Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SM U-79 – niemiecki podwodny stawiacz min, dziewiąty okręt typu UE I, zbudowany w stoczni Vulcan w Hamburgu w latach 1915-1916. Zwodowany 9 kwietnia 1916 roku, wszedł do służby w Kaiserliche Marine 25 maja 1916 roku[2]. W czasie swojej służby SM[a] U-79 zatopił 22 statki o łącznej pojemności 34 479 BRT, uszkodził dwa statki o pojemności 7474 BRT), zajął jeden jako pryz 1125 BRT) oraz zatopił jeden okręt (14 300 ton)[3].
 U-79 w Cherbourg-Octeville po zakończeniu wojny, około 1920 roku, okręt widoczny na trzecim planie | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ |
UE I |
| Projekt |
Werk 61 |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Początek budowy |
9 marca 1915 |
| Wodowanie |
9 kwietnia 1916 |
| Kaiserliche Marine | |
| Wejście do służby |
25 maja 1916 |
| Los okrętu |
poddany Francji 21 listopada 1918 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
56,8 metra |
| Szerokość |
5,9 m |
| Zanurzenie testowe |
50 m |
| Napęd | |
| 2 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki wysokoprężne Benz (2 × 450 KM), 2 silniki/generatory elektryczne SSW (2 x 330 KM), 2 wały | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
powierzchnia: 7880 Mm / 7 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 zewnętrzne wyrzutnie torpedowe 500 mm (rufowa i dziobowa, zapas 4 torpedy), działo pokładowe 88 mm (w 1917 roku zamienione na działo 105 mm[1]), 2 aparaty minowe (34 miny kotwiczne) | |
| Załoga |
32 |
U-79 był dziewiątym z dziesięciu okrętów typu UE I, będącego następcą typu U-66. Był jednokadłubowym okrętem przeznaczonymi do działań oceanicznych, o długości 56,8 metra, wyporności w zanurzeniu 755 ton i o zasięgu 7880 Mm[4] przy prędkości 7 węzłów na powierzchni oraz 83 Mm przy prędkości 4 węzły w zanurzeniu[5]. Załoga składała się z 32 osób: 28 marynarzy i 4 oficerów[6]. Okręt był wyposażony początkowo w działo pokładowe o kalibrze 88 mm, które zostało w 1917 roku wymienione na działo o kalibrze 105 mm[1]. Wewnątrz kadłuba sztywnego okręt przewoził 34 kotwiczne miny morskie[4], stawiane z dwóch rufowych aparatów minowych o średnicy 100 cm. Każdy z nich mieścił po trzy miny. Po ich otwarciu, masa wody (w sumie 6 ton) musiała być kompensowana zalewaniem dziobowych zbiorników balastowych. Wygospodarowanie miejsca dla min oznaczało również przesunięcie przedziału silnikowego w kierunku dziobu[7]. Uzbrojenie torpedowe to dwie wyrzutnie (dziobowa i rufowa) kalibru 500 mm, typu zewnętrznego, z zapasem 4 torped.
Pierwszym dowódcą okrętu został 9 października 1915 roku mianowany Heinrich Jeß[b][8]. 30 lipca 1916 roku jednostka została przydzielona do I Flotylli. Pierwszym zatopionym przez U-79 statkiem był brytyjski parowiec „Counsellor” (4958 BRT). Statek wszedł na minę 5 mil od latarni morskiej Galley Head w pobliżu Rosscarbery w hrabstwie Cork w Irlandii[9]. Heinrich Jeß dowodził okrętem do 20 lutego 1917 roku. Został zastąpiony przez kapitana Otto Rohrbecka[c][10], który dowodził okrętem do 26 października 1917 roku. W tym okresie U-79 zatopił 10 statków o łącznej pojemności 12 276 BRT, uszkodził dwa statki o pojemności 7474 BRT) oraz zatopił jeden okręt (14 300 ton)[3]. Tą największą jednostką zatopioną przez U-79 był brytyjski krążownik pancerny HMS „Drake”. Zbudowany w 1903 roku w Pembroke Dock okręt miał wyporność 14 300 ton[11][12]. 27 października 1917 roku na stanowisko dowódcy okrętu został mianowany kapitan Otto Dröscher[d][13]. 24 listopada został zastąpiony przez porucznika Karla Thoureta[14]. 15 stycznia 1918 roku U-79 pod dowództwem Thoureta zatopił holenderski parowiec „Westpolder” (749 BRT)[15]. Był to ostatni zatopiony przez U-79 statek.
21 listopada 1918 roku dowodzony wówczas przez kapitana Kurta Slevogta okręt został poddany marynarce francuskiej.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
