SMS Arminius

SMS Arminius – pruski, a następnie niemiecki monitor, który wszedł w skład Pruskiej Marynarki Wojennej w 1865 roku. Obok SMS „Prinz Adalbert”, był to pierwszy niemiecki okręt pancerny. Okręt nazwano imieniem germańskiego wodza z okresu cesarstwa rzymskiego, Arminiusa.

Arminius

Historia
Początek budowy	1863
Wodowanie	20 sierpnia 1864
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	22 kwietnia 1865
Wycofanie ze służby	1875
Los okrętu	złomowany 1902
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1829 t
Długość	63,2 m
Szerokość	10,9 m
Zanurzenie	7,6 m
Napęd
maszyna parowa o mocy 1200 KM, 1 śruba, żagle[1]
Prędkość	10 w.
Uzbrojenie
4 działa 210 mm
Załoga	132

Projekt i budowa

Działo 210 mm z SMS „Arminius”

Projekt okrętu został opracowany przez oficera Royal Navy Cowpera Colesa, zwolennika budowy nowego typu okrętów wyposażonych w wieże artyleryjskie^[2]. „Arminius” był nieco powiększoną kopią duńskiego monitora „Rolf Krake”, także projektu Colesa^[3]. Budowa rozpoczęła się w stoczni Samuda Brothers w Londynie w 1863 roku, a odbiorcą mogła być Konfederacka Marynarka Wojenna^[4]. W momencie wodowania 20 sierpnia 1864 roku było wiadomo, że nabywcą okrętu będą Prusy. Wejście w skład Pruskiej Marynarki Wojennej nastąpiło 22 kwietnia 1865 roku^[1]. Koszt budowy okrętu wyniósł 1,8 mln złotych marek i w części został pokryty ze zbiórki publicznej^[1].

Kadłub okrętu wykonano głównie ze stopu żelaza w połączeniu z elementami drewnianymi. Żelazne opancerzenie w najgrubszym miejscu dochodziło do 114 mm. Zastosowano osiem przedziałów wodoszczelnych^[1]. Okręt wyposażono w maszynę parową o mocy 1200 KM wyprodukowaną przez brytyjską firmę John Penn and Sons, która napędzała jedną śrubę okrętową^[1]. Jako pomocniczy zastosowano napęd żaglowy^[5].

Służba

Po wejściu do służby okręt przez sześć lat służył w roli jednostki ochrony wybrzeża, przeznaczonej głównie do obrony portów. W 1872 roku przydzielono go do wykonywania zadań szkolnych^[5]. Okręt wycofano ze służby w 1875 roku i przeznaczono do zadań pomocniczych^[6]. Dzięki taranowi w części dziobowej, wykorzystywano go w Kilonii jako lodołamacz. Okręt skreślono z rejestrów marynarki 2 marca 1901 roku i sprzedano na złom za kwotę 72 tysięcy złotych marek^[7]. Złomowanie zakończyło się w 1902 roku^[7].

Przypisy

1. Gröner 1990 ↓, s. 1.
2. Sondhaus 2001 ↓, s. 80.
3. Frank M. Bennett: The Monitor and the Navy under steam. Boston – New York: Houghton, Mifflin and Co., 1900, s. 226–227.
4. Sullivan 1987 ↓, s. 17.
5. Chesneau 1979 ↓, s. 242.
6. Sullivan 1987 ↓, s. 13–32.
7. Gröner 1990 ↓, s. 2.

Bibliografia

• Erich Gröner: German Warships: 1815–1945. Annapolis: Naval Institute Press, 1990. ISBN 978-0-87021-790-6.
• Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships, 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 0-85177-133-5.
• David Sullivan. Phantom Fleet:The Confederacy’s Unclaimed European Warships. „Warship International”, 1987. Toledo, Ohio: Naval Records.
• Lawrence Sondhaus: Naval Warfare, 1815-1914. London: Routledge, 2001. ISBN 978-0-415-21478-0.