Loading AI tools
irlandzki rugbysta Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paul O’Connell (ur. 20 października 1979 r. w Limerick[1][3]) – irlandzki rugbysta występujący na pozycji wspieracza, były kapitan reprezentacji i zespołu British and Irish Lions.
 O’Connell podczas Puchar Świata 2015 | |||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Paul Jeremiah O’Connell[1] | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
20 października 1979 | ||||||||||||||||||
| Wzrost |
198 cm[2] | ||||||||||||||||||
| Masa ciała |
112 kg[2] | ||||||||||||||||||
| Rugby union | |||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Reprezentacja narodowa | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
W trakcie swojej kariery czterokrotnie uczestniczył w pucharze świata i trzy razy sięgał po Puchar Sześciu Narodów, zdobywając przy tym Wielki Szlem oraz czterokrotnie Triple Crown[4]. Z prowincjonalną drużyną Munster Rugby wywalczył trzy tytuły ligowe, puchar ligi oraz dwa europejskie puchary.
O’Connell urodził się i wychował w Limerick[1], gdzie uczęszczał do Model School[5], a następnie do Ardscoil Rís[6][7]. W dzieciństwie z powodzeniem uprawiał wiele dyscyplin sportu, przede wszystkim pływanie[8][9] (w Limerick Swimming Club), ale też golf czy futbol gaelicki[8] (w South Liberties)[8][9][10].
Rugby zaczął uprawiać mając osiem lat[10] w ekipie Young Munster[6], jednak wkrótce poświęcił się wyłącznie pływaniu[9]. Do rugby powrócił w wieku lat 16[7][9]. W barwach Ardscoil Rís występował w Munster Schools Rugby Senior Cup[7]. Zanim został przekwalifikowany na wspieracza, ustawiany był na pozycji łącznika ataku[8].
Po podpisaniu zawodowego kontraktu z drużyną Munster Rugby, O’Connell w sierpniu 2001 roku zadebiutował w przedsezonowym sparingu z Bath Rugby[11]. W meczu o stawkę po raz pierwszy wystąpił w ostatnich minutach meczu z zespołem z Edynburga rozegranym w ramach Celtic League[12][13]. Nieco ponad miesiąc później zadebiutował również w rozgrywkach europejskich – jako zmiennik pojawił się na boisku w spotkaniu z Castres Olympique[13][14]. W Pucharze Heinekena Munster dotarł aż finału – który O’Connell rozpoczął w pierwszym składzie – jednak ostatecznie uległ Leicester Tigers 15:9[13][15].
W 2003 roku z prowincjonalną drużyną wywalczył mistrzostwo Celtic Legue, po zwycięstwie nad Neath 37:17 (w samym finale O’Connell nie brał udziału)[12][16]. Dalsze sukcesy przyniósł sezon 2004/2005, kiedy to Munster sięgnął po Celtic Cup. W finale irlandzka drużyna pokonała Walijczyków ze Scarlets 27:16[12][17].
Kolejny sezon w wykonaniu Munster Rugby na stałe zapisał się w historii irlandzkiego rugby. Drużyna z Thomond Park jako druga w kraju (i jako pierwsza od sezonu 1998/1999) sięgnęła po Puchar Heinekena[18]. O’Connell w ćwierćfinale z USA Perpignan świetną dyspozycję udokumentował przyłożeniem[19], odgrywając również niepoślednią rolę w meczach półfinałowym z Leinster Rugby[20] i finałowym z Biarritz Olympique[21][22]. Za sezon ten otrzymał nominację do nagrody Zawodnika Roku na Świecie[23].
Przed rozpoczęciem sezonu 2007/2008 O’Connell został wybrany kapitanem swojej drużyny[24]. Pod jego przewodnictwem Munster po roku przerwy ponownie sięgnął po Puchar Heinekena, pokonując w finale Tuluzę 16:13[25][26]. Z kolei rok później zespół z południowo-zachodniej Irlandii wywalczył tytuł mistrzowski w Celtic League[12][27][28].
