Prawo minimum Liebiga

Prawo minimum Liebiga – jedno z podstawowych praw ekologii klasycznej, mówiące, że czynnik, którego jest najmniej (jest w minimum) działa ograniczająco na organizm, bądź całą populację. Zasada ta, jako „teoria minimum”, została sformułowana przez nieznanego wówczas Carla Sprengela i dopiero po jej sprawdzeniu i ponownym opublikowaniu przez Liebiga w 1841 roku^[1] została spopularyzowana na całym świecie, będąc błędnie przypisywana Liebigowi.

Beczka Liebiga

Z czasem udowodniono, że prawo minimum odnosi się także do innych organizmów żywych i ma zastosowanie ogólnoprzyrodnicze^[2]. Rozwinięciem tego prawa jest zasada tolerancji ekologicznej Shelforda^[3].

Beczka Liebiga jest rodzajem wizualizacji tego prawa zaproponowanym przez samego uczonego^{[potrzebny przypis]}. Pojemność beczki jest ograniczana długością najkrótszej klepki, analogicznie do rozwoju organizmu, który jest ograniczany czynnikiem, którego jest najmniej.

Zobacz też

• Zasada Anny Kareniny
• Stenobionty
• Eurybionty