Rafał Sadowski (oficer)
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rafał Sadowski (ur. 21 października 1891 w Mątwicy, zm. 27 października 1945 w Warszawie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 Rafał Sadowski (przed 1934) | |
 podpułkownik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
21 października 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 października 1945 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Artylerii Polowej Legionów, |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
         | |
.png){kind=small}
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 21 października 1891 w rodzinie Aleksandra i Weroniki z Piechowskich[1]. Uczęszczał do gimnazjum rosyjskiego w Łomży, po strajku szkolnym 1905 przeniósł się do polskiej szkoły średniej (maturę zdał w 1910). Studiował na wydziale mechanicznym Politechniki Lwowskiej (1910–1914) i Politechniki Warszawskiej (1918). Był członkiem Związku Strzeleckiego. Od 8 sierpnia 1914 służył w I Brygadzie Legionów Polskich, początkowo w piechocie, następnie w artylerii. Po kryzysie przysięgowym internowany w Szczypiornie i Łomży[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2][3]. W 1923, 1924 był oficerem 1 pułku artylerii polowej Legionów[4][5]. Następnie awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927[6]. W 1928 był przydzielony do Centrum Wyszkolenia Artylerii[7]. W 1932 był oficerem Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych[8]. W 1932 został przeniesiony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie był szefem wydziału[9] i zastępcą szefa[10]. 17 stycznia 1933 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 20. lokatą w korpusie oficerów artylerii[11]. Od 10 września 1935 sprawował stanowisko zastępcy dowódcy macierzystego 1 pułku artylerii lekkiej Legionów[12]. Od 1936 do 1939 był dyrektorem Biura Personalnego w Ministerstwie Komunikacji[13][10].
W czasie II wojny światowej był radcą konsularnym RP w Nowym Jorku[10].
Zmarł 27 października 1945 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C23-1-7)[14].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[1]
- Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)[15]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)[16]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[17][1]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[1]
- Krzyż Węgierski Zasługi II Klasy (Węgry)[1]
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.