Polska Partia Narodowo-Socjalistyczna

Polska Partia Narodowo-Socjalistyczna – partia narodowosocjalistyczna założona w 1932 przez adwokata Władysława Obrębskiego, zdelegalizowana w 1937^[1].

Przywódcami formacji byli Polacy: Władysław Obrębski, F. Ambroziak, H. Bartoszewicz, B. Kwieciński, P. Maślanka, oraz Niemcy – A. Brandt, J. Hiller, A. Kling, i V. Laus. W 1934 jej oddziały zorganizowano m.in. w Łęczycy, Kutnie i Radogoszczy. Grupa była wspierana przez niemieckich przemysłowców^[2]. Jej członkowie utrzymywali kontakty ze Stronnictwem Narodowym i Związkiem Młodych Narodowców^[2].

Program miał charakter radykalnie antysemicki i antykomunistyczny. Polskę postrzegano jako żydowski „teren kolonizacyjny”^[3]. Postulowano numerus clausus i wygnanie Żydów z Europy^[2]. Odwoływano się do rozwiązań z III Rzeszy i faszystowskich Włoch. Postulaty ustrojowe były antydemokratyczne^[2].

Pod koniec 1937 Ministerstwo Spraw Wewnętrznych „odmówiło zezwolenia Polskiej Partii Narodowo-Socjalistycznej na używanie odznaki w kształcie swastyki, munduru, składającego się z czapki, maciejówki zielonej, z czarnym daszkiem, bluzy sportowej, lub frencza, zapinanego na guziki z wyobrażeniem na lewym rękawie swastyki biało-czerwonej”^[4].

Nazwą PPNS posługiwała się też mniejsza i krótkotrwała grupa działająca w Krakowie, skupiona wokół pisma „Swastyka”^[5]. Organem prasowym grupy Obrębskiego był z kolei „Świt”^[1].

Zobacz też

• Faszyści i narodowi socjaliści w Polsce