Roztocze Środkowe

Roztocze Środkowe (343.22) (Roztocze Tomaszowskie) – mezoregion fizycznogeograficzny w południowo-wschodniej Polsce, jeden z trzech mezoregionów Roztocza. Roztocze Środkowe graniczy od zachodu z Roztoczem Zachodnim, od północy z Padołem Zamojskim, od wschodu z Grzędą Sokalską i Równiną Bełską, a od południa z Roztoczem Wschodnim i Równiną Biłgorajską^[1].

Roztocze Środkowe

Wzgórza w okolicach Jacni
Megaregion	Pozaalpejska Europa Środkowa
Prowincja	Wyżyny Polskie
Podprowincja	Wyżyna Lubelsko-Lwowska
Makroregion	Roztocze
Mezoregion	Roztocze Środkowe
Zajmowane jednostki administracyjne	Polska: – woj. lubelskie – woj. podkarpackie

Region jest wyżyną zbudowaną z piaskowców mioceńskich i wapieni litotamniowych, zwykle bez pokrywy lessowej. Osiąga wysokość do 385 m n.p.m. (Wapielnia)^[2]. Roztocze Środkowe przecinają podłużne doliny górnych odcinków Wieprza, Sołokiji i Tanwi (z wodospadami). Jest to region silnie zalesiony. Na jego obszarze znajduje się Roztoczański Park Narodowy, Krasnobrodzki Park Krajobrazowy oraz pomnik przyrody nieożywionej, tzw. Płaczący Kamień – ostaniec o obwodzie kilkunastu metrów. Roztocze Środkowe jest regionem o wysokiej atrakcyjności turystycznej^[1].

Region leży głównie w granicach woj. lubelskiego, obejmując tylko północno-wschodni fragment woj. podkarpackiego w okolicach Narola. Rozpościera się na terenie czterech powiatów: zamojskiego, biłgorajskiego, tomaszowskiego i lubaczowskiego. Roztocze Środkowe ciągnie się od Szczebrzeszyna do poprzecznego obniżenia między Narolem a Lubyczą Królewską^[3].

W obrębie regionu leży 6 miast: Tomaszów Lubelski, Szczebrzeszyn, Zwierzyniec, Krasnobród, Józefów i Narol, ponadto miejscowości Bełżec, Lubycza Królewska, Susiec, Guciów, Tarnawatka, Krynice, Adamów i Podlesina^[2].

Widok na Roztocze Środkowe (Tomaszowskie) z wieży widokowej na Białej Górze