędnie wymawiana, nawet przez paleontologów jako "saltozaur". Saltazaur może być mylony z saltopusem i saltoposuchem, ze względu na podobną nazwę. Saltazaur występował w późnej kredzie ok. 80-65 mln lat temu na terenach Argentyny i Urugwaju (Ameryka Południowa).
| Saltasaurus | |||
| Bonaparte & Powell, 1980 | |||
| Okres istnienia: 80–65 mln lat temu | |||
 Saltazaury | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| (bez rangi) | Titanosauria | ||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
saltazaur | ||
| Gatunki | |||
| |||
Saltazaur został opisany przez Joségo Bonaparte i Jaime’a E. Powella w 1980. Zwierzę to mogło osiągać do 12 m długości i 7-8 t wagi. Tak jak inne zauropody saltazaur był roślinożerny. Jego nazwa pochodzi od Salta – regionu północno-zachodniej Argentyny gdzie po raz pierwszy znaleziono szczątki tego dinozaura. Obecnie jego skamieliny są znane także z Urugwaju. Obecnie uznaje się, że do rodzaju Saltasaurus należy tylko jeden gatunek – S. loricatus, tymczasem S. australis (oryginalnie Titanosaurus) uważa się za synonim Neuquensaurus australis. Podobnie S.robustus jest obecnie uważany za synonim S. loricatus. Niektóre płytki kostne przypisywane do saltazaura zdradzają obecność kolców (potwierdzoną ją u zauropoda o nazwie Agustinia), ale nie ma wystarczającej ilości materiału kopalnego, aby potwierdzić tę teorię.
Materiał kopalny
O ile w Ameryce Północnej w kredzie zauropody przestały być dominującymi roślinożercami i zaczęły wymierać, ustępując miejsca hadrozaurom (dinozaurom kaczodziobym), o tyle w Afryce i Ameryce Południowej dalej utrzymywały tę pozycję i same szczególnie tytanozaury były liczne. Saltazaur był pierwszym zauropodem, u którego stwierdzono coś w rodzaju pancerza (u saltazaura nieco przypominał on ten krokodyla). Osteodermy saltazaur miały 10–12 cm średnicy. Wcześniej uważano, że zauropody nie posiadały pancerza, a ich jedyną obroną były ich wielkie rozmiary ciała, które sprawiały, że tylko nieliczne drapieżniki były w stanie im zagrażać. Od czasu odkrycia saltazaura uważa się, że niektóre zauropody też mogły je posiadać. Badacze odnaleźli również jaja saltazaura, co pozwoliło lepiej poznać rozród zauropodów.
Jaja tytanozaura odkrył zespół paleontologów dowodzony przez Luisa Chiappe'a w 1997. Odkrycia tego dokonano w okolicach Auca Mahuevo (Patagonia, Argentyna). Owe jaja miały 11–12 cm długości i zawierały sfosylizowane kompletne embriony z odciskami skóry. Jak wynika ze znalezisk, kilka samic wykopywało dziurę, w której następnie składały jaja, układały je i przykrywały roślinami. To świadczy o zachowaniach stadnych saltazaurów, które mogły chronić swe lęgi przed drapieżnikami.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
