Puchar Świata w Rugby 7 (2018)
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Puchar Świata w Rugby 7 2018 – siódmy Puchar Świata, turniej o randze mistrzostw świata w rugby 7 rozgrywany co cztery lata, który odbył się w San Francisco w dniach od 20 do 22 lipca 2018 roku. Rywalizowały w nim dwadzieścia cztery drużyny męskie i szesnaście żeńskich. Tytuły mistrzowskie obroniły reprezentacje Nowej Zelandii.
Wybór organizatora
Podsumowanie
Perspektywa
W związku z przyjęciem rugby siedmioosobowego w poczet sportów olimpijskich[1], przyszłość Pucharu Świata stanęła pod znakiem zapytania, IRB bowiem przekonywała MKOl, że występ na igrzyskach będzie najważniejszą imprezą sportową w tej dyscyplinie[2]. W marcu 2013 roku pojawiły się jednak informacje o zachowaniu turnieju i dopasowaniu jego terminarza do cyklu olimpijskiego[3][4], potwierdzone następnie przez IRB w połowie czerwca tego roku, co oznaczało, że kolejny Puchar Świata odbędzie się w roku 2018 – pięć lat po poprzednim[5].
Zgodnie z ogłoszonym przez IRB w styczniu 2014 roku harmonogramem wstępne zgłoszenia związków rugby chętnych do zorganizowania turnieju były przyjmowane do 28 lutego, termin na złożenie oficjalnych kandydatur upływał 5 grudnia tego roku, zaś sam gospodarz miał zostać wybrany w maju 2015 roku[6]. Zgłosiło się czternastu kandydatów[7]: Anglia, Fidżi[8], Francja, Hiszpania, Holandia, Hongkong[9], Nowa Zelandia, Portugalia, RPA, Szkocja[10], Singapur[11][12], USA[13][14], Walia[15][16] i Zjednoczone Emiraty Arabskie[17]. W połowie maja 2015 roku World Rugby wyznaczyła Stany Zjednoczone na organizatora tego turnieju, a jego rozegranie zostało zaplanowane na dwóch arenach – AT&T Park w San Francisco i Avaya Stadium w San Jose[18], ostatecznie jednak zawody gościł tylko pierwszy z nich[19][20].
Informacje ogólne
Podsumowanie
Perspektywa
We wrześniu 2016 roku World Rugby zaprezentowała logo zawodów zawierające symbol miasta gospodarza – Golden Gate Bridge – oraz uruchomiła stronę internetową turnieju, jednocześnie przedstawiono schemat kwalifikacji[21]. Oficjalna turniejowa piłka, przygotowana przez firmę Gilbert, została przedstawiona pod koniec lutego 2018 roku[22].
Sprzedaż biletów została uruchomiona na rok przed rozpoczęciem zawodów – 20 lipca 2017 roku – wcześniejszy dostęp mogły otrzymać osoby, które zapisały się do oficjalnego newslettera zawodów[23][24]. Już w pierwszych siedmiu dniach sprzedano, w postaci trzydniowych wejściówek, ponad czterdzieści tysięcy biletów dla kibiców z trzydziestu sześciu państw[25], a ich cena – w zależności od miejsca – mieściła się w przedziale od 134 do 614 USD[26]. Sprzedaż biletów, za minimum 108 USD, uprawniających do wejścia na nienumerowane miejsca w jeden z turniejowych dni rozpoczęła się natomiast w połowie listopada tegoż roku[27][28]. Na początku maja 2018 roku sprzedaż wejściówek osiągnęła 63 tysiące, jednocześnie rozpoczęto sprzedaż biletów na wszystkie kategorie miejsc[29].
Organizatorzy szacowali, iż do sprawnego przeprowadzenia zawodów będzie potrzebnych do 1200 ochotników[30][31]. Uruchomiono także dodatkowe inicjatywy skierowane do młodzieży[32][33].
