AI tools

STS-8

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

STS-8

STS-8 (ang. Space Transportation System) – trzecia misja wahadłowca kosmicznego Challenger i ósma programu lotów wahadłowców[1].

Szybkie fakty Indeks COSPAR, Zaangażowani ...
STS-8
Thumb
Dane misji
Indeks COSPAR

1983-089A

Zaangażowani

NASA

Oznaczenie kodowe

STS-8

Pojazd
Wahadłowiec

Challenger

Załoga
Thumb
L-P: Brandenstein, Gardner, Truly, Thornton, Bluford Jr.
Dowódca

Richard Truly

Start
Miejsce startu

Stany Zjednoczone, KSC, LC39-A

Początek misji

30 sierpnia 1983 06:32:00 UTC

Orbita okołoziemska
Apogeum

313 km

Perygeum

306 km

Okres orbitalny

90,7 min

Inklinacja orbity

28,5°

Lądowanie
Miejsce lądowania

Edwards AFB, pas startowy 22

Lądowanie

5 września 1983 07:40:43 UTC

Czas trwania misji

6 dni, 1 godz, 8 min, 43 sek

Przebyta odległość

4 046 660 km

Liczba okrążeń Ziemi

98

Program lotów wahadłowców
Multimedia w Wikimedia Commons
Zamknij
Thumb
Start misji STS-8

Załoga

źródło[1][2]
*(liczba w nawiasie oznacza liczbę lotów odbytych przez każdego z astronautów)

Cel misji

Umieszczenie na orbicie geostacjonarnej indyjskiego satelity telekomunikacyjnego INSAT 1B[1][2].

Przebieg misji

Podsumowanie
Perspektywa

Lot 8-dniowy z po raz pierwszy zrealizowanym nocnym startem i lądowaniem. Wprowadzono na orbitę geostacjonarną indyjskiego satelitę telekomunikacyjnego i wykonano szereg badań. Na pokładzie znalazło się 200 000 kopert okolicznościowych[3].

Załoga była nieświadoma, że w pierwszej fazie lotu, po starcie groziła jej awaria mogąca mieć katastrofalne skutki[2]. Po wyłowieniu z wody pomocniczych rakiet na paliwo stałe oraz przetransportowaniu ich do bazy NASA okazało się, że doszło do awarii prawej rakiety, w której ochrona żaroodporna stalowej dyszy silnika została prawie na wylot przepalona. Z zewnętrznej strony jest ona chroniona przed gorącymi spalinami przez warstwę ablacyjną o grubości 7,5 cm. Podczas dwóch minut pracy silnika część warstwy wyparowuje, a jej grubość zmniejsza się o około połowę. Przy starcie STS-8 warstwa ochronna zbyt szybko wyparowała – pozostało 5 mm, co mogło doprowadzić do przepalenia dyszy. Efektem byłoby zmniejszenie ciągu silnika, zboczenie promu z kursu, a następnie destrukcja. Za przyczynę awarii uznano nieodpowiednią żywicę użytą do produkcji warstwy ablacyjnej w silnikach SRB. Wobec tej awarii wstrzymano następny lot wahadłowca planowany na 30 września 1983 roku. Następnie przesunięto raz jeszcze o miesiąc, aby znaleźć przyczynę awarii i sprawdzić czy przy kolejnych egzemplarzach rakiet nie powtórzy się podobna sytuacja. Pomyślne badania pozwoliły na następny start w dniu 28 listopada 1983 roku[2].

Guion S. Bluford

źródło[3]

Po raz pierwszy czarnoskóry mieszkaniec USA poleciał w kosmos, przeprowadzając tam badania i obserwacje. Astronauta pochodzi z Filadelfii, gdzie jego ojciec był inżynierem, a matka nauczycielką. Od najmłodszych lat przejawiał zainteresowania modelarstwem, konstruując modele samolotów. Wstąpił do szkoły lotniczej, gdzie uzyskał licencję pilota. Wcielony do wojska, brał udział jako pilot w wojnie wietnamskiej. W roku 1978 obronił doktorat w Instytucie Technologii Lotniczej, a następnie złożył podanie o przyjęcie w poczet kandydatów do lotów w wahadłowcach. Był jednym z czterech czarnoskórych lotników szkolonych przez NASA. Bardzo dobre wyniki szkolenia spowodowały, że jako pierwszy z nich poleciał w kosmos.

Parametry misji

źródło[4]

Ciekawostki

źródło[5]

Premier Indii, Indira Gandhi oddała w połowie lutego 1984 roku oficjalnie satelitę INSAT-1B do użytku publicznego. Satelita służył telekomunikacji, zapewniał łączność telewizyjną, radiową i telefoniczną, był wykorzystywany do prognozowania pogody nad subkontynentem indyjskim, badań meteorologicznych, śledzenia wędrówek huraganów oraz co 30 minut fotografował cały półwysep i linię brzegową Oceanu Indyjskiego.

Zobacz też

Przypisy

Linki zewnętrzne

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.