W marcu 2010 roku O’Connell doznał kontuzji pachwiny[29], która następnie została zainfekowana[30], co znacznie wydłużyło okres rehabilitacji. Zgodnie z wcześniejszymi przewidywaniami[30], kapitan Munsteru do gry wrócił dopiero w grudniu, w meczu Young Munster[31]. W kolejnych tygodniach z ławki rezerwowych pojawił się na boisku w meczu ligowym przeciw Cardiff Blues[32], a następnie w spotkaniu Pucharu Heinekena z Ospreys[31][33]. W pojedynku tym w nieprzepisowy sposób zaatakował jednak Jonathana Thomasa, za co został ukarany czerwoną kartką i dalszymi czterema tygodniami zawieszenia[34]. Kiedy w połowie stycznia 2011 roku O’Connell od pierwszego gwizdka wystąpił w meczu Pucharu Heinekena z RC Toulon, był to jego pierwszy mecz w podstawowym składzie od 51 tygodni. Porażka w tym spotkaniu oznaczała, że Munster po raz pierwszy od 13 lat odpadł z rozgrywek po fazie grupowej[35]. W kwietniu Irlandczyk doznał kolejnej kontuzji, kiedy w meczu z Leinster Rugby uszkodził ścięgno w kostce. Uraz ten wykluczył go z gry na cztery tygodnie[36]. Pierwszy mecz O’Connella po kontuzji przypadł na półfinał European Challenge Cup, w którym Munster uległ angielskim Harlequins[37]. Miesiąc później w roli kapitana poprowadził Munster do zwycięstwa nad Leinsterem w wielkim finale Celtic League[38].
W styczniu 2012 roku O’Connell przedłużył kontrakt z prowincjonalnym zespołem o dwa dalsze lata, do końca sezonu 2013/2014[11][39], jednak kolejny rok stanowił niemal stałe pasmo urazów irlandzkiego wspieracza. W trakcie marcowego meczu reprezentacji doznał kontuzji kolana[40], po której wrócił do gry 8 kwietnia w meczu z Ulster Rugby[41]. Miesiąc później w spotkaniu z tym samym rywalem raz jeszcze uszkodził kolano, co miało odsunąć go od treningów na cztery do sześciu tygodni[42]. Opuściwszy znaczną część sezonu z uwagi na kontuzje, w trakcie letniej przerwy w rozgrywkach O’Connell zrezygnował z funkcji kapitana Munsteru na rzecz Douga Howletta[43]. Jako że rehabilitacja postępowała wolniej niż przypuszczano[44], zawodnik powrócił do składu dopiero w połowie października na mecz Pucharu Heinekena przeciw Racing Métro 92[45]. 1 stycznia 2013 r. ogłoszono z kolei, że wychowanek Young Munster pomyślnie przeszedł operację kręgosłupa, dzięki której zlikwidowano nawracający problem związany z uciskającym nerw krążkiem międzykręgowym. Datę powrotu do pełnej sprawności wstępnie określono na kwiecień 2013 roku[46]. Tym razem rehabilitacja przebiegła jednak szybciej, niż przewidywano i już w połowie marca reprezentant Irlandii wystąpił w spotkaniu rezerw Munsteru[47] oraz w meczu ligi irlandzkiej w barwach Young Munster[48]. Do pierwszej drużyny Munster Rugby powrócił w spotkaniu z Connachtem 23 marca[49]. W dalszej części sezonu – pod nieobecność Howletta – jako kapitan prowadził drużynę w wygranym ćwierćfinale Pucharu Heinekena z Harlequins (gdy został okrzyknięty graczem meczu)[50] oraz półfinale, w którym Irlandczycy ulegli zespołowi ASM Clermont Auvergne[51].
Na początku kolejnego roku O’Connell o dwa lata, do końca sezonu 2015/2016 przedłużył kontrakt z drużynami prowincjonalna i narodową[52][53]. Niemniej w czerwcu 2015 roku ogłoszono, że Munster Rugby oraz Irish Rugby Football Union wobec wieloletnich zasług zawodnika przystały na jego prośbę o skrócenie dotychczasowej umowy[12]. W sumie w barwach drużyny z Munsteru rozegrał 178 spotkań[12].
Przedwczesne rozwiązanie kontraktu wiązało się z transferem do klubu RC Toulon, o którym od pewnego czasu spekulowały irlandzkie media. Odrzuciwszy pierwotną ofertę francuskiego potentata[54], O’Connell podpisał ostatecznie dwuletnią umowę wiążącą go z zespołem z Lazurowego Wybrzeża[55]. Debiut w nowej drużynie musiał jednak zostać odłożony w czasie, gdyż uraz, jakiego doznał w październiku 2015 roku, wykluczył go z gry na cztery do ośmiu miesięcy[56]. W lutym 2016 roku z uwagi na powolne postępy w rehabilitacji i zalecenia lekarskie Irlandczyk ogłosił zakończenie kariery sportowej[57].
