Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SPDY (wymawiaj jak ang. speedy) – przestarzały[uwaga 1], oparty na TCP protokół warstwy aplikacji pierwotnie projektowany do transmisji stron WWW jako szybsza alternatywa HTTP[3]. Powstał w firmie Google jako podprojekt przeglądarki WWW Chromium i został zaprezentowany w 2009 roku[4].
W trakcie rozwoju SPDY jego główni programiści zostali włączeni przez firmę w opracowywanie HTTP/2, którego pierwszy szkic finalnie został oparty na SPDY[5]. W lutym 2015 r. Google zadeklarował, że w związku z zatwierdzeniem standardu HTTP/2 wycofuje wsparcie dla SPDY[6].
Nazwa „SPDY” wbrew swej postaci nie jest akronimem. Została utworzona od angielskiego słowa „SPeeDY” – tj. szybki, prędki – i miała podkreślać założoną szybkość działania nowego protokołu wobec niedomagań starzejącego się HTTP[4].
Celem projektu było skrócenie czasu pobierania stron WWW[3] dzięki priorytetowemu pobieraniu elementów stron, które najbardziej wpływają na ich działanie, a także poprzez zwielokrotnianie żądań, które w oryginalnych implementacjach HTTP była niedostępne, a później jedynie emulowane przy pomocy awaryjnego pipeliningu. W SPDY przeniesienie kilku plików wymagało tylko jednego połączenia[7]. Serwery SPDY mogły zarówno sugerować klientowi pobieranie określonych zasobów, jak i wysyłać je niejako bez pytania w tzw. trybie push, uprzedzając żądanie klienta[4][8]. Wymogiem protokołu było szyfrowanie całej transmisji przy pomocy TLS. Jednocześnie, kompresji podlegały nie tylko dane – jak w HTTP – ale także nagłówki protokołu[8], co stało się potem przyczyną problemów (patrz niżej).
Dzięki temu, że serwery Google były jednymi z pierwszych[9] wdrażających protokół, Chrome, przeglądarka tej firmy w pierwszym rzędzie używał SPDY[10][11] do komunikowania się z firmowymi usługami jak wyszukiwarka, Gmail, Sync czy też pobierania reklam AdSense.
Wszystkie wersje SPDY – ze względu na wykorzystanie kompresji nagłówków poprzez zlib/deflate – podatne są na upubliczniony w 2012 atak na transmisję szyfrowaną znany jako CRIME (CVE-2012-4929)[12][13]. Przeglądarki internetowe implementujące SPDY obeszły błąd poprzez wyłączenie kompresji nagłówków, sama specyfikacja protokołu pozostała jednak podatna[13][uwaga 2].
SPDY było wykorzystywane w komunikacji pomiędzy przeglądarką Google Chrome a serwerami firmy już w styczniu 2011 roku[9]. W związku certyfikacją HTTP/2 w roku 2015 i porzuceniem SPDY przez Google wersja 51. przeglądarki Chrome z 2016 wydana została już bez implementacji protokołu[1].
Firefox posiadał obsługę protokołu począwszy od wersji 11 z marca 2012 (początkowo domyślnie wyłączoną[14], aktywowaną w pełni od wersji 13 w połowie 2012[15]) do wersji 50 z listopada 2016, gdy wsparcie dla niego zostało wyłączone[2]. Presto, oryginalny silnik przeglądarki Opera obsługuje protokół SPDY od wersji 12.10[16] do 12.16, gdy zaprzestano jego rozwoju (nowsze wersje bazują na Chromium).
W Windows 8.1 SPDY jest dostępny w całym systemie dzięki komponentom Internet Explorer 11. Jednakże ta sama przeglądarka na wersji Windows 7 nie obsługiwała protokołu SPDY.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.