Równina Drawska

Równina Drawska (314.63) – mezoregion fizycznogeograficzny w północno-zachodniej Polsce, zaliczany ze względu na typ mezoregionów do sandrów w granicach ostatniego zlodowacenia z jeziorami w regionie nizin i obniżeń, przechodzący od północy w Pojezierze Ińskie i Wysoczyznę Łobeską, od wschodu w Pojezierze Wałeckie, od południa w Kotlinę Gorzowską i od zachodu w Pojezierze Choszczeńskie i Pojezierze Dobiegniewskie^[1].

Jezioro Dubie

Równina Drawska

Prowincja	Niż Środkowoeuropejski
Podprowincja	Pojezierza Południowobałtyckie
Makroregion	Pojezierze Południowopomorskie
Mezoregion	Równina Drawska
Zajmowane jednostki administracyjne	Polska: woj. zachodniopomorskie, woj. wielkopolskie, woj. lubuskie

Obejmuje obszar około 1155 km², przy około 65 km długości wzdłuż osi północ–południe i średnio kilkunastu kilometrach szerokości wzdłuż osi wschód–zachód, przeważnie piasków glacjofluwialnych w dolinie Drawy, spod których gdzieniegdzie wyrastają pojedyncze moreny^[2].

Na Równinie Drawskiej liczne są jeziora wytopiskowe, wśród nich większe: Przytoczno – 2,3 km², Radęcińskie – 1,7 km² i Dubie – 1,1 km²^[2].

Większa część równiny porośnięta jest borem sosnowym – Puszczą Drawską. W granicach mezoregionu utworzono Drawieński Park Narodowy, oprócz niego rezerwaty przyrody m.in. „Stary Załom”^[2].

Na obszarze równiny położone jest miasto Drawno^[2].

Przypisy

1. Jerzy Kondracki, Andrzej Richling. Regiony fizycznogeograficzne, skala 1:1 500 000. Warszawa: Główny Geodeta Kraju, 1994.
2. Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2014, s. 80. ISBN 978-83-01-16022-7.