Po raz pierwszy w barwach narodowych O’Connell wystąpił w 1997 roku w tzw. reprezentacji szkolnej czyli drużynie U-18, gdzie występował m.in. razem z Gordonem D’Arcym[13]. Zadebiutował na Thomond Park w meczu ze Szkocją[10]. Następnie trafił do zespołu do lat 21, w którym grał obok Donnchy O’Callaghana[13]. W listopadzie 2001 roku znalazł się na ławce rezerwowych podczas meczu na Donnybrook Stadium, w który spotkały się zespół „Ireland Development XV” i reprezentacja Samoa[58][59]. W tym samym miesiącu znalazł się w szerokim składzie Irlandii A, która na Ravenhill Stadium mierzyła się z rezerwami Nowej Zelandii[60].
W pierwszej reprezentacji debiutował w lutym 2002 roku w meczu Pucharu Sześciu Narodów z Walią[1]. Już na samym początku spotkania w trakcie starcia z Walijczykiem Craigiem Quinnellem został uderzony łokciem w głowę, na skutek czego stracił przytomność. Po chwili podjął jednak grę i w 25. minucie spotkania po maulu autowym zdołał nawet położyć piłkę w polu punktowym. Kilka minut później opuścił jednak plac gry[61]. Jak sam przyznał później w jednym z wywiadów, podczas badania lekarskiego tuż po zejściu z boiska nie zdawał sobie sprawy z czasu, jaki spędził na boisku, jak również nie pamiętał o tym, że zdobył przyłożenie[6].
W kolejnym roku, w sierpniowym sparingu z Walią zdobył dwa przyłożenia[62], czym przybliżył się do powołania na odbywający się w październiku i listopadzie Puchar Świata 2003[63]. Podczas australijskiego turnieju wystąpił we wszystkich pięciu spotkaniach swojej reprezentacji[64], która odpadła w ćwierćfinale po porażce z Francją[65]. Na początku 2004 roku O’Connell uczestniczył w Pucharze Sześciu Narodów, podczas którego reprezentacja Irlandii po raz pierwszy od 19 lat wywalczyła Triple Crown[uwaga 1][12][66]. W pierwszym meczu turnieju, z Francją, 24-letni rwacz – wobec kontuzji Briana O’Driscolla – po raz pierwszy pełnił rolę kapitana reprezentacji[67].
W 2005 roku otrzymał powołanie do brytyjskiej drużyny mieszanej, British and Irish Lions na jej nowozelandzkie tournée – wystąpił w dwóch sparingach i wszystkich trzech testmeczach z „All Blacks”[68]. Rok później w barwach reprezentacji brał czynny udział w Pucharze Sześciu Narodów. Jego zwieńczeniem był dramatyczny mecz z Anglią, w którym uzyskane w ostatnich minutach zwycięstwo dało Irlandii – po roku przerwy – kolejny tytuł Triple Crown[69]. Jesienią tego samego roku w rozegranym na Lansdowne Road pojedynku z Pacific Islanders, kombinowanym zespołem reprezentującym Fidżi, Samoa i Tonga, O’Connell zdobył jedno z ośmiu przyłożeń swojej drużyny. Było to ostatnie przyłożenie przed rozbiórką tego obiektu, na którego miejscu wybudowano później Aviva Stadium[70]. Jesienią otrzymał nominację do nagrody światowej federacji dla Zawodnika Roku[23].
Rok 2007 reprezentacja Irlandii tradycyjnie rozpoczęła od Pucharu Sześciu Narodów. Pod nieobecność kontuzjowanego O’Driscolla, to O’Connell poprowadził reprezentację w pierwszym w historii spotkaniu rugby rozegranym na Croke Park, stadionie sportów gaelickich. Do legendy przeszła jego przedmeczowa przemowa, w której motywował kolegów z drużyny do „szaleńczej agresji”[71]. Irlandczycy ulegli wówczas Francji po przyłożeniu Vincenta Clerca zdobytym na minutę przed ostatnim gwizdkiem[72]. Tydzień później gospodarze na tym samym obiekcie odnieśli rekordowe zwycięstwo 43:13 nad reprezentacją Anglii[73]. Ostatecznie mimo zwycięstwa we wszystkich pozostałych spotkaniach, reprezentacja Irlandii zajęła drugie miejsce, jedynie różnicą „małych punktów” ustępując swoim jedynym pogromcom – Francuzom[74]. Mimo wszystko drużyna z Zielonej Wyspy po raz trzeci w ciągu czterech lat wywalczyła Triple Crown[1][12]. Kilka miesięcy później O’Connell znalazł się w składzie reprezentacji na Puchar Świata[75], jednak rozgrywany we Francji turniej okazał się być dla Irlandczyków szczególnie nieudany. Po nieprzekonującym zwycięstwie nad Namibią[76], irlandzka reprezentacja zaledwie czterema punktami pokonała Gruzję[77]. Ówczesny łącznik ataku Ronan O’Gara określił tę wygraną jako najgorszy moment w historii irlandzkiego rugby[78]. Po dwóch kolejnych porażkach, z Francją i Argentyną irlandzka kadra po raz pierwszy w historii nie awansowała do fazy pucharowej mistrzostw[79]. O’Connell wystąpił we wszystkich meczach swojej drużyny[64].