NBC Sports transmitował wszystkie mecze zawodów[34], łącznie na atenach telewizyjnych zagościło trzydzieści godzin transmisji na żywo, zaś media strumieniowe zanotowały wynik 1,7 miliona minut; była to zatem najbardziej oglądana emisja rugby w USA[35]. Prócz oficjalnej aplikacji turnieju i strony z komentarzem na żywo organizatorzy przygotowali również m.in. możliwość typowania wyników oraz wykorzystali elementy rzeczywistości rozszerzonej i wirtualnej[36]. Uruchomiono także kampanię #BeYourself propagującą czysty sport, zdrowe odżywanie oraz trening, wpisującą się w działającą już inicjatywę Keep Rugby Clean dotyczącą edukacji antydopingowej[37][38].
Uczestnicy
W turnieju uczestniczyło 16 drużyn żeńskich i 24 męskie. Składy zespołów podano dzień przed zawodami[39][40][41].
Kwalifikacje
Podsumowanie
Perspektywa
Schemat kwalifikacji został opublikowany we wrześniu 2016 roku. Automatyczny awans do turnieju finałowego uzyskali w przypadku mężczyzn ćwierćfinaliści, a wśród kobiet półfinalistki poprzedniego Pucharu Świata. O pozostałe miejsca odbywały się eliminacje oparte na rankingu światowego cyklu oraz regionalne kwalifikacje zaplanowane na okres od czerwca 2017 do kwietnia 2018 roku[21][42][43].
Mężczyźni
| Afryka | Ameryka Południowa | Ameryka Północna/Karaiby | Azja | Europa | Oceania | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Automatyczna kwalifikacja | ||||||
| WRSS (2016/2017) | ||||||
| Regionalne eliminacje |
|
Kobiety
| Afryka | Ameryka Południowa | Ameryka Północna/Karaiby | Azja | Europa | Oceania | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Automatyczna kwalifikacja | ||||||
| WSS (2016/2017) | ||||||
| Regionalne eliminacje |
Zawody
Podsumowanie
Perspektywa
Na początku kwietnia 2017 roku World Rugby ustaliła ramy czasowe turnieju – mecze zostały zaplanowane w dniach od 20 do 22 lipca 2017 roku na mieszczącym czterdzieści dwa tysiące widzów AT&T Park w San Francisco[44].
Pod koniec lipca 2017 roku przedstawiono nowy format rozgrywania zawodów[24]. W przeciwieństwie do poprzednich edycji turniej miał być rozgrywany jedynie systemem pucharowym. W szesnastozespołowym turnieju kobiet miała zostać rozstawiona czołowa ósemka – automatyczni kwalifikanci z edycji 2013 oraz drużyny, które awansowały poprzez WSS – do których dolosowano by reprezentacje z turniejów regionalnych. Wśród mężczyzn natomiast czołowa ósemka – ćwierćfinaliści PŚ 2013 – znalazłaby się w 1/8 finału, zaś pozostała szesnastka miała zagrać w ośmiu parach w rundzie wstępnej[45]. Pod koniec listopada tego roku ogłoszono jednak, że przy niezmienionym systemie gier zespoły zostaną rozstawione według wyników osiągniętych w światowych cyklach oraz kwalifikacjach do nich[46]. Sam format wywołał mieszane opinie zarówno wśród ekspertów, trenerów i fanów – zarówno przed, jak i po zawodach[47][48][49][50][51][52].
Rozstawienie zespołów ogłoszono w połowie kwietnia 2018 roku – na sto dni przed rozpoczęciem turnieju[53][54], zaś szczegółowy rozkład gier na początku maja tegoż roku[55][56].
Zawody sędziowało dziewiętnaścioro arbitrów z czternastu krajów[57][58][59].
Dla siedmiu zawodniczek (Beatriz Futuro, Claire Allan, Heather Fisher, Fanny Horta, Zenay Jordaan, Marina Bravo, Bárbara Pla) i sześciu zawodników (James Rodwell, Manoël Dall Igna, Collins Injera, Alatasi Tupou, Scott Riddell, Philip Snyman) był to trzeci turniej finałowy Pucharu Świata[60].
