Rudolf Brandys

Rudolf Brandys (ur. 26 września 1895 w Trzebieńczycach, zm. 11 maja 1918 pod Kaniowem) – oficer Legionów Polskich i Wojska Polskiego na Wschodzie, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Rudolf Brandys

kapitan
Data i miejsce urodzenia	26 września 1895 Trzebieńczyce
Data i miejsce śmierci	11 maja 1918 pod Kaniowem
Przebieg służby
Formacja	II Korpus Polski w Rosji
Jednostki	14 pułk strzelców
Stanowiska	dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Grób Rudolfa Brandysa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Życiorys

Urodził się w ówczesnym powiecie wadowickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana, rolnika, i Józefy z Kamskich. Absolwent Gimnazjum św. Jacka w Krakowie^[1]. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich, do 12 kompanii 2 pułku piechoty. Na legionowym szlaku awansował na kolejne stopnie: chorążego (26 maja 1915), podporucznika (1 kwietnia 1916)^[2] i kapitana (1 marca 1918). W lutym 1918 przeszedł do II Korpusu Polskiego i objął stanowisko dowódcy 8 kompanii 14 pułku strzelców. Pod Kaniowem usiłował na czele swojej kompanii, walką wręcz przerwać pierścień niemieckiego okrążenia. W czasie ataku zginął i pochowany został na polu bitwy. W 1933 prochy przeniesiono na Powązki Wojskowe^[1] (kwatera A5-pomnik-3)^[3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6712
• Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[4]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie – pośmiertnie 1 grudnia 1922 „za czyny orężne w czasie bojów Legionów Polskich”^[5]