W roku 2009 zawodnik Munsteru był pewnym punktem swojej reprezentacji podczas Pucharu Sześciu Narodów[64], kiedy ta sięgnęła po zwycięstwo w rozgrywkach i pierwszy od 61 lat Wielki Szlem (oraz Tripple Crown)[80]. Po jednopunktowym zwycięstwie nad Anglią[81], Irlandczycy w ostatniej kolejce w dramatycznych okolicznościach wygrali z Walią 17:15[80][82]. Odzwierciedleniem wysokiej formy reprezentacji był skład British and Irish Lions na tournée po Południowej Afryce, w którym znalazło się 14 Irlandczyków, zaś O’Connellowi powierzono funkcję kapitana[12][83]. Tym samym został dziesiątym Irlandczykiem w historii, który pełnił tę rolę[1]. W RPA wystąpił w trzech meczach przygotowawczych i trzech testmeczach z „Springboks”[64][68]. Po dwóch porażkach, w ostatnim spotkaniu serii „Lwy” wygrały spotkanie na Ellis Park 28:9[84]. Komentatorzy podkreślali charyzmę i zaangażowanie O’Connella w motywowanie swoich kolegów w trakcie spotkań[84]. Z uwagi na przewlekłą kontuzję pachwiny, której nabawił się w trakcie ostatniej kolejki Pucharu Sześciu Narodów, O’Connell w roku 2010 opuścił pozostałe spotkania na arenie międzynarodowej[29][30].
Wystąpiwszy we wszystkich pięciu meczach Pucharu Sześciu Narodów 2011[64], w dalszej części sezonu O’Connell otrzymał powołanie na Puchar Świata[85]. W pierwszym spotkaniu nowozelandzkiego turnieju Irlandczycy pokonali USA, zaś sam O’Connell został wybrany najlepszym zawodnikiem meczu[86]. W kolejnym meczu fazy grupowej Irlandia zanotowała historyczne zwycięstwo nad Australią[87], jednak z dalszym udziałem w turnieju pożegnała się już w ćwierćfinale po porażce z Walią[88].
Na początku roku 2012 ogłoszono, że O’Connell do końca sezonu 2013/2014 przedłużył umowę wiążącą go z krajową federacją[39]. Mniej więcej w tym samym czasie ogłoszono, że zastąpi kontuzjowanego O’Driscolla w roli kapitana reprezentacji podczas Puchar Sześciu Narodów 2012[2][89], jednak w trzecim spotkaniu turnieju sam doznał urazu kolana, który wykluczył go z gry na sześć tygodni[40]. Z uwagi na operację kręgosłupa nie był również w stanie wziąć udziału w kolejnej edycji Pucharu[1][46]. Doszedłszy do pełnej sprawności, znalazł się w składzie British and Irish Lions na tournée po Australii[90]. Pod nieobecność kapitana drużyny Sama Warburtona O’Connell poprowadził „Lwy” w rozgrywanym w Hongkongu sparingu z Barbarians, w którym zdobył przyłożenie[91]. Pojawił się także w wyjściowym składzie zespołu w pierwszym meczu z reprezentacją Australii, jednak w jednym ze starć złamał kość przedramienia. Mimo iż zdołał dokończyć spotkanie, nie był w stanie uczestniczyć w dalszych pojedynkach. Z uwagi na duże doświadczenie zaproponowano mu jednak pozostanie w składzie Lions i dalsze treningi z zespołem[92].
Wywodzący się z Limerick zawodnik na początku 2014 roku o dwa sezony przedłużył umowę wiążącą go z IRFU[53], a niedługo później znalazł się w składzie reprezentacji na Puchar Sześciu Narodów[93]. Choć z powodu infekcji dróg oddechowych musiał opuścić mecz otwarcia przeciw Szkocji[94], uczestniczył w czterech pozostałych pojedynkach[64]. Po dramatycznym wyjazdowym zwycięstwie nad Francją Irlandczycy sięgnęli po końcowe trofeum[95]. W czerwcowym meczu z Argentyną O’Connell – jako zaledwie czwarty Irlandczyk[13] – zaliczył swój setny testmecz (z czego siedem w barwach Lions). Było to zarazem pierwsze w historii zwycięstwo Irlandczyków odniesione w Argentynie[96].
Podczas Pucharu Sześciu Narodów 2015 O’Connell ponownie był kapitanem reprezentacji[97], a prowadzona przez niego drużyna zanotowała kolejne zwycięstwa nad Włochami, Francją i Anglią[98]. Dopiero porażka z Walią pozbawiła Irlandczyków szans na drugi z rzędu Wielki Szlem[98]. Spotkanie to było setnym meczem O’Connella w irlandzkiej kadrze[8][98]. W ostatniej kolejce zespół z Zielonej Wyspy pokonał Szkocję, dzięki czemu sięgnął po końcowy tryumf. Był to zarazem pierwszy przypadek od 1949 roku, kiedy irlandzki kapitan dwa razy z rzędu wznosił trofeum za zwycięstwo w turnieju[99][100]. Został również wybrany przez kibiców najlepszym zawodnikiem turnieju[4][101].
.jpg)
Zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami[102] w czerwcu 2015 roku irlandzki wspieracz ogłosił, że po zakończeniu Pucharu Świata zamierza zakończyć międzynarodową karierę. Jednocześnie podano do wiadomości, że władze irlandzkiej federacji zgodziły się skrócić wiążący zawodnika kontrakt[12]. W sierpniu O’Connell znalazł się w 31-osobowym składzie powołanym przez Joego Schmidta na Puchar Świata[103]. Podczas rozgrywanej w Anglii imprezy wystąpił we wszystkich czterech spotkaniach fazy grupowej: z Kanadą, Rumunią, Włochami i Francją[64][104]. Wszystkie cztery zakończyły się zwycięstwami Irlandczyków, którzy zająwszy pierwsze miejsce w grupie, awansowali do dalszej fazy rozgrywek. Sam O’Connell w końcówce pierwszej połowy meczu z Francją doznał poważnej kontuzji mięśnia dwugłowego uda, która wymagała leczenia operacyjnego. Oznaczało to koniec jego udziału w turnieju, a co za tym idzie przedwczesne pożegnanie z kadrą[4].
O’Connell zakończył karierę międzynarodową jako niekwestionowany lider reprezentacji[4][8][105][106], rozegrawszy w drużynie narodowej 108 spotkań (z czego 99 w pierwszym składzie)[2][4] i 28 razy prowadząc zespół jako kapitan[4]. Opisywano go jako ikonę irlandzkiego rugby[106] i jednego z najlepszych zawodników na swojej pozycji[107].
| Lp. | Data | Miejsce | Przeciwnik | Rozgrywki |
|---|---|---|---|---|
| 1. | 3 lutego 2002 | Lansdowne Road, Dublin |  Walia | Puchar Sześciu Narodów 2002 |
| 2. | 16 sierpnia 2003 | Lansdowne Road, Dublin | Walia | mecz towarzyski |
| 3. | ||||
| 4. | 12 lutego 2005 | Murrayfield Stadium, Edynburg |  Szkocja | Puchar Sześciu Narodów 2005 |
| 5. | 17 czerwca 2006 | Eden Park, Auckland |  Nowa Zelandia | mecz towarzyski |
| 6. | 26 listopada 2006 | Lansdowne Road, Dublin |  Pacific Islanders | mecz towarzyski |
| 7. | 21 marca 2015 | Murrayfield Stadium, Edynburg | Szkocja | Puchar Sześciu Narodów 2015 |
| 8. | 5 września 2015 | Twickenham Stadium, Londyn |  Anglia | mecz towarzyski |
Paul jest synem Shelagh i Michaela[8][113], ma dwóch starszych braci Justina i Marcusa[10][113]. Ojciec późniejszego kapitana reprezentacji w rodzinnym Cork grał w rugby na pozycji wspieracza[114] (w klubach Sundays Well[10] i Cork Constitution[114]) oraz w hurling (w zespole Blackrock), nim w latach 60. przeniósł się do Limerick[10][114]. Po przeprowadzce grał jeszcze w rugby w drużynie Young Munster[9]. Tę samą dyscyplinę uprawiał też brat Paula, Justin[8].
Paul wraz z partnerką Emily O’Leary w 2010 roku doczekał się syna, Paddy’ego[113]. Para pobrała się w lipcu 2013 roku we francuskim Auch[115], a w 2014 roku na świat przyszło ich drugie dziecko, córka Lola[116].
O’Connell na University of Limerick studiował inżynierię komputerową[111], jednak przerwał studia na ich końcowym etapie, gdy podpisał zawodowy kontrakt z Munster Rugby[113].
Na co dzień jest kibicem piłkarskiej drużyny Everton F.C.[117]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
