Podatność magnetyczna – współczynnik proporcjonalności w równaniu określającym wielkość namagnesowania jako funkcję natężenia pola magnetycznego[1]:
gdzie:
- – namagnesowanie (moment magnetyczny jednostki objętości substancji),
- – objętościowa podatność magnetyczna,
- – natężenie pola magnetycznego.
Podatność magnetyczna jest w systemie SI wielkością bezwymiarową.
W zależności od właściwości substancji jej podatność magnetyczna zmienia się dość zasadniczo. Gdy:
- – substancja jest diamagnetykiem, co oznacza że pole magnetyczne jest „wypychane” z takiego ciała (maleje gęstość strumienia pola magnetycznego w porównaniu z próżnią),
- – brak podatności, np. dla próżni,
- – substancja jest paramagnetykiem, co oznacza że pole magnetyczne jest „wciągane” do takiego ciała (rośnie gęstość strumienia pola magnetycznego w porównaniu z próżnią),
- – substancja jest ferromagnetykiem.
Pomimo obowiązującego układu jednostek SI, w literaturze przy zagadnieniach zajmujących się podatnością magnetyczną, nadal często stosuje się stary układ CGS. W rozpatrywanych zagadnieniach wygodne jest stosowanie pojęć podatności określonej ilości materii. Może to być:
- objętościowa podatność magnetyczna – podatność przypadająca na jednostkową objętość materii; w układzie CGS jest wielkością bezwymiarową;
- molowa podatność magnetyczna,
gdzie:
- – objętość molowa.
- podatność magnetyczna molowa pierwiastka, która jest jednym z częściej spotykanych; jest to podatność magnetyczną materiału, w przeliczeniu na ilość moli wybranego pierwiastka w jednym molu substancji. Zwykle przeliczenie jest na atomy pierwiastków od których pochodzi magnetyzm. Jednostką podatności w układzie CGS wówczas będzie:
- gdzie mol X będzie oznaczało mol atomów pierwiastka X.