Porąbek

Porąbek (niem. Porombek^[1]) – dawna wieś w granicach miasta Bierunia. Leży we wschodniej części miasta, wzdłuż ulicy Porąbek.

Porąbek

dawna wieś w granicach miasta Bierunia
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Powiat	bieruńsko-lędziński
Miasto	Bieruń
W granicach Bierunia	2 kwietnia 1991
Tablice rejestracyjne	SBL
Położenie na mapie Bierunia Porąbek
Położenie na mapie Polski Porąbek
Położenie na mapie województwa śląskiego Porąbek
Położenie na mapie powiatu bieruńsko-lędzińskiego Porąbek
50°04′22″N 19°09′53″E

Historia

Porąbek to dawna wieś. W końcu XIX wieku liczył 173 mieszkańców, zamieszkujących 215 mórg obszaru; razem z kolonią Boesdorf stanowił gminę^[2]. W II RP Porąbek stanowił dawniej obszar dworski w powiecie pszczyńskim, od 1922 w woj. śląskim^[3]. 1 października 1924 zniesiono obszary dworskie na obszarze województwa śląskiego, w związku z czym Porąbek podzielono i włączono do gmin jednostkowych Ściernie i Nowy Bieruń^[4].

W latach 1945–1954 wszedł w skład zbiorowej gminy Bieruń Nowy. W latach 1954–1972 należał do gromady Bieruń Nowy. W latach 1973–1975 w gminie Bieruń Stary (obejmującej 4 sołectwa: Bijasowice, Czarnuchowice, Nowy Bieruń i Ściernie)^[5][6]. Od 27 maja 1975 r. do 1 kwietnia 1991 dzielnica Tychów^[7][8]. Od 2 kwietnia 1991 r dzielnica usamodzielnionego Bierunia^[8].

Przypisy

1. Porąbek, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 813.
2. Porąbek, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 813.
3. Dz.U.Śl. 1922 nr 13 poz. 43
4. Dz.U. Śl. 1924 Nr 13 poz. 53
5. Uchwała Nr XX/99/72 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach z dnia 6 grudnia 1972 r. w sprawie utworzenia gmin w województwie katowickim (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach z dnia 20 grudnia 1972 r., Nr. 12, Poz. 103)
6. Dz.U. 1975 nr 15 poz. 87
7. Dz.U. 1975 nr 15 poz. 8
8. Dz.U. 1991 nr 2 poz. 8

Linki zewnętrzne

• Porąbek, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 813.