Słoweński Szlak Górski (SPP, słoweń.Slovenska planinska pot lub Transverzala) – szlak górski z Mariboru do Ankaranu. Rozciąga się przez większość słoweńskiego świata górskiego. Słoweński Szlak Górski był pierwszym długodystansowym szlakiem w Alpach. Na jego wzór zaczęto tworzyć podobne także w innych alpejskich regionach.
Na pomysł połączenia pagórkowatych i górskich obszarów Słowenii wpadł prof. Ivan Šumljak (1899–1984) w 1950 roku. Pierwotnym pomysłem był szlak okrężny, który zaczynałby się i kończył w Mariborze. Jednak Komisja ds. Szlaku Słoweńskiego Związku Górskiego (Planinska zveza Slovenije, PSZ) zmieniła tę propozycję i szlak od Postojnej skierowała dalej w stronę morza. Transverzala była w większości oparta na istniejących szlakach znakowanych, na krótszych odcinkach oznaczyli ją na nowo odpowiedni znakarze. Otwarta została 1 sierpnia 1953 i miała 80 punktów kontrolnych.
Pierwszy przewodnik po słoweńskiej Transverzali opublikowano w 1958 roku. Doczekał się kilku redakcji i wznowień. Do 1993 – 80 punktów kontrolnych, od 1993 – 2003: 69 punktów (w 2001 jeden punkt został zmieniony), od 2003 – 2011 71 punktów kontrolnych, od 2011 do 2013 zaś 75 punktów kontrolnych. Długość w terenie (ta, która jest zwyczajowo podawana jako długość SPP) wynosi 599 km, suma podejść wynosi 45,2 km i zejść 45,5 km. Przy szlaku jest 58 schronisk górskich, także dwa muzea (Słoweńskie Muzeum Górskie w Mojstranie i Szpital Franja) i Jaskinie Szkocjańskie, które są na liście UNESCO.
Ostatnia zmiana miały miejsce w 1991 roku, kiedy zarząd SZG zadecydował o zmianie nazwy na Słoweński Szlak Górski, w związku z czym uzupełniono i wydano w 1994 roku przewodnik, służący pomocą piechurom w przygotowaniu trasy i orientacji na szlaku. Ostatni raz został wydany w 2012.
Przez wszystkie lata Słoweński Szlak Górski pokonało około 9500 turystów.
Słoweński Szlak Górski ma także swoją rozszerzoną wersję, który ma obecnie 35 punktów kontrolnych w całej Słowenii.
Słoweński Szlak Górski zaczyna się w Mariborze, Ankaranie lub w wybranym przez piechura punkcie. Uczestnik trasy prowadzi dziennik podróży, w którym są przybijane specjalne pieczęcie poświęcone tylko temu szlakowi. Uzyskuje się je w schroniskach, wraz z podpisem gospodarza obiektu i datą na specjalną prośbę oraz za okazaniem karty górskiej. Na szczytach, do dziennika przybija się pieczęć szczytu. Wizyty w punktach przystankowych rejestruje się w księgach wpisów. W przypadku braku możliwości uzyskania pieczęci na szczycie, za dokument służy fotografia, podpis przewodnika górskiego (w razie zorganizowanej wycieczki) albo inne świadectwa. Przebycie Słoweńskiego Szlaku Górskiego nie jest ograniczone czasowo.
Słoweński Szlak Górski składa się zarówno z łatwych, jak i trudnych odcinków, o czym ostrzega przewodnik.
Poniższa lista przedstawia punkty na szlaku, ich wysokość n.p.m. oraz czas przejścia z poprzedniego punktu. Pojęcia w języku słoweńskim: koča – dom, chata, schronisko górskie; zavetišče – schron.