Turniej mężczyzn
W zawodach triumfowali All Blacks Sevens w finale pokonując Anglików, brąz przypadł zaś Blitzboks. Nowozelandczycy zostali tym samym pierwszym zespołem w historii, który zdobył Melrose Cup trzykrotnie, oraz pierwszym męskim, który obronił tytuł mistrzowski[61]. Najwięcej punktów zdobył reprezentant Papui-Nowej Gwinei Manu Guise, zaś w klasyfikacji przyłożeń z sześcioma zwyciężyli Joe Ravouvou i Siviwe Soyizwapi[62].
| Półfinały | Finał | |||||||
| 22 lipca 2018 | ||||||||
 Południowa Afryka | 7 | |||||||
| 22 lipca 2018 | ||||||||
 Anglia | 29 | |||||||
| Anglia | 12 | |||||||
| 22 lipca 2018 | ||||||||
 Nowa Zelandia | 33 | |||||||
 Fidżi | 17 | |||||||
| Nowa Zelandia | 22 | |||||||
| Mecz o 3. miejsce | ||||||||
| 22 lipca 2018 | ||||||||
| Południowa Afryka | 24 | |||||||
| Fidżi | 19 | |||||||
Turniej kobiet
W zawodach triumfowały Nowozelandki zostając pierwszym zespołem, który obronił tytuł mistrzowski. W finale pokonały znajdujące się po raz pierwszy na tym etapie rozgrywek Francuzki, brąz przypadł zaś Australijkom[63][64]. Najwięcej punktów zdobyła przedstawicielka mistrzowskiej drużyny Michaela Blyde, która wszystkie punkty zdobyła z dziewięciu przyłożeń zwyciężając również w tej klasyfikacji[65].
| Półfinały | Finał | |||||||
| 21 lipca 2018 | ||||||||
| Nowa Zelandia | 26 | |||||||
| 21 lipca 2018 | ||||||||
 Stany Zjednoczone | 21 | |||||||
| Nowa Zelandia | 29 | |||||||
| 21 lipca 2018 | ||||||||
 Francja | 0 | |||||||
 Australia | 12 | |||||||
| Francja | 19 | |||||||
| Mecz o 3. miejsce | ||||||||
| 21 lipca 2018 | ||||||||
| Stany Zjednoczone | 14 | |||||||
| Australia | 24 | |||||||
Medaliści
| Konkurencja |  |
 |
 |
| Turniej kobiet | Nowa Zelandia Ruby Tui Shakira Baker Stacey Waaka Niall Williams Sarah Goss Michaela Blyde Tyla Nathan-Wong Kelly Brazier Gayle Broughton Theresa Fitzpatrick Portia Woodman Tenika Willison Allan Bunting |
Francja Marjorie Mayans Anne Cecile Chloe Pelle Carla Neisen Montserrat Amedee Fanny Horta Coralie Bertrand Camille Grassineau Joanna Sainlo Caroline Drouin Shannon Izar Lina Guerin David Courteix |
Australia Shannon Parry Sharni Williams Demi Hayes Page McGregor Emma Tonegato Evania Pelite Charlotte Caslick Yasmin Meakes Cassandra Staples Alicia Quirk Emilee Cherry Ellia Green John Manenti |
| Turniej mężczyzn | Nowa Zelandia Scott Curry Tim Mikkelson Trael Joass Joe Ravouvou Dylan Collier Akuila Rokolisoa Salesi Rayasi Andrew Knewstubb Regan Ware Kurt Baker Jona Nareki Sione Molia Clark Laidlaw |
Anglia Richard de Carpentier Mike Ellery Phil Burgess Dan Norton James Rodwell Tom Mitchell Will Edwards Alex Davis Oliver Lindsay-Hague Ruaridh McConnochie William Muir Harry Glover Simon Amor |
Południowa Afryka Ryan Oosthuizen Philip Snyman Dylan Sage Zain Davids Werner Kok Heino Bezuidenhout Dewald Human Rosko Specman Justin Geduld Selvyn Davids Siviwe Soyizwapi Ruhan Nel Neil Powell |
Partnerzy